Το έχω ξαναγράψει, το φαγητό δεν ήταν ποτέ το φόρτε των νοτίων προαστίων. Οι λιγοστές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν απλά τον κανόνα. Από την άλλη, αυτή η περαντζάδα στην Βουλιαγμένη είναι ότι πρέπει για την εποχή και σε κρατά σε επαφή με τις καλοκαιρινές διακοπές. Το Al Bacio είναι ένα από τα μαγαζιά στην σειρά και το Σάββατο που το επισκέφθηκα ήταν γεμάτο, όπως και όλα τα υπόλοιπα γύρω του. Είναι άλλος Θεός εκεί κάτω, το θαλασσινό αεράκι φυσάει μακριά έννοιες από ότι φαίνεται και το καλοκαίρι καλά κρατεί.
Η κουζίνα του Al Bacio είναι προσεγμένη. Τίποτα δεν ξεφεύγει προς τα κάτω, ούτε και προς τα πάνω όμως. Της λείπει αυτή η βαθιά, ρουστίκ νοστιμιά μιας καλής τρατορίας. Όλα τα πιάτα είναι πιο λεπτά και ανάλαφρα, χωρίς όμως να έχουν και το ραφινάρισμα ενός καλού, μοντέρνου ιταλικού. Το ίδιο συμβαίνει και με τις πρώτες ύλες. Είναι καλές, αλλά όχι συναρπαστικές. Ωραίο το rib-eye, τρυφερό, αλλά μονοδιάστατο σε γεύση. Ζουμερά ψημένο το λαβράκι με ωραία σος από δεντρολίβανο, ντοματίνια και σπανάκι, αλλά όχι ιδιαίτερα γευστικό το ίδιο το ψάρι. Τρυφερό το μοσχαράκι στο κλασικό vitello tonnato, αλλά υδαρής και ανούσια η σάλτσα του τόνου. Συμπαθητικές οι παπαρδέλες με ραγού και πορτσίνι, αλλά τα πορτσίνι (ούτως ή άλλως περιττά ως ιδέα) δεν προσέφεραν κάτι στο πιάτο και το ραγού ήταν άνευρο.
To make a long story short, μια χαρά είναι το Al Bacio αν το αντιμετωπίσει κανείς σαν το «ιταλικό της γειτονιάς» άλλωστε τα ιταλικά στην Αθήνα σπάνια μας εκπλήσσουν ευχάριστα.