1) Θα ήθελα να δω την κυβέρνηση να παίρνει πίσω τον ανόητο, σκανδαλώδη και βαθύτατα αντιαναπτυξιακό φόρο που με απίστευτη προχειρότητα επέβαλλε στο κρασί. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι επιβαρύνσεις (οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις είναι ίσες ή και μεγαλύτερες με την αξία της πρώτης ύλης, παγκόσμια πρωτιά αντιαναπτυξιακού μέτρου), αλλά η έμμεση πριμοδότηση που γίνεται στο χύμα και ο γραφειοκρατικός εφιάλτης τον οποίο ήδη ζουν όλα τα οινοποιεία της χώρας.
2) Θα ήθελα να δω, επιτέλους, κάτι να γίνεται στην κατεύθυνση της πάταξης του χύμα τσίπουρου. Στο όνομα ενός κακώς εννοούμενου φολκλόρ, αλλεπάλληλες κυβερνήσεις επιτρέπουν την παραγωγή, διακίνηση και εμπορία προϊόντων, που αφενός μεν μπορεί να είναι επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία και αφετέρου σαμποτάρουν με τον πιο αισχρό τρόπο κάθε προσπάθεια των νόμιμων αποσταγματοποιών οι οποίοι, εκείνοι, προσθέτουν πλούτο στο κοινωνικό σύνολο. Μιλάμε για την απόλυτη τρέλα!
3) Θα ήθελα να δω το ελληνικό κρασί να αποκτά τη θέση που του αξίζει στην μεγαλύτερη αγορά του, τη Γερμανική. Ενώ οι οινοποιοί μας καταγράφουν σημαντικές επιτυχίες στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στο Βέλγιο, στη Γαλλία, ακόμα και στην εξαιρετικά δύσκολη να διεισδύσεις Αγγλία, στη Γερμανία συνεχίζουν να βρίσκουν τοίχο σε ό,τι αφορά τα καλά μας κρασιά. Για πολλούς και διαφόρους λόγους η Γερμανία συνεχίζει να είναι η αγορά του «Imiglykos» παρότι είναι πρώτη σε όγκο για το ελληνικό κρασί. Ας ελπίσουμε πως οι προσπάθειες που ξεκίνησαν φέτος από τον Σύνδεσμο Ελληνικού Οίνου θα φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
4) Θα ήθελα να δω τους οινοποιούς της Σαντορίνης να ανέρχονται στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων και να υπογράφουν «σύμφωνο συμβίωσης». Αυτό που συμβαίνει στο νησί δεν υπάρχει πουθενά αλλού, τελεία και παύλα και δεν θέλω να πω τίποτα περισσότερο.
5) Θα ήθελα να δω τους οινοποιούς της Νεμέας να μαζεύονται γύρω από ένα τραπέζι και να συζητούν για το τι κρασί θέλουν, επιτέλους, ως περιοχή να παράγουν και στη συνέχεια να αποφασίσουν πώς θα το επικοινωνήσουν στο καταναλωτικό κοινό. Η πολιτική του «ο καθένας τραβά τον δρόμο του (και είμαι ο καλύτερος)» οδηγεί σε αδιέξοδο.
6) Θα ήθελα να δω τους φτασμένους οινοποιούς της Βόρειας Ελλάδας, την επιτυχία των οποίων όλοι αναγνωρίζουν και θαυμάζουν, να δημιουργούν από μία μικρή αμπελοοινική εκμετάλλευση στη Νάουσα ώστε η περιοχή αυτή να αποκτήσει κρίσιμη μάζα παραγωγών και τη διεθνή φήμη που της αξίζει.
7) Θα ήθελα να δω ακόμα περισσότερα wine bar στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, σε σημείο που να γίνει διεθνής προορισμός όπως τα Heuriger της Βιέννης. Είμαστε ακόμα πολύ μακριά από το να είναι η αγορά κορεσμένη γιατί η επέκταση του κύκλου των οινόφιλων δεν έχει όρια!
8) Θα ήθελα να δω τους εστιάτορες να προσλαμβάνουν περισσότερους οινοχόους ή να αποκτούν οι ίδιοι άποψη για το κρασί και σε κάθε περίπτωση θα ήθελα να δω λιγότερες λίστες σχεδιασμένες από τα δίκτυα διανομής. Έλεος πια!
9) Θα ήθελα να δω την αναβίωση των Ινστιτούτων Οίνου και Αμπέλου ή, τέλος πάντων, την αξιοποίηση των επιστημόνων μας, γεωπόνων και οινολόγων, που είναι πολλοί και με εξαιρετικές σπουδές. Το ελληνικό κρασί θα δυσκολευτεί πολύ να περάσει στο επόμενο στάδιο ποιότητας δίχως τη συμβολή της έρευνας, το έχουν αποδείξει όλες οι χώρες από τη Γαλλία μέχρι την Αμερική και την Αυστραλία. Καλοί οι MW αλλά ας δώσουμε επιτέλους ρόλο και στα ουκ ολίγα PhD που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, αναξιοποίητα.
10) Θα ήθελα, τέλος, να δω ελληνικά κρασιά να σπάνε με το σπαθί τους το φράγμα των $100 η φιάλη. Είναι θέμα χρόνου, και όταν συμβεί θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πούμε «μπράβο!» και όχι «να ένας κλέφτης!».