Η αλήθεια είναι ότι για την συγκεκριμένη περιοχή δεν γνωρίζω και πολλά. Πέρα δηλαδή από την Μέλισσα και το Base Grill (τα βασικά δηλαδή), μου έχουν δοθεί ελάχιστες αφορμές για να την εξερευνήσω.
Το Sempre ωστόσο το ακούω τακτικά και έτσι λίγο η περιέργεια, λίγο το όνομα του Θάνου Ελμάζη ο οποίος διακριτικά κάνει αισθητή την εμφάνισή του στην bartending σκήνή της πόλης, βρέθηκα στις πόρτες του Παρασκευή απόγευμα.
Ήταν μάλιστα η πρώτη Παρασκευή της σεζόν που ένιωσα μια ψύχρα και έτσι το πρώτο που ήθελα να κάνω ήταν να ζητήσω ένα Sazerac.
Βρέθηκα άλλωστε σε έναν μοντέρνο χώρο και μπροστά μου είχα μια μπάρα, με εμφανή προτίμηση στα Cognac, οπότε δε νομίζω κι εσείς στην θέση μου να σκεφτόσασταν και πολύ διαφορετικά.
Από Remy Martin και Courvoisier, μέχρι Hennessy, μία από τις πιο αξιόλογες γκάμες του είδους βρίσκεται μπροστά σας κάτι που υπογραμμίζει πως ήρθε η ώρα για ένα κλασικό cocktail.
Τα απαραίτητα Peychaud`s bitters προσγειώνονται στο πάσο, το mixing glass αναδεύεται με εξαιρετικής ποιότητας πάγο και παγώνει τόσο όσο πρέπει, την εμφάνισή του κάνει και μία φιάλη Bourbon Maker`s Mark, άρα αντιλαμβάνομαι πως θα πιω ένα twist που έτσι κι αλλιώς αγαπώ, και τελικά το Apsendi δεν έρχεται ποτέ, κάτι που ναι μεν αφαίρεσε πόντους από το αποτέλεσμα, αλλά που εκ των υστέρων ενημερώθηκα πως είχε τελειώσει. Το ποτό μου ήταν σχεδόν όπως το είχα φανταστεί και μάλιστα επειδή το ζήτησα με τόση λαχτάρα ίσως και να μου άρεσε περισσότερο απ` όσο θα μου άρεσε συνήθως.
Εδώ που τα λέμε, ίσως θα ήταν καλύτερα ο πελάτης να ενημερώνεται για την απουσία ενός βασικού συστατικού πριν του σερβίρουν το ποτό του, αλλά είπαμε, ήταν το πρώτο της σεζόν και ο κύριος Ελμάζης ήταν ένας ευγενέστατος οικοδεσπότης.
Αφού μιλήσαμε λοιπόν λίγο για το παρελθόν του και ενημερώθηκα ότι έχει περάσει και από την μπάρα του Drunk Sinatra, αποφάσισα να συνεχίζω με τις προτάσεις που θα συναντήσει κάποιος στον κατάλογο που προτείνει στο Sempre.
Για αρχή σημειώστε πως τα cocktail (περίπου 12 στο σύνολο) κοστίζουν από 7 έως 8 ευρώ.
Όσο για την συνέχεια, ετοιμαστείτε για έναν εύκολο κατάλογο, όπως πρέπει δηλαδή, ο οποίος εμφανώς έχει σκοπό να εκπαιδεύσει το κοινό του, χωρίς να το ταλαιπωρήσει με πολλά-πολλά και χωρίς να το παιδέψει με “άγνωστες” λέξεις και συνταγές.
Το μάτι μου έπεσε πάνω στην συνταγή του Bella Perfume το οποίο φτιάχνεται με βότκα, πράσινο Chartreuse, λικέρ Elderflower, χυμό από lime και ένα shrub με ginger το οποίο αναγράφεται ως “γλυκό ξύδι από ginger”. Το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και με αυτήν την τόσο ενδιαφέρουσα οξύτητα του ξυδιού, με έντονη βοτανικότητα από το Chartreuse και μια γλυκιά, λουλουδάτη επίγευση από το λικέρ. Το ginger ήταν ανεπαίσθητο, κάτι που προσωπικά μου άρεσε ωστόσο δεν ξέρω κατά πόσο θα άρεσε εξίσου σε κάποιον που επί τούτου το αναζήτησε, ενώ αν το shrub ήταν σπιτικό σίγουρα το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρον.
Μια ακόμη συνταγή που μου κίνησε την περιέργεια είναι και εκείνη της Sweet & Spicy Margarita η οποία προτείνεται με τεκίλα, γλυκιά πάπρικα, χυμό από lime και φύλλα από kaffir lime, μία πρόταση ευχάριστη και ευκολόπιοτη για όσους θέλουν να γνωρίσουν το μεγαλείο της τεκίλας.
Κατά τα άλλα, την επόμενη φορά δεν θα πω όχι στο εξωτικό Latina Banana με παλαιωμένο ρούμι, πουρέ μπανάνας, λικέρ απόφουντούκι και χυμό λεμονιού, ενώ θα πρότεινα ευχάριστα και το Jujube που φτιάχνεται με τζιν, πουρέ φράουλας, λικέρ Elderflower, βασιλικό, πιπέρι και lime.
Σε γενικές γραμμές, η εμπειρία μου από το Sempre ήταν αρκετά ευχάριστη κυρίως χάρη στον ζήλο του κυρίου Ελμάζη ο οποίος επιμελείται το μπαρ του.
Άλλωστε με έναν bartender που έχει τις σωστές βάσεις και με ένα κοινό που μπορεί καθημερινά να γεμίσει ασφυκτικά ένα -μεγάλο- μαγαζί, οι επιλογές είναι πολλές και είναι ευχάριστο να βλέπεις πως ένας επαγγελματίας ξέρει πως να ελίσσεται. Ακόμη κι αν καμιά φορά ο ζήλος του ξεπετάγεται λίγα σκαλοπατάκια παραπάνω...
(Σαρανταπόρου & Αιμ. Βεάκη 51, Περιστέρι)