Το μπαρ που θυμίζει να έχει βγει από κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα ή παλιό film noir, μπαίνει φέτος στην τέταρτη δεκαετία του και το γιορτάζει.
Εκατό χρόνια πίσω
"Ήταν νωρίς το βράδυ της περασμένης Κυριακής, όταν κατηφόριζε το στενό που κρυβόταν δειλά μέσα στο μισοσκόταδο. Η νωπή από βροχή άσφαλτος "μύριζε" ακόμη, αφήνοντας την υπόνοια ότι λαχταρούσε να δροσιστεί ξανά. Οι σταγόνες της σύντομης μπόρας είχαν ήδη πιτσιλίσει αρκετά την καπαρντίνα της όταν την διαπέρασε ένα ρίγος. Ο καιρός άλλωστε φαινόταν να πηγαίνει κατά βούλησή, ανάλογα με τα καθημερινά του κέφια. Ξάφνου το βλέμμα της πιάστηκε από την φωτεινή βιτρίνα με την μπλε επιγραφή, αγκαλιασμένη από ριχτές, λεπτές κουρτίνες στο χρώμα του λευκού, που επέτρεπαν στην ξύλινη μπάρα, να αχνοφαίνεται από το εσωτερικό σαν άλλη λεπτεπίλεπτη, γοητευτική δεσποινίδα που περίμενε παρέα. Κάτω από έντονο γαλάζιο φως σε ένα παλιό μαυροπίνακα, ξεχώρισε την φράση “Εδώ μέσα είμεθα εκατό χρόνια πίσω, όπως και η Jazz.’’ Τράβηξε την πόρτα και…πλησίασε το μπαρ."
Ιστορίες σε μπαούλα και λιτά ποτά
Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα ιδιαιτέρως που βρήκα θέση στο μπαρ. Κρύβεται μια μαγεία στην διαδικασία του να κάθομαι μόνη και να παρατηρώ αναπόσπαστη τα αντικείμενα γύρω μου, να απολαμβάνω γουλιές από το ποτό μου και να χάνομαι σε swing και τζαζ νότες που ξεφεύγουν από κάποιο τρελό σαξόφωνο. To Jazz in Jazz είναι ένα από τα μπαρ άλλωστε που ατμοσφαιρικά συντελούν με τον καλύτερο τρόπο σε αυτό. Παρόλο όμως που το επισκέφτηκα μια χαλαρή μέρα και ώρα, είχε ήδη πολύ κόσμο, κάθε ηλικίας. Κάπου εδώ πρέπει να εξομολογηθώ ότι πάντα έβρισκα τον χώρο αυτό κάπως αινιγματικό και μυστηριώδες.
Ίσως το όλο αυτό μυστήριο να το
αποπνέει η ίδια η Νέα Ορλεάνη, από που ξεκίνησε και η ιδέα για το Jazz in Jazz, η οποία κρύβει από μόνη
της μελανά σημεία, με περιπέτειες σκλάβων και Αφρικανικές τελετουργικές
παραδόσεις (βουντού και μαύρη μαγεία). Μπορεί ακόμα, γιατί είναι ένα μπαρ
παλιάς κοπής που συνήθιζε για πολλά χρόνια να σερβίρει straight ποτά,
τα οποία παραγγέλνουμε και σερβιριζόμαστε μόνο από το μπαρ πράγμα που είναι ένας έξυπνος τρόπος για να
έρθει σε επαφή ο πελάτης με τον μπάρμαν.
Ανοίγοντας τον κατάλογο βλέπω τα κλασικά cocktail που πια έχουν μπει δυναμικά στην λίστα, η οποία έχει εμπλουτιστεί και με αρκετές ετικέτες ουίσκι. Ένας κατάλογος που περιέχει δέκα κλασικές συνταγές, εκτελεσμένες κατά γράμμα. Στο μενού θα βρείτε Negroni, Boulevardier, Sidecar, Aviation, Margarita, Daiquiri, Dry Martini, Manhattan, Old Fashioned και El Presidente. Όλα με την δική τους ιστορία να ξεδιπλώνεται κάτω από το όνομα τους. Κάτι λοιπόν έχει αλλάξει προς το καλύτερο εδώ, χωρίς να ταρακουνά ή να επισκιάζει την κλασική του αίγλη.
Δεν είναι τυχαίο που ο Γιάννης Κοροβέσης θα αναλάβει μια βάρδια στο θρυλικό μπαρ και θα φροντίσει μέσα στους επόμενους μήνες να προσθέσει, περισσότερα κλασικά cocktail, βάζοντας την δική του πινελιά.
Θα συνεχίσει να κρύβει χιλιάδες ιστορίες σε κάθε ράφι, όπως με ενημερώνει και ο "μαέστρος" υπεύθυνος του, Βαγγέλης Σπανός. Και λέω μαέστρος γιατί ενώ συνεχίζει να γεμίζει το εσωτερικό, δεν χάνει τον ρυθμό του, την διάθεση και την μεθοδικότητα που μαρτυρούν μια αυτοπεποίθηση και σβελτάδα στις κινήσεις του. "Είμαι από το 2010 εδώ, αλλά το μαγαζί το ανέλαβα αργότερα." μου λέει καθώς αδειάζει το γεμάτο με γλυκά αρώματα ξύλου και βανίλιας Manhattan μου, με βάση το Canadian Club, σε ένα Coupe ποτήρι. Τα cocktail που θα βρείτε στην λίστα είναι κατά προτίμηση stirred ώστε να μην παρεμποδίζουν τα μουσικά ακούσματα των καλεσμένων.
Ο θείος του ήταν καπετάνιος και άκουγε στο όνομα Κώστας. Σε ένα ταξίδι του στην Νέα Ορλεάνη μαγεύτηκε από την μουσική και την κουλτούρα του τόπου. Εκστασιάστηκε μάλιστα τόσο πολύ που ούτε η μπίλια μπιλιάρδου, που παραλίγο να τον βρει στο κεφάλι επειδή μπήκε σε ένα μπαρ που απαγορεύονταν η είσοδος σε λευκούς, κατάφερε να του γυρίσει το μυαλό. Σήμερα θα την βρείτε να κοσμεί το πίσω μέρος τις μπάρας, πλάι σε μια παλιά γραφομηχανή. Μάζεψε όλα του τα σουβενίρ, δίσκους, κασέτες από μουσικές σειρές που έπαιζαν τζαζ στην ραδιοφωνική βελόνα που έπιανε το BBC και κάθε λογής άλλα αποκτήματα, επέστρεψε το 1978 στην Αγία Γαλήνη της Κρήτης, που τόσο αγαπούσε και έφτιαξε τον δικό του μικρό ναό της τζαζ. Για πρακτικούς λόγους το μπαρ έπρεπε να μεταφερθεί στην Αθήνα, έτσι το 1996 άνοιξε τις πόρτες του στο στενό του Κολωνακίου, όπου λειτουργεί μέχρι και σήμερα.
Από το χτες στο σήμερα
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι πως ένα μαγαζί τόσο κλασικό, μπορεί να εξελίσσεται μέσα στον χρόνο και παρόλα αυτά να παραμένει αυθεντικό. Ένα μπαρ που επιφανειακά είναι σαν μια χιλιοειπωμένη ιστορία που δεν θα βαρεθούμε να ακούσουμε ξανά και ξανά, είτε κλάψουμε με αυτήν είτε γελάσουμε. Φέτος τον Δεκέμβρη θα κλείσει τα 40 του χρόνια, με θαμώνες, περαστικούς και αγαπημένους. Και ας κυλάει ανάποδα το ρολόι, μπροστά από την κάβα. Και ας κυλάνε όλα ανάποδα.