Η δοκιμή από μια ποικιλία ή περιοχή είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να βγάλει κανείς συμπεράσματα όχι μόνο για την τυπικότητα και την ποιότητα αλλά για όλη την δυναμική τους. Μια δυναμική που συντίθεται από διαφορετικά στυλ, αισθητικές και όλα όσα αποτελούν μέρος αυτού του μαγικού κόσμου που λέγεται κρασί.
Όταν όμως δοκιμάζεις Νεμέα και Αγιωργίτικο ξέρεις ότι δεν πρόκειται απλά για μια ακόμη ευκαιρία, αφού από το ποτήρι σου περνάει η μεγαλύτερη ΠΟΠ της χώρας και ένα σπουδαίο (σύμφωνα με την κοινή παραδοχή) σταφύλι.
Η παραπάνω παρένθεση δεν χρησιμοποιήθηκε τυχαία, αφού προσωπικά ποτέ δεν πείστηκα για το μεγαλείο του Αγιωργίτικου, παρόλο που αυτό το σταφύλι έχει δουλευτεί όσο κανένα άλλο εντός ή εκτός ΠΟΠ δίνοντας έναν μεγάλο πλήθος κρασιών.
Και η προ διμήνου έκθεση των οίνων της Πελοποννήσου διόλου δεν κατάφερε να μου αλλάξει την αντίληψη, αν και έλαβα υπ’ όψιν μου το γεγονός ότι 2-3 κορυφαία οινοποιεία της ζώνης (όπως αυτά των Αϊβαλή και Αθανασίου) δεν έλαβαν μέρος.
Οφείλω βέβαια να αναγνωρίσω ότι και καλά κρασιά υπήρχαν και η “κλασσική” έκφραση της Νεμέας περνάει μια καλή της φάση παρόλο το χαμηλό δυναμικό της εσοδείας του 2018. Ωστόσο το δημοφιλές σταφύλι δεν καταφέρνει να με ιντριγκάρει και να με συγκινήσει όπως πολλά άλλα, με το Ξινόμαυρο, τη Μαυροδάφνη, το Λιάτικο και τη Λημνιώνα να είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό. Ίσως άλλη μια επανάσταση σαν αυτή που έφερε στην Νεμέα η Γαία στα τέλη της δεκαετίας του 90 να είναι απαραίτητη, αφού ο πολυδύναμος χαρακτήρας του Αγιωργίτικου απαιτεί διαφορετικούς χειρισμούς και αισθητική για κάθε μια έκφρασή του.
Πάντως οι οπαδοί της ποικιλίας σίγουρα θα ικανοποιηθούν με οποιαδήποτε από τις παρακάτω προτάσεις.
Σκούρας, Νεμέα Grand Cuvee 2015: Μαθήματα ανθώδους και ορυκτής πολυπλοκότητας, αυστηρότητας και ευγενικών τανινών παραδίδει και πάλι το σπουδαίο αυτό κρασί. Το οποίο καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα και εξωστρεφές παρόλο το δυναμικό 10ετίας που διαθέτει. (8,5/10)
Τσέλεπος, Νεμέα Δρυόπη 2017: Ίσως η καλύτερη Δρυόπη της ιστορίας της, με πυκνή μύτη εστραγκόν και δαμάσκηνου, ισχυρή “βαριά” δομή και μάκρος που κοιτά το ομόσταυλο Reserve στα μάτια. Από το 2025. (8/10)
Ζαχαριάς, Lexis Νεμέα 2016: Άλλο ένα αξιόλογο μέλος της σειράς Lexis, που δεν ενοχλεί παρόλους τους 15 βαθμούς του. Αντίθετα τα σταφύλια από το Κούτσι και την Δάφνη χαρίζουν αρωματική τυπικότητα και εξαιρετική ισορροπία και δομή. (8/10)
Μητραβέλας, Κόκκινο σε Μαύρο 2019: Εκρηκτικά κεράσια και βιολέτες για τον σπουδαιότερο εκπρόσωπο της inox προσέγγισης, ο οποίος πάντως συνοδεύεται από δομή για τουλάχιστον 3ετή παλαίωση. (8/10)
Γαία, 4-6h Ροζέ 2018: Από τις λίγες αξιόλογες ροζέ εκφράσεις της ποικιλίας, το κρασί που παίρνει το όνομά του από τις ώρες της εκχύλισης είναι ντροπαλό στα αρώματα ιωδίου και φραγκοστάφυλου. Όμως το στόμα είναι όξινο και μακρύ. (8/10)
Μπουτάρη, Πειραματικό Αγιωργίτικο 2019: Ποτέ δεν είχα γευτεί ένα Αγιωργίτικο της προκοπής από την σπουδαία οινοποιία, όμως εδώ όχι μόνο τα κατάφερε αλλά μας χάρισε ένα ορθάνοιχτό παράθυρο στο ελαφρύ, όξινο, σπαρταριστό φρούτο! (7,5/10)
Τετράμυθος, Αγιωργίτικο 2018: Άλλο το terroir των Καλαβρύτων και άλλο αυτό της Νεμέας , με περισσότερο λουλούδι παρά κεράσι. Το κρύο κλίμα όμως αποτυπώνεται και στο στόμα, το οποίο είναι ελαφρύ, όξινο και πιπεράτο. (7,5/10)
Μητραβέλας, Ροζέ 2019: Αυτό το Αγιωργίτικο θυμίζει κοκκινέλι και ως προς το χρώμα και ως προς την δομή. Όμως αν και είναι άγριο και τανικό, διαθέτει μύτη σχεδόν λευκού κρασιού! Ενδιαφέρον… Από το 2021. (7,5/10)
Ράπτη, Χνάρια 2018: Ένα πολύ προσιτό blend Αγιωργίτικου, Cabernet Sauvignon και Merlot που χαρίζει ευκάλυπτο, κεράσι και λεβάντα σε ένα σχετικά ελαφρύ, ζουμερό και σχετικά μαλακό κρασί. Bonus το υπέροχα πιπεράτο τελείωμα! (7/10)