Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στο Mai Tai στην Πλουτάρχου. Σίγουρα έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Για μεγάλο διάστημα ήταν το στέκι της παρέας. Μαζευόμασταν μετά την δουλεία ή νωρίς το απόγευμα της Κυριακής για μια μπύρα ή για ένα straight ποτό. Λάτρευα την ξύλινη μπάρα του. Ο καιρός πέρασε, η παρέα έσπασε και το Mai Tai –που το όνομά του δεν έχει καμία σχέση με το ομώνυμο κοκτέιλ αλλά προέρχεται από τα αρχικά των δύο ιδιοκτητών Μάκης και Τάκης- έχασε το χαρακτήρα του. Δεν ήταν ποτέ το ίδιο. Κάπως λυπηρό για όλους εμάς που θέλαμε ένα μπαρ που να μην είναι στημένο, ούτε hipster, να σερβίρει απλά ποτό και κλασικά κοκτέιλ και η μουσική του να μην παίζει σε ενοχλητικά ντεσιμπέλ.
Αυτό είχαν στο νου τους να αναβιώσουν ο Xavier Μισαηλίδης και
ο Γιάννης Σαμαράς όταν το πήραν στα χέρια τους. «Θέλουμε να γίνει αυτό που ήταν.
Ένα μπαρ για να πιείς, για να μιλήσεις, για να περάσεις καλά στην τελική» μου λέει
ο Xavier. Και αυτό έκαναν. Κράτησαν απείραχτη την ξύλινη μπάρα και ανακαίνισαν όλο
τον υπόλοιπο χώρο. Έβαλαν μια εντυπωσιακή σύνθεση από πολυελαίους στο ταβάνι, μερικές
χρυσαφένιες λεπτομέρειες, απαγόρευσαν το κάπνισμα και άνοιξαν ξανά τις πόρτες του
Mai Tai.
Με την αναγέννηση του, λοιπόν, επέστρεψα και εγώ ξανά. Πολλές αναμνήσεις. Όμορφες. Κάθισα μετά από πολλά χρόνια στην ίδια μπάρα όπου έπινα και γελούσα με τους φίλους και ήταν κάτι σαν deja vu. Οι παρεμβάσεις των παιδιών δεν το έκαναν να χάσει αυτό που ήταν. Απλά το έφεραν στα σημερινά δεδομένα διατηρώντας όμως αυτό το παλαιομοδίτικο που αρέσει. Φυσικά το πρώτο ποτό που δοκίμασα ήταν το Mai Tai. Δεν θα μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Άλλωστε ήμουν και επηρεασμένος από μια πρόσφατη συζήτηση με την συνάδελφο και φίλη Ελένη Νικολούλια. Εδώ το φτιάχνουν με κεράσι πράγμα που το κάνει πιο «χαρούμενο». Η επίγευση ανήκει ολοκληρωτικά στο πικραμύγδαλο που έρχεται και κλείνει όμορφα κάθε γλυκιά γουλιά. Για την συνέχεια δοκίμασα ένα από τα τρία ολόφρεσκα Dry Martini που μπήκαν στον κατάλογο. Η επιλογή ήταν του Διαμαντή Ηλιάδη, bartender, που γνώριζε τα γούστα μου. Gin Mare μαζί με dry βερμούτ και λίγες σταγόνες τσίλι. Έντονο, δυνατό, με επιβλητικό χαρακτήρα. Από τα ποτά που όντως λατρεύω να πίνω και μπήκε στην λίστα μου. Μαζί του είχε και μια πίκλα από μανιτάρι σιτάκε που του έδινε ένα πιο umami προφίλ. Ενδιαφέρον είχε και το Apple Martini που δεν το κάνουν με βότκα αλλά με gin και σιρόπι από ευκάλυπτο που του δίνει άλλο βάθος. Τέλος -χωρίς να το ζητήσω, αυτό να σημειωθεί παρακαλώ- ο Διαμαντής μου ετοίμασε ένα Negroni. Απλό και τίμιο με την ισομερή αναλογία των τριών υλικών.
Και ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω, γύρω μου οι καρέκλες είχαν γεμίσει από κουστουμάτος κυρίους με χαλαρωμένες γραβάτες και καλοντυμένες κυρίες που κρατούσαν στο χέρι τους κάποιο gin tonic. Αυτό ήταν το Mai Tai που είχα γνωρίσει. Και αυτό είναι το καινούργιο. Και μου αρέσει. Μου αρέσει που είναι άκαπνο, που η μουσική του απλά σε συνοδεύει και που ο κόσμος γελάει.
Πλουτάρχου 18, Κολωνάκι, τηλ. 217291289
ΥΓ. Να σας πω ότι ανοίγει από το πρωί και σερβίρει καφέ, ενώ διαθέτει και bar food που εγώ το άφησα για την επόμενη φορά όπως και το Bloody Mary.