Δεν ήταν εύκολη η χρονιά που πέρασε για το ελληνικό κρασί, αλλά ίσως να ήταν κατά τι καλύτερη από το 2012. Η καλή τουριστική χρονιά, η μόδα των winebarκαι, γενικότερα, η σταδιακή επιστροφή του εμφιαλωμένου κρασιού στα καλά εστιατόρια ήταν ενέσεις ζωής για πολλά οινοποιεία. Τα πράγματα δεν είναι ακόμα ρόδινα, αλλά το ελληνικό κρασί (αντι)στέκεται καλύτερα από πολλούς άλλους κλάδους.
Δίχως να είναι κακές, οι εσοδείες των τελευταίων χρόνων δεν ήταν συνταρακτικές, όπως αναμένεται να είναι το 2013, τα κρασιά της οποίας αναμένουμε με μεγάλη ανυπονησία. Τα πρώτα δείγματα που έχουμε δοκιμάσει στα οινοποιεία υπόσχονται, πράγματι, πάρα πολλά. Σε κάθε περίπτωση δεν χωρά πλέον αμφισβήτησης πως σε όλες τις κατηγορίες, υπάρχουν πλέον ελληνικά κρασιά που μπορούν να καλύψουν κάθε τύπου ανάγκη ιδιαίτερα ικανοποιητικά.
Στην κατηγορία των αφρωδών οίνων, για παράδειγμα, μία κατηγορία στην οποία δραστηριοποιούνται ελάχιστα ελληνικά οινοποιεία (καμιά δεκαριά όλα κι όλα), μένει κανείς άναυδος από την υψηλή ποιότητα ορισμένων κρασιών. Το χαρμάνι σαρντονέ-αθήρι της Cair, με όνομα Velvet είναι ένα όμορφο κρασί, όμορφα συσκευασμένο, ισάξιο και καλύτερο από χιλιάδες άλλα αφρώδη που κυκλοφορούν σε διάφορες περιοχές της υφηλίου. Το σερβίρει κανείς ως απεριτίφ δίχως κανένα πρόβλημα και αποκομίζει τα μπράβο των καλεσμένων του. Το ίδιο με το Moschato d’ Ifestia του Πέτρου Χατζηγεωργίου από τη Λήμνο, μία εξαιρετική εκδοχή του γλυκού μοσχάτου σε ημιαφρώδη οίνο, ιδανικό απεριτίφ αλλά και και για μετά το φαγητό. Άψογα αρμονικό, αρέσει σε όλους. Και τα δύο κρασιά πωλούνται κάτω από 10€.
Πάνω από 50 είναι οι καλές ετικέτες των ροζέ οίνων, μία κατηγορία που έχει υποφέρει πολύ στο παρελθόν από την απαξίωση με την οποία την αντιμετώπιζαν οι οινοποιοί. Στην κατηγορία των ελαφρών ροζέ κρασιών, της γαλλικής ας πούμε σχολής, εντύπωση μου έκανε το Ροζέ Λίγας του Θωμά Λίγα από την Πέλλα, ένα ξινόμαυρο άριστα οινοποιημένο ως ροζέ, αέρινο και κομψό. Αναπάντεχα καλό σε ένα στυλ πιο μεστό («αναπάντεχα» γιατί ο οινοποιός του, Γιάννης Τσέλεπος, δήλωνε για πολλά χρόνια πως δεν θα φτιάξει ποτέ ροζέ κρασί!), ήταν το Δρυόπη Ροζέ, από αγιωργίτικο, ένα υποδειγματικής καθαρότητας κρασί με πανέμορφο, έντονο ροζέ χρώμα, ιδανικός συνοδός πάμπολλων πιάτων της ελληνικής κουζίνας.
Τι να πρωτοπεί και τι να πρωτοπιεί, βέβαια, κανείς στην κατηγορία των ξηρών λευκών κρασιών, που είναι το δυνατό όπλο της χώρας. Τα θαυμάσια κρασιά είναι στην κυριολεξία δεκάδες. Θέλω να ξεχωρίσω, ωσόσο, τη δουλειά που κάνει το οινοποιείο Τετράμυθος στην ορεινή Αιγιαλεία με τον «ταπεινό» ροδίτη. Το Τετράμυθος Ροδίτης, είναι ένα κρασί που ωριμάζει στις οινολάσπες του σε δεξαμενή, και κατορθώνει να ξεπεράσει το δίλημμα «άρωμα ή σώμα» που θέτει η ποικιλία αυτή σε όλους τους οινοποιούς της Αχαΐας. Θέλω επίσης να ξεχωρίσω την εκπληκτική δουλειά που κάνει ο Χαρίδημος Χατζηδάκης στη Σαντορίνη, ένας από τους λίγους οινοποιούς της χώρας που ακροβατεί συστηματικά επάνω στον γκρεμό και παίρνει τρελά ρίσκα για να σπρώξει το ασύρτικο της Σαντορίνης στα έσχατα των δυνατοτήτων της. Το Assyrtiko de Mylos 2012, είναι μία αγριόγατα έξω από κάθε σημείο αναφοράς, ένα κρασί που πρέπει να δοκιμάσουν όλοι όσοι ασχολούνται σοβαρά με το ελληνικό κρασί. Τέλος και όχι τελευταίο και επειδή ακριβώς για μερικούς έχει γίνει σάκκος του μποξ, ιδιαίτερης μνείας αξίζει το Κτήμα Βιβλία Χώρα Λευκό του 2012, το οποίο είχε απίστευτα αρώματα και δομή και ήταν ίσως το καλύτερο Βιβλία Χώρα μέχρι σήμερα.
Στην κατηγορία των ερυθρών οίνων ― την πιο προβληματική στη χώρα μας ― θα ήθελα απλώς να επισημάνω τις βελτιώσεις που βλέπω τόσο στη διαχείριση κάποιων σπάνιων γηγενών ποικιλιών, από τις οποίες όλοι περιμένουμε πολλά, όσο και την επιβεβαίωση των δυνατοτήτων των διεθνών ποικιλιών στη χώρα μας. Στην πρώτη κατηγορία, αξιομνημόνευτο είναι το κρασί Κτήμα Θεόπετρα Λημνιώνα, της οικογένειας Τσιλιλή, που κατορθώνει να χειριστεί με μοντέρνο τρόπο μία καθόλα ρουστίκ πρώτη ύλη, καθώς και ο Τσαπουρνάκος 2013 από το Κτήμα Βογιατζή που είναι και το τελευταίο νέο κρασί που δοκιμάσα το 2013, ένα εξαιρετικό κρασί όλο φρούτο και φρεσκάδα, που θυμίζει νουβό δίχως να είναι και σου δημιουργεί την επιθυμία να «κατεβάσεις» όλη τη φιάλη μονομιάς! Στη δεύτερη κατηγορία, των διεθνών ποικιλιών, το μπορντολέζικο χαρμάνι του La Tour Melas (φωτογραφία επάνω) εκφράζεται άψογα στην Κεντρική Ελλάδα και αποδεικνύει αν μη τι άλλο τι μπορεί να δώσει ο ελληνικός αμπελώνας ακόμα και με τις πιο διαδεδομένες διεθνείς ποικιλίες όταν όλα γίνουν «σωστά».
Οι καταπληκτικοί ― και αγνοημένοι ― επιδόρπιοι οίνοι της χώρας δεν χρειάζονται συστάσεις. Ανάμεσα στους λιγότερο γνωστούς με εντυπωσίασε ένα Μοσχούδι Όψιμος Τρύγος από το Κτήμα Παπαργυρίου, που είναιένα φινετσάτο και ελαφρύ κρασί βορειοευρωπαϊκού τύπου από τις Πλαγιές της Ορεινής Κορινθίας και, όπως πάντα, ο Λιαστός Μωραΐτη από την Πάρο, ένα ωραιότατο κρασί από την ποικιλία μονεμβασιά, που θα έπρεπε να είναι πολύ πιο γνωστό απ’ ό,τι είναι.