Μέχρι να φτάσει την πόρτα μου ένα εξάρι κιβώτιο δεν γνωριζόμασταν με το οινοποιείο Αμαργιωτάκη, αν και αμφότεροι γεννηθήκαμε στα ΄60s! Οι μόνες πληροφορίες που κατάφερα να αντλήσω το θέλουν να βρίσκεται στην σπουδαία οινοπαραγωγική περιοχή των Δαφνών Ηρακλείου και να οινοποιεί αποκλειστικά ντόπιες ποικιλίες.
Φυσικά το πρώτο μπουκάλι που έσπευσα να φέρω στο ποτήρι μου ήταν το μονοποικιλιακό Θραψαθήρι, που νομίζω ότι προέρχεται από τον ιδιόκτητο αμπελώνα της οικογενείας. Άλλωστε ισχυρή είναι η πεποίθηση μου ότι η δύστροπη και ξεχασμένη αυτή ποικιλία έχει χαρακτήρα και στόφα ανάλογη του Βιδιανού και άρα είναι ικανή να γίνει άλλη μια Κρητικιά star.
Συνήθως το θραψερό (παραγωγικό) Αθήρι δεν φημίζεται για την νεότητα του χρώματός, όμως εδώ, παρόλο που το κρασί είναι 19αρι, οι πράσινες ανταύγειες κυριαρχούν επί του υποκίτρινου.
Αυτή η ευχάριστη εντύπωση δυστυχώς δεν συνεχίζεται και στην μύτη, αφού το άρωμα καταδυναστεύεται από αναγωγικές νότες. Η μετάγγισή σε καράφα για 45΄ έφερε μια μικρή βελτίωση, αλλά η προσπάθειά μου να μείνω μόνος μαζί του στέφθηκε με επιτυχία μόνο την επόμενη ημέρα και αφού το Θραψαθήρι επέστρεψε στη φιάλη και έμεινε ανοιχτό στο ψυγείο. Τότε αποκάλυψε το ιδιαίτερο μπουκέτο του, που δεν έφερε σε πρώτο πλάνο τον συνήθη a la Chardonnay εξωτισμό αλλά έναν χαρακτήρα γλυκών λουλουδιών, μανταρινιού, αχλαδιού και άχυρου που περισσότερο παραπέμπει σε Αθήρι.
Πάντως κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει και στο στόμα, αφού αντί για την μαλακότητα –και ενίοτε πλαδαρότητα- του τελευταίου, το Θραψαθήρι διαθέτει σε αφθονία λεμονάτη οξύτητα· τόση μάλιστα, που μάλλον απαιτούνται άλλα 2-3 χρόνια στην φιάλη προκειμένου αυτή να ενσωματωθεί στο σχετικά πλούσιο όγκο που διαθέτει το κρασί.
Αυτό το ικανοποιητικό σώμα απευθύνει κάλεσμα σε λεμονάτο κοτόπουλο, ριζότο με θαλασσινά αλλά και ντελικάτα ψάρια όπως το λαβράκι, κάλεσμα που θα είναι πιο δυνατό αν το κρασί σερβιριστεί δροσερό (11-13º) σε μια μεγάλη τουλίπα λευκού όπως το Stolzle Exquisit White 42cl.
Το ντάντεμα είναι απαραίτητο προκειμένου αυτό το σωστά τιμολογημένο (9€) Θραψαθήρι να παρουσιαστεί ελκυστικό στο ποτήρι. Οι φανατικοί της ποικιλίας, όπως εγώ, αλλά και αυτοί που έλκονται από το σπάνιο ίσως είναι διατεθειμένοι να προβούν σε αυτό το pampering· και τότε θα απολαύσουν ένα ενδιαφέρον κρασί ικανό να τσιμπήσει έναν βαθμό, μπαίνοντας στην FNL Guide κατηγορία του “αρκετά καλού”. Οι υπόλοιποι ας κάνουν υπομονή για έναν ακόμα χρόνο, με την ελπίδα ότι το Αθήρι εκτός από θραψερό θα είναι και καθαρό…
Βαθμολογία: 6/10.