Ανοιχτόκαρδη σάλα με δερμάτινους καναπέδες, πολυθρόνες με υφάσματα σε μοτίβα νοτιοαμερικάνκια, άφθονο ξύλο και μια μεγάλη μπάρα σε σχήμα T (ή μήπως …T-bone?) δίνουν το στίγμα ενός όμορφου, φιλόξενου steak-house με σαφείς αργεντίνικες επιρροές.
Αίσθηση που επιβεβαιώνεται και από τον κατάλογο. Εδώ ο προσανατολισμός είναι σαφής: κρέας! Και αν μείνουμε στο κύριο θέμα μας τότε έφυγα από εδώ με πολύ καλές εντυπώσεις. Το κλασικό rib-eye ήταν γευστικό, άψογα ψημένο και ζουμερό. Μπορεί να μην είχε το βάθος της γεύσης που θα του έδιναν οι πολλές μέρες σιτέματος ή την πολυπλοκότητα ενός σπουδαίου κρέατος, ήταν όμως απολύτως ικανοποιητικό και με καλή σχέση ποιότητας και τιμής. Όμως αυτό που με ενθουσίασε ήταν η –συνήθως πιο αδιάφορη- πικάνια. Ήρθε σε μια σούβλα (τυπική της Αργεντινής), σε ένα «τρόλεϊ-πάγκο χασάπη» και την έκοψαν μπροστά μας σε τέλειες φέτες. Το κρέας ήταν απίστευτα τρυφερό και ζουμερό, χωρίς να υστερεί σε γεύση και άρωμα, πραγματικά από τις καλύτερες πικάνιες που έχω δοκιμάσει.
Καλές, αρωματικές και αυθεντικές οι σος που συνοδεύουν τα κρέατα, συμπαθέστατες οι τηγανιτές πατάτες, μέτρια τα υπόλοιπα συνοδευτικά έρχονταν πιο κοντά με το επίπεδο των πρώτων πιάτων που δεν μου είπαν και πολλά πράγματα.
Είναι σαφές ότι το δυνατό σημείο του Bacoa είναι το κρέας του, ενώ πρέπει να του αναγνωρίσω και την ενδιαφέρουσα και δελεαστικά τιμολογημένη λίστα κρασιών. Μια καλή ιδέα για κρέας στα βόρεια, όπου οι κλασικές επιλογές είναι περισσότερο προσανατολισμένες στην ελληνική εκδοχή του steak-house, καλή ιδέα και για όσους η Τσικνοπέμπτη δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με μπριζολάκια και κοψίδια.