Ήταν κάπου στα μέσα του 2005 όταν ανεβαίνοντας την Κολοκοτρώνη, στα δεξιά στο ύψος της Πραξιτέλους, πήρε το μάτι μου μια στοά. Πολλές φορές είχα περάσει από εκεί, αλλά ποτέ δεν είχα σταματήσει. Κάπως έτσι τυχαία έγινε η πρώτη μου γνωριμία με το Bartesera. Αγαπηθήκαμε, η αλήθεια. Μου άρεσε να κάθομαι στα μικρά βιομηχανικά τραπέζια στην στοά και να κοιτάω ψηλά από την ανοιγόμενη οροφή. Να ακούω τις όμορφες jazz μουσικές που γέμιζαν τον χώρο καθώς χάζευα τα περιοδικά που μόλις είχα αγοράσει. Να απολαμβάνω τις χαλαρές συζητήσεις με τους φίλους, πίνοντας έναν καφέ ή μια μπύρα στα όρθια στην μπάρα. Να κοιτάω τους πίνακες που συχνά άλλαζαν στην αριστερή σάλα, ακόμα και αν δεν τους καταλάβαινα. Να ρεμβάζω απλά ξέροντας ότι είμαι στο κέντρο της Αθήνας, αλλά ταυτόχρονα κάπου κρυφά. Αυτό ήταν για μένα το Bartesera. Ένα «ψαγμένο» μέρος που ξεχώριζε στην Αθήνα του 2000.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, το Bartesera δεν έχει χάσει τoν
χαρακτήρα του. Έκανε ένα λίφτινγκ για να συμβαδίζει με την εποχή –που το
χρειαζόταν αν θέλετε την άποψή μου- και έγινε πιο όμορφο. Στα πλαίσια της
ανανέωσης έφτιαξαν και μια δεύτερη μπάρα που την τοποθέτησαν έξω, στην στοά.
Φυσικό και επόμενο ήταν να προσέξουν λίγο περισσότερο την λίστα των κοκτέιλ
τους και να ακολουθήσουν την γενική τάση. Όμως φρόντισαν να διατηρήσουν την «ψαγμένη»
προσωπικότητά τους. Έτσι, τα ποτά που θα δοκιμάσετε εδώ είναι κάπως μέινστριμ,
όμως ταυτόχρονα κρύβουν και ένα ενδιαφέρον. Σαν το gin tonic Insane με bitter
από λεβάντα και citrus tonic που έβγαζε έναν ανθικό χαρακτήρα με πολλά αρώματα
από εσπεριδοειδή. To Poppies (το όνομά του εμπνευσμένο από τον γνωστό πίνακα
του Van Gogh) που δοκίμασα στην συνέχεια, είχε σαν βάση του το gin που ήταν
αρωματισμένο με γλυκάνισο και βασιλικό. Η παρουσία του πρώτου ήταν εμφανής από
την πρώτη στιγμή, ενώ συμπληρωνόταν από την γεύση του ροδιού και του λεμονιού.
Όσο το άφηνα στο ποτήρι να «ανοίξει» και να αραιωθεί λίγο με τον πάγο, ο
βασιλικός που στην αρχή ήταν «ήσυχος» έβγαινε και αυτός στην επιφάνεια. Το
κρεμώδες The Flood ήταν μια ωραία έκπληξη. Η τεκίλα συνεργαζόταν με αβοκάντο,
φρέσκο χυμό λάιμ, αγαύη και κόλιανδρο. Το rim από καπνιστή, ελαφρώς καυτερή
πάπρικα και ροζ αλάτι, του έδινε το κάτι παραπάνω που χρειαζόταν να για φτάσει
στα πλαίσια του εθιστικού.
Δοκίμασα επίσης και το Rob Roy, ένα κλασικό, στιβαρό ποτό. Ήταν σωστά εκτελεσμένο όμως είχα κάποιες ενστάσεις με το ουίσκι που χρησιμοποιούσαν. Φυσικά υπήρχε κάποια εξήγηση για αυτό. Η επιλογή του συγκεκριμένου ουίσκι είναι τέτοια ώστε να δώσει ένα πιο «ήρεμο» και φιλικό αποτέλεσμα ακόμα και γι` αυτούς που δεν το αγαπούν.
Άφησα για το τέλος το Melting Watch. Βρήκα γοητευτική την παρουσία της κρέμας καρύδας που «έπαιζε» με το blend από ουίσκι και το triple sec λικέρ. Ήταν ένα επιδόρπιο- έτσι θα το χαρακτήριζα- ποτό που έκλεισε ευχάριστα την βραδιά.
Μπορώ να πω ότι η νεαρή Μαργαρίτα Σκιάφου μαζί με τους Αργύρη Οικονομάκο και Πέτρο Γκίζα, τα παιδιά που βρίσκονται πίσω από την λίστα των ποτών, έχουν κάνει καλή και προσεγμένη δουλειά που αξίζει κανείς να δοκιμάσει.
Info: Κολοκοτρώνη 25, Αθήνα, τηλ. 2103329805