Ορισμένες φορές το να πάρω μια αντικειμενική θέση για ένα μπαρ δεν είναι και τόσο εύκολο. Και για να το ξεκινήσω αντίστροφα, αν ήμουν απλώς ένας πελάτης που αγαπά να απολαμβάνει τα cocktail του και ερχόμουν στο Mugshot, μπορεί -μεταξύ μας- να είχα εκνευρισθεί κιόλας.
Αυτό λοιπόν ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα -και που είπα- μόλις πέρασα τα πρώτα μου λεπτά εδώ. Μετά όμως σκέφτηκα πως... γι` αυτό είμαι εδώ και πως τελικά όλο αυτό που προσωπικά αντιλήφθηκα ολοκληρωμένα ως μια πρωτότυπη εμπειρία, όφειλα να το παρουσιάσω κάπως ανάποδα.
Το Mugshot λοιπόν είναι ένα νέο bar restaurant που θα συναντήσετε στην πλατεία της αγαπημένης μου Νέας Σμύρνης. Εδώ μεγάλωσα, εδώ πήγα σχολείο, εδώ έκανα τις κοπάνες μου, εδώ άρχισα να κάνω τα πρώτα μου ξενύχτια... κι όμως εδώ ποτέ ως τώρα δεν είχα καταφέρει να πω πως θα ερχόμουν για να πιω cocktail παρά τα αρκετά και πολύ όμορφα μαγαζιά που έχουν πλέον γεμίσει την πλατεία. Με απλά λόγια η υποκειμενική μου άποψη για την νέα αυτή άφιξη είχε ήδη σχηματιστεί πριν καν δοκιμάσω κάποιο cocktail και ήταν σίγουρα θετική.
Κρατώντας λοιπόν αυτό ως το πρώτο στοιχείο, παραθέτω και ένα ακόμα που επίσης λειτούργησε θετικά στην συνολική μου γνώμη για το Mugshot: Τον κατάλογο υπογράφει ο Τεό Σπυρόπουλος, ο Έλληνας World Class νικητής του 2014, ο κομψός και ταλαντούχος νεαρός bartender που συναντάμε πίσω από την μπάρα του Tailor Made στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. Το παζλ είχε ήδη αρχίσει να μπαίνει σε μια σειρά: Στην πλατεία “μου” ήρθε ο Σπυρόπουλος και έφτιαξε cocktail. Άρα αυτό, υποκειμενικά μου αρέσει... Πάμε όμως να δούμε τι γίνεται και πιο αντικειμενικά, στην πράξη.
Το Mugshot είναι ένα μεγάλο μαγαζί. Και είναι και όμορφο. Διαθέτει στο βάθος open κουζίνα, ενώ με το που μπαίνεις το πρώτο που αντικρίζεις είναι το μεγάλο του μπαρ. Πίσω από αυτό συναντάμε καθημερινά τους Θανάση Οικονόμου και Αντρέα Χατζηχρήστο να εκτελούν πιστά τις συνταγές και τα σερβιρίσματα που ο κύριος Σπυρόπουλος έχει υποδείξει. Φτάνοντας στον κατάλογο, συναντάμε μία σειρά από 14 cocktail τα οποία θα βρούμε να αναγράφονται με τις κλασικές τους ονομασίες. Τα ονόματα ωστόσο, ελάχιστα συνδέονται με τις αντίστοιχες “κλασικές” συνταγές και κάπου εδώ είναι που χρειάζεται η προσοχή μας. Ο κύριος Σπυρόπουλος θέλησε βλέπετε να προτείνει μεν οικείες γεύσεις και ονόματα σε συνταγές, ωστόσο τα συστατικά τους θέλησε να είναι, αν όχι ανατρεπτικά, τουλάχιστον διαφορετικά από ό, τι έχουμε συνηθίσει.
Το “Daiquiri” για παράδειγμα, εδώ φτιάχνεται με ρούμι, σιρόπι αγαύης, φρούτα του πάθους και χυμό από lime. Η “Margarita” αντίστοιχα, ετοιμάζεται με τεκίλα, χυμό από grapefruit, μαρμελάδα από πορτοκάλι και πλαισιώνεται από αλάτι Χαβάης. Τι θέλω/θέλει να πει; Ότι επιμένει μεν στις κλασικές συνταγές, αναδομώντας όμως τα συστατικά τους και, προτείνοντας εναλλακτικές γλυκαντικές ουσίες ή μέσα όξυνσης, πετυχαίνει ουσιαστικά ένα γνώριμο γευστικό αποτέλεσμα -από τη μία- και από την άλλη μία γεύση που σίγουρα δεν έχουμε συνηθίσει. Με απλά λόγια: Περιμένουμε πως το daiquiri μας θα είναι τραγανό και κάπως ξινό, τελικά όντως είναι αλλά η αίσθησή του διαφέρει από αυτή που ενδεχομένως να έχουμε συνηθίσει.
Κάπου εδώ το εύλογο ερώτημα έρχεται: Κι εγώ που
θέλω ένα “κλασικό” Dry Martini τι κάνω; Στο Mugshot... μάλλον
υπομονή είναι η απάντηση γιατί για την ώρα θα το δοκιμάσετε φτιαγμένο με τζιν,
λικέρ από Elderflower, κρασί Vina Esmeralda του Torres και bitters από πορτοκάλι.
Είναι αυτή η συνταγή “Dry Martini”; Είναι απαντάω εγώ
γιατί αντικειμενικά αυτό που πίνουμε είναι ένα Martini
cocktail, σε μια semi-dry έκδοση, το οποίο ωστόσο
“όχι” δεν είναι κλασικό Dry Martini... αλλά αυτό δεν
ήταν ποτέ το ζητούμενο...όχι εδώ τουλάχιστον.
Συνεχίζοντας, να πω πως κάπως έτσι συμβαίνει και με το Mint Julep, το οποίο εδώ προτείνεται με Rye ουίσκι, σιρόπι βανίλιας ως γλυκαντική ουσία, bitters από κεράσι και φρέσκα φύλλα δυόσμου, ενώ από πάνω μπαίνουν berries σε μια frozen μορφή. Νόστιμο, ελαφρώς ξινότερο από όσο θα περίμενε κανείς, και άκρως “girly” όπως συνήθως είναι το συγκεκριμένο cocktail.
Στα plus, δεν μπορώ να μην σημειώσω τα έξυπνα σερβιρίσματα: Το “Porn Star Martini” για παράδειγμα που εδώ φτιάχνεται με βότκα και πουρέ από μανταρίνι, συνοδεύεται από ένα σφηνάκι με σαμπάνια ή αντίστοιχα, το “Old Fashioned” στο Mugshot το δοκιμάζουμε με Bourbon ουίσκι, σιρόπι κανέλας και bitters από σοκολάτα, ενώ στο χείλος του ποτηριού επί τόπου σε μικρό μαντέμι λιώνει η Valrhona και ακουμπά επάνω του περιμετρικά.
Το concept του Mughot το βρήκα risky, γιατί -αντικειμενικά πάντα- όταν θέλουμε ένα Dry Martini, ξέρουμε ακριβώς τι περιμένουμε να πιούμε και αυτό που έρχεται τελικά δεν είναι αυτό που φανταζόμασταν. Τα cocktail του ωστόσο μου αρέσουν πολύ και ναι, μπορώ να καταλάβω και εκτιμήσω όλη την λογική τους αν ισχύουν δύο προϋποθέσεις: Να εξηγείται στον πελάτη με το που ζητήσει cocktail ότι αυτό που πρόκειται να πιεί είναι η δική τους οπτική πάνω στα classics, και να τονίζεται πως τις συνταγές έχει προτείνει ένας διακεκριμένος bartender ο οποίος σαφώς και γνωρίζει απ` έξω και ανακατωτά να φτιάχνει τις “κλασικές” συνταγές, απλώς τώρα ένιωσε την ανάγκη να πει κάτι διαφορετικό.
Με απλά λόγια... εφόσον σας “προειδοποίησα” και από την στιγμή που σας λέω πως το γευστικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, δοκιμάστε το και βγάλτε την δική σας γνώμη.
(25ης Μαρτίου 11, πλατεία Νέας Σμύρνης, 210 9311372)