Ο πελάτης μου, δεν ήταν από τους τύπους που πίνουν κοκτέιλ με εντυπωσιακά χρώματα. Επιπλέον, σιχαινόταν τις μοδάτες φρόουζεν εκδοχές των απανταχού ντακιρί (φράουλα, πεπόνι, αχλάδι, μάνγκο, παπάγια, μούσμουλο, φραγκοστάφυλο κ.ο.κ.). Συνήθως ερχόταν μόνος του και έφευγε με παρέα, όχι γιατί ήταν ιδιαίτερα κοινωνικός, αλλά επειδή στο bar σύχναζαν και φίλοι του.
Η περίπτωσή του, αποτελούσε για μένα πραγματική πρόκληση, αφού κάθε φορά ήθελε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, ενώ παράλληλα αρνιόταν πεισματικά να διαλέξει κάτι από τον κατάλογο. Υπό συνθήκες υψηλής πίεσης, δεν ήταν και από τους πελάτες που προτιμούσα να έχω, αλλά για να είμαι δίκαιος, ποτέ δεν ήταν κουραστικός και συνήθως με επισκεπτόταν τις χαλαρές ημέρες και –κυρίως- τις ήσυχες ώρες.
- «Έχω βαρεθεί τα γλυκά, έχω βαρεθεί τα ξινά και πάνω από όλα, έχω βαρεθεί τα “ισορροπημένα”» , μου είπε μια μέρα που είχε λίγο παραπάνω διάθεση για να με πειράξει.
- «χμμ…. Τότε λοιπόν, σήμερα θα πιεις ένα HankyPanky [ 45 mlGin, 45 mlγλυκό κόκκινο βερμούτ και 5 mlFernetBranca], του απάντησα με σιγουριά.
- «χαχαχα! Hanky τι ;» με ρώτησε χαζογελώντας.
- «Panky», του απάντησα ενώ είχα ήδη αρχίσει να κάνω stirring τα 3 συστατικά μαζί με τον πάγο μέσα στο mixing glass.
- «Και γιατί έβαλες μόνο τόσο λίγο από αυτό;» Ρώτησε όλο περιέργεια δείχνοντας μου το μπουκάλι Fernet Branca.
- «Γιατί έτσι λέει η συνταγή!»
Ανταποκρίθηκα, ενώ ταυτόχρονα στο μυαλό μου είχα ακόμα έντονη την εικόνα από τα 27 διαφορετικά βότανα και μπαχαρικά που αντίκρισα κατά την επίσκεψή μου στο μιλανέζικο αποστακτήριο Fratelli Branca.