Δεν χρειαζόταν σώνει και καλά να είναι κάποιος
ο μάντης Κάλχας για να προβλέψει ότι από το 2015 κιόλας που έκανε το ντεμπούτο
της αυτή η gastropub στη Πλάκα, θα πήγαινε κόντρα στο συχνά ντροπιαστικό γευστικό
φολκλόρ που δυσφημίζει την κατά τα άλλα ιστορική συνοικία σε ντόπιους κι
επισκέπτες. Όταν για παράδειγμα τα τριγύρω «εστιατόρια» σέρβιραν μεταξύ άλλων
απαράδεκτους μουσακάδες, κακοποιώντας την παραδοσιακή ελληνική κουζίνα, το
Seven Food Sins σε αυτό το όμορφο διώροφο νεοκλασικό του 1890, με τον Τάσο
Στεφάτο τότε στη κουζίνα, μετέπλαθε με σύγχρονη αισθητική τη σπεσιαλιτέ σε
τραγανή κροκέτα και, ναι, όποιος τη δοκίμασε πιθανώς και να συμφώνησε ότι όντως
πρόκειται για ένα «αμαρτωλό» στέκι, ταυτόχρονα όμως με αγνές προθέσεις. Έμοιαζε (κι ήταν τελικά) τολμηρή απόφαση, λοιπόν, για τον Βαγγέλη και
τον Βασίλη Σωτηρόπουλο να ανοίξουν μια gastropub στη καρδιά της παλιάς Αθήνας
και να φλερτάρουν με την μπιστρονομία, όταν ακόμα όχι απλώς ως γευστική τάση
αλλά και ως λέξη, ήταν στους περισσότερους παντελώς άγνωστη. Τους βγάζω το
καπέλο για την επιμονή να μην παρεκκλίνουν από το αρχικό τους πλάνο και παρά
τις φουρτούνες και τα σκαμπανεβάσματα της κουζίνας σε κάποιες περιπτώσεις αυτό
το διάστημα, δεν μπορώ να μη τους αναγνωρίσω το γεγονός ότι δεν άφησαν ποτέ το
καράβι ακυβέρνητο. Εδώ και σχεδόν ενάμιση χρόνο εντάσσεται στο δυναμικό της
κουζίνας, ο Δήμος Σαμουράκης. Προτού διαβεί το κατώφλι του Seven Food Sins, τον συναντήσαμε ως head chef στο Κόκκινο Ποδήλατο στη Σαντορίνη, όταν την επιμέλεια
υπέγραφε ο μέντοράς του, Γκίκας Ξενάκης. Έκανε κι ένα μικρό πέρασμα από το
2Μαζί, χωρίς ωστόσο να ευοδώσει αυτή τη συνεργασία. Πρόκειται για έναν
ταλαντούχο μάγειρα από τη νέα γενιά, ο οποίος από τότε που τον συνάντησα για
πρώτη φορά παρατηρώ ότι βελτιώνει
συνεχώς την τεχνική του, ενώ καθώς ωριμάζει μαγειρικά, τα σενάρια των πιάτων
του γίνονται λιγότερο φλύαρα, γοητευτικότερα, πιο άμεσα και μεστά.
Δεν θα κρύψω την έκπληξη που ένιωσα τις προάλλες καθώς δοκίμαζα τα καλωσορίσματα που σηκώνουν την αυλαία στο νέο χειμωνιάτικο μενού. Πολύ ευχάριστο το ταρτάκι σελινόριζας με ταραμά και αυγοτάραχο, πανέξυπνη η φλογέρα cacio e pepe, ενώ τόσο στο air baguette από σουβλάκι όσο και στη κροκέτα με κουνέλι στιφάδο, καταφέρνει να συμπυκνώσει παραπάνω από ικανοποιητικά την αυθεντική γεύση των συνταγών. Κορυφαίο όλων βέβαια βρήκα τη τερίνα πατάτας με ταρτάρ λουκάνικου. Δυνατές στιγμές κρύβει όμως και η υπόλοιπη κάρτα, η οποία χωρίς να είναι αψεγάδιαστη, αποκαλύπτει μια δυναμική σε διάφορα επίπεδα (πρώτη ύλη, δημιουργικότητα, τεχνική επάρκεια) που δεν περνάει απαρατήρητη. Από τα ορεκτικά ξεχώρισα το ιδιαίτερο στρείδι του σε κονσομέ χαμομηλιού και kaffir lime, με μπρεζέ kombu, τραγανά φύκια και μια ενδιαφέρουσα κρέμα από ψητά λεμόνια, στο οποίο κατάφερε να κρατήσει παρούσα τη «θάλασσα». Στα πλούσια πιάτα ανήκει η κρεμώδης πατάτα με τρούφες και χαβιάρι Petrossian και το πολύ καλό μοσχαρίσιο γλυκάδι, στο οποίο αν του προσάπτω γενικώς κάτι είναι ότι η σάλτσα μουστάρδας μου φάνηκε ίσως λίγο παραπάνω επιθετική από όσο θα του ταίριαζε, με αποτέλεσμα να το σκεπάζει κάπως. Το καβούρι, τώρα, αυτόνομα ως πρώτη ύλη ήταν εξαιρετικό αλλά το σορμπέ από λάιμ και τζίντζερ συνδυαστικά με τη γκασπάτσο και το ζελέ αγγουριού συνολικά μου φάνηκαν γλυκά για ένα τόσο ευαίσθητο υλικό, με αποτέλεσμα να μη το ευχαριστηθώ όσο θα ήθελα. Από την άλλη όμως με αποστόμωσε το υπέροχα ψημένο καλκάνι του με ωραιότατο, τραγανό κουνουπίδι και μια βελούδινη σάλτσα hollandaise με κάρυ, σαν μια γερή δόση Ανατολής από εκεί που δεν την περιμένεις. Άφησα για το τέλος το πιάτο για το οποίο θα επέστρεφα στο Seven Food Sins: ένα θαυμάσιο ορτύκι, άψογα ψημένο, με σαλσιφί, τρούφα και μια καλοζυγισμένη σάλτσα μελάσας, που με «εξανάγκασε» να βαθμολογήσω το εστιατόριο με 7/10, μια υψηλή επίδοση που a propos κατακτά για πρώτη φορά από την μέρα που άνοιξε. Τα επιδόρπια είναι ασυζητητί αξιοπρεπή και καλοφτιαγμένα. Θα ρίξω τη ψήφο μου στη σοκολάτα. Είπαμε, αν είναι να κάνεις μια αμαρτία, να τη κάνεις τουλάχιστον σωστά.