Σε αυτές τις περιπτώσεις γνωρίσατε από πρώτο χέρι –ή ακριβέστερα από πρώτη εισπνοή!- ένα από τα συχνότερα ελαττώματα του σύγχρονου κρασιού, την λεγόμενη αναγωγή.
Ή τουλάχιστον την κακή πλευρά της απουσίας επαφής του κρασιού με το οξυγόνο, αφού τα θετικά της είναι αδιαμφισβήτητα και σχετίζονται με την φρεσκάδα, την ζωντάνια και την ικανότητα ενός κρασιού να παλαιώσει.
Όμως για να παραφράσουμε λίγο τα λόγια του Παστέρ “το πολύ οξυγόνο είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κρασιού, αλλά το λίγο ο καλύτερος φίλος του”. Έτσι στην προσπάθεια για πιο φρουτώδη και αρωματικά κρασιά οι παραγωγοί το παρακάνουν στην προστασία από την οξείδωση κατά την διάρκεια της οινοποίησης, με αποτέλεσμα τα παραπάνω δυσάρεστα αρώματα στο ποτήρι.
Συνήθως αυτά είναι ιδιαίτερα εμφανή σε κρασιά που δεν τους δίνεται ο χρόνος να ωριμάσουν και ως εκ τούτου απαντώνται κυρίως σε φρέσκα, best- seller λευκά που κυκλοφορούν νωρίτερα από ότι πρέπει κάτω από τις πιέσεις της αγοράς.
Αν η αναγωγή είναι μικρή μπορεί να φύγει με λίγο χρόνο και ανάδευση στο ποτήρι, μια μετάγγιση σε καράφα ή μια παλαίωση των φιαλών για μερικούς μήνες· αν όμως είναι μεγάλη, το κρασί θα έχει καταστραφεί για πάντα. Πάντως μπορούμε να συνεισφέρουμε και εμείς οι καταναλωτές στον περιορισμό αυτού του προβλήματος αν δεν ζητάμε κρασιά του πρόσφατου τρύγου πριν την επόμενη άνοιξη!