Ολοι οι νομοθέτες που έχουν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα, προσπαθούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, με αποτέλεσμα μια σειρά από ημίμετρα που δεν δίνουν λύση στο υπάρχον πρόβλημα, το οποίο με δυο λόγια είναι το εξής: όσο υπάρχει χύμα τσίπουρο στην Ελλάδα δεν πρόκειται να αναπτυχθεί το εμφιαλωμένο. Τελεία και παύλα.
Η λύση είναι μία: η πλήρης και οριστική απαγόρευση κάθε ερασιτεχνικής απόσταξης, ένα «χόμπι» που δεν έχει θέση σε μια σύγχρονη και οργανωμένη κοινωνία : είναι επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία, είναι εστία παρανομίας και δεν ωφελεί το κοινωνικό σύνολο. Στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου φολκλόρ — μπεκριλίκια με μεζέδες γύρω από το καζάνι, τις περισσότερες φορές μέσα σε ένα περιβάλλον απίστευτης βρώμας — επιτρέπουμε, όχι μόνο την ανεξέλεγκτη παραγωγή ενός εν δυνάμει επικίνδυνου για τη δημόσια υγεία προϊόντος, αλλά καταποντίζουμε κάθε επιχειρηματική προσπάθεια οργανωμένης απόσταξης που, εκείνη, έχει αναπτυξιακό χαρακτήρα.
Οι εταιρείες που αποστάζουν και τυποποιούν με άδειες, πληρώνοντας ένα σωρό φόρους (που οι «χυματζίδες» φυσικά δεν πληρώνουν), δεν ζητούν καν την απαγόρευση της χωρικής απόσταξης από το κράτος. Ζητούν, μόνο, να απαγορεύεται η πώληση των προϊόντων χωρικής απόσταξης. Κι όμως, ούτε αυτό το ελάχιστο, δεν είναι ικανό το ελληνικό κράτος-οπερέτα να τους εξασφαλίσει, φοβούμενο υποτίθεται τις αντιδράσεις των Σφακιανών και άλλων θιασωτών της τσικουδιάς.
Λίγοι θυμούνται σήμερα πως μια από τις πρώτες αποφάσεις (ίσως και η πρώτη), του σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν, το 1981, ήταν να καταργήσει τα κληρονομικά δικαιώματα απόσταξης των γάλλων αμπελουργών. (Στη Γαλλία συνεχίζει να υπάρχει το δικαίωμα της χωρικής απόσταξης, αλλά εξαιρετικά ελεγχόμενο από το κράτος). Τι δουλειά έχουν, αλήθεια, οι αγρότες να παράγουν οινόπνευμα για τον εαυτό τους ή για άλλους; Όποιος έχει καημό να γίνει ποτοποιός, ας πάει να σπουδάσει σ’ ένα ΤΕΙ (δόξα τω Θεώ έχουμε ένα σωρό), ας τρέξει να βγάλει και τις κατάλληλες άδειες, ας επενδύσει τα χρήματά του και ας παράξει τα αποστάγματά του, τα οποία θα πρέπει απαραιτήτως να τυποποιήσει. Μόνον έτσι διασφαλίζονται τα συμφέροντα όλων. Φαντάζεται κανείς να ανοίγει ένας χασάπης χειρουργείο στην παράγκα του Καραγκιόζη; Ή να εξάγει κανείς δόντια στο σαλόνι του σπιτιού του; Γιατί λοιπόν δεχόμαστε με τόση ευκολία να πίνουν τα παιδιά μας δηλητήρια αγνώστου προέλευσης στα καπηλιά όπου συχνάζουν;
Εν τω μεταξύ οι κρατικοί λειτουργοί, αντί να κυνηγούν ανελέητα τους φοροφυγάδες «διήμερους» αποστάκτες, εξαντλούν όλη τους την αυστηρότητα σε επισκέψεις στα οργανωμένα αποστακτήρια όπου, ως δυνάστες, απαιτούν τα πιο απίστευτα και τρελά πράγματα, όπως συμβαίνει πάντοτε με τους δημόσιους υπαλλήλους όταν βρεθούν σε θέση εξουσίας. Ντροπή!