Οι υποσχέσεις λένε είναι για να τηρούνται. Έτσι κι εγώ δεν ήθελα να αθετήσω εκείνη που σας έδωσα στις αρχές του Σεπτέμβρη και μόλις έμαθα ότι στο Bunuel μπήκαν τα πράγματα σε μια τάξη, πήρα το δρόμο για την Πατριάρχου Ιωακείμ. Εκεί δηλαδή που βρίσκεται το μικρό, ατμοσφαιρικό μπαρ του Σταμάτη Σταματιάδη.
Λίγα πράγματα για τη διακόσμησή του σας είχα αναφέρει. Δεν άλλαξαν και πολλά. Μόνο κάτι μικρές λεπτομέρειες μπήκαν και από ό,τι μου είπαν αναμένονται και άλλες. Η αίσθηση ότι μπαίνεις σε ένα βαρύ, αστικό σαλόνι μιας παλιάς εποχής γίνεται αμέσως αντιληπτή. Θα μπορούσε να είναι και το σαλόνι του Bunuel, εκεί όπου θα έβαζε τις σουρεαλιστικές του σκέψεις σε σειρά -αν φυσικά αυτό ήταν δυνατόν-για την επόμενη ταινία του. Το παλιό σκρίνιο που η θέση του μπορεί να ήταν σε κάποιο από τα σπίτια της γύρω περιοχής, κόπηκε στα δύο. Το πάνω μέρος του με τις βιτρίνες μπήκε πίσω από την μπάρα και στολίστηκε με μπουκάλια και ποτήρια, ενώ το κάτω με τα συρτάρια και ντουλάπια έγινε η βάση της μικρής, αρχοντικής μπάρας. Καρέκλες με κρόσσια και βαθύ πράσινο βελούδο, άλλες με ψάθινη βάση και ξύλινη ανάγλυφη πλάτη τοποθετήθηκαν γύρω από τα μικρά μαρμάρινα τραπέζια. Ένα πορτρέτο από την ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη «Ο Ανδαλουσιανός σκύλος» δεσπόζει στον παρακείμενο από την μπάρα τοίχο, ενώ οι υπόλοιποι σπάνε τις σκούρες τους αποχρώσεις με χρυσαφένιες λεπτομέρειες.
Κοιτάζοντας αυτό το κλασικό σκηνικό θα έλεγα, κατάλαβα αμέσως και τη φιλοσοφία του καταλόγου που ακροβατεί πάνω σε κλασικές συνταγές κοκτέιλ της δεκαετίας του 1920 και 1930. Εποχή που ο Ίβηρας καλλιτέχνης άρχισε να δημιουργεί και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου κυριαρχούσε η ποτοαπαγόρευση. Οι συνταγές δεν έχουν πειραχθεί από τον Σταμάτη αλλά υποβόσκει σε αυτές ένα δικό του twist. Δοκιμάζω για αρχή το Hanky Panky με αρκετά δυνατό βοτανικό χαρακτήρα. Βλέπετε η παρουσία του Fernet Branca με τα 27 διαφορετικά βότανα δικαιολογεί πλήρως αυτόν τον όμορφο χαρακτήρα. Τα bitters πορτοκαλιού με τα οποία ψεκάζεται το ποτήρι πριν σερβιριστεί το ποτό έχουν και αυτά έντονη παρουσία ειδικά στην μύτη, ενώ η πίκλα από πορτοκάλι (το twist που σας έλεγα) το συμπληρώνει ιδανικά. Περνάω στη συνέχεια σε ένα Bloody Mary. Στην πρώτη μου επίσκεψη που το είχα δοκιμάσει νόμιζα ότι έπινα το αγαπημένο και νόστιμο gazpacho με μια δόση βότκας. Ένα ποτό που τότε μου είχε ανοίξει την όρεξη. Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν εξίσου καλό. Ίσως οι ντομάτες που γίνονται χυμός να είχαν μια παραπάνω οξύτητα, που σε συνδυασμό με την βότκα δεν άφηναν ένα ευχάριστο αποτέλεσμα στο στόμα. Παρ’ όλα αυτά θα κρατήσω την πρώτη μου εμπειρία με το umami Bloody Mary του Σταμάτη.
Σε ίδια «νόστιμη» γραμμή ήταν και το Manhattan. Το Bourbon γίνεται fat washed με μανιτάρια εποχής και παίρνει ένα πλούσιο και γεμάτο σώμα, ενώ η επίγευσή του μανιταρίζει. Η τσαχπινιά του αλατιού που μπαίνει στο τέλος, του δίνει μια ακόμα διάσταση. Σχολιάζοντας το προφίλ του ποτού, ο Σταμάτης μου έδωσε μια φέτα jamon από αυτό που βγάζει στα plato και μου πρότεινε να το δοκιμάσω συνδυαστικά. Το απλό αυτό pairing που έκανε ενίσχυσε περισσότερο τη γεύση του μανιταριού και το έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρον.
Για το τέλος άφησα το Dry Martini με την όμορφη κάψα από το αγουρέλαιο που αφήνει στο λαιμό, αλλά και το κλασικό Negroni. Ένα ποτό που το ποτήρι του καπνίζεται για λίγο με ξύλα ελιάς και ύστερα υποδέχεται όλα τα υλικά όπου γίνεται και η μίξη τους. Στιβαρό, με δυνατό χαρακτήρα αλλά και αρκετά ισορροπημένο. Το ιδανικό για να κλείσω μια βραδιά με πολλή κουβέντα και πολλά γέλια.
Info: Πατριάρχου Ιωακείμ 60, Κολωνάκι, τηλ. 2111132626