Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 1999. Είκοσι χρόνια πριν. Ένα
καταπληκτικό όνειρο ξεκινάει. Ανοίγει το ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΞΙΑ. Μετά από δέκα μήνες
γεμάτους χτισίματα, γκρεμίσματα, πολλές αγωνίες, πολλά νεύρα, πολλά καντήλια
και πολλή όρεξη, για αυτό που φτιάχναμε, το έργο άρχισε. Ένα έργο που κράτησε
σχεδόν οχτώ χρόνια, με πολλές ανατροπές στην πλοκή, πολλές ευφάνταστες ιδέες
από τους σκηνοθέτες, που ήταν και ηθοποιοί και παραγωγοί και συνεργείο και
σεναριογράφοι και οπερατέρ και ότι γενικώς χρειαζόταν.
Τι να πρωτοθυμηθώ από
αυτό το έργο; Τον χαρισματικό Kirios Criton που περπατώντας για είκοσι περίπου
λεπτά μέσα στα χαλάσματα του χώρου που μόλις είχαμε ενοικιάσει στου Ρουφ, μιας
περιοχής που τότε ήταν γνωστή μόνο από την στρατολογία, μας περιέγραψε το ίδιο
βράδυ το μαγαζί, όπως ακριβώς έγινε στην κάθε λεπτομέρεια του, καθώς και το
τόσο προχωρημένο όνομα του; Την απαστράπτουσα ανοιχτή κουζίνα του, πράγμα
άγνωστο για την εποχή; Τους τρεις ψυγειοθαλάμους και την τεράστια κουζίνα
προετοιμασίας, μεγέθους όσο ένα εστιατόριο; Την υπόγεια κάβα, με τον περίφημο
γυάλινο διάδρομο; Την 
τουαλέτα με τα φωτοκύτταρα στον νιπτήρα, που πανικόβλητοι
οι πελάτες έψαχναν να βρουν τις βρύσες; Το ότι είχαμε τουαλέτα ΑΜΕΑ το 1999; Ή
μήπως να θυμηθώ την δημιουργικότητα του Χρύσανθου; Του Μάγειρα, μιας και
σιχαινόταν την προσφώνηση σεφ; Το πάντρεμα υλικών, άγνωστων εκείνη την εποχή;
Το ότι έμπαινε κάθε μέρα στην κουζίνα και δέκα λεπτά πριν ανοίξουμε, παρουσίαζε
στους τρομοκρατημένους σερβιτόρους καμιά δεκαριά πιάτα ημέρας, εκτός καταλόγου;
Το ότι έβγαζε τις ιδέες με την ευκολία του Μότσαρτ; Το ότι χρησιμοποιούσε Lagavulin
σε σάλτσα; Ή ότι χρησιμοποίησε τότε, για πρώτη φορά κριθαράκι αντί για ριζότο;
Ή ότι αρνιόταν να σερβίρει ρόκα με παρμεζάνα; Ή ότι απαγόρευε στους σερβιτόρους
να πάνε τριμμένη παρμεζάνα σε πάστα με θαλασσινά; Μήπως να θυμηθώ την λίστα
κρασιών με τις περίπου 2000 ετικέτες και τις πάνω από 15000 φιάλες στα ράφια
της υπόγειας κάβας του; Την λίστα με τα πάνω από 100 Malt Whiskeys; Ή μήπως την
λίστα με περισσότερα από 70 ούζα από όλη την Ελλάδα όταν άνοιξε το ΑΠΛΑ
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΞΙΑ στην αυλή μας το 2002; Μήπως να θυμηθώ τα 200 κουβέρ επτά ημέρες
την εβδομάδα; Ή τα 350 κουβέρ Αύγουστο μήνα, σε μια άδεια Αθήνα στο ΑΠΛΑ; Τις
Τσικνοπέμπτες που ο Μάγειρας έφερνε ντονιέρες και έφτιαχνε γύρο και κάναμε το
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΞΙΑ χασαποταβέρνα και ο κόσμος χόρευε τσάμικα και καλαματιανά; Τα
πρωτοχρονιάτικα πρωινά με άπειρες διαφορετικές προτάσεις φαγητού; Από ομελέτες,
σάντουιτς, κέικ, σούπες, και ότι άλλο σκεφτόταν ο Μάγειρας; Είναι πραγματικά
αμέτρητα αυτά που έχω να θυμηθώ. Είναι όμως μόνο δύο, αυτά που έχω σήμερα να
πω. Το ότι νοιώθω ευλογημένος που είχα την τύχη να είμαι κομμάτι αυτού του
ονείρου και ότι όταν μου λένε σήμερα για εστιατόρια, σεφ και όγκο δουλειάς μία
λέξη μόνο μου έρχεται στο μυαλό. Γατάκια!!!