Η θέση του, η θέα του και το στήσιμο του χώρου, ιδίως αν
συμπεριλάβω και την ταράτσα του στην εξίσωση, τοποθετούν αδιαμφισβήτητα το Three
Sixty στην πρώτη πεντάδα των πιο «τουριστικών» μπαρ της Αθήνας. «Τουριστικά»,
όμως, ονομάζω όλα τα μέρη με την εξαιρετική θέα, που θα σύστηνα ανεπιφύλακτα σε
όσους επισκέπτονται την Αθήνα. Μόνο που αυτό μπορεί να είναι και καλό και κακό.
Καλό, γιατί το Three Sixty μπορεί να έχει εξασφαλισμένη πελατεία για όσα χρόνια
συνεχίσει να υπάρχει, ήτοι στο διηνεκές, αλλά και κακό γιατί η πελατεία αυτή
είναι μοιραία ετερόκλιτη, γεγονός που, κατά κάποιο τρόπο, εξαναγκάζει όσους
σχεδιάζουν τους κατάλογους του να κινούνται στη δύσκολη ευθεία της πεπατημένης,
που οφείλει να ικανοποιεί όλα τα γούστα. Κι εδώ έρχεται το στοίχημα του
συγκερασμού του κοινώς αποδεκτού με του γευστικώς ενδιαφέροντος, που καλείται
να κερδίσει η σημερινή ομάδα των μπαρτέντερ, η οποία αποτελείται από τους
Δήμητρα Αντωνακοπούλου, Αλέξανδρο Κεχαγιαδάκη, Δημήτρη Κοντό, Χάρη Κυπρή,
Σταμάτη Φιλιππούση και Παναγιώτη Θεοφάνους.
Το μπαρ menu περιλαμβάνει κοκτέιλ κλασικά με ένα μικρό «άγγιγμα» (classic cocktails twisted) και άλλα πιο εύκολα, όπως το Fire in Moscow, όπου η βότκα Eriskoff παντρεύεται με το τσίλι, το λικέρ πορτοκαλιού και το φρέσκο χυμό λεμονιού σε ένα δροσιστικό, ελαφρύ και ευχάριστα spicy κοκτέιλ που μπορεί να το αποδεχτούν κι αυτοί που μόλις ανέβηκαν τα χαμηλότερα σκαλιά της καυστικότητας (Scoville Scale). Η έκπληξη για μένα ήταν το Milky Way, ένα κοκτέιλ με βάση το Oakheart Spiced ρούμι Bacardi με τα βανιλάτα του αρώματα που συνδυάζεται με ιρλανδέζικο ουίσκι, πραλίνα και γάλα, αρωματισμένο με λικέρ τεντούρα της Roots, δίνοντας ένα σχεδόν παιδικό ποτό, το οποίο θα ήταν, πιστεύω, ευχάριστο και σε όσους δεν συνηθίζουν να πίνουν αλκοόλ. Δίπλα σε αυτά τα «ευκολόπιοτα» κοκτέιλ υπήρχαν και πιο σοφιστικέ, όπως το Boulevard of Chocolate με Bacardi οκτώ ετών (Carta Ocho), λικέρ Disaronno και βερμούτ όπου η σοκολάτα κατάφερνε να δηλώνει διακριτικά την παρουσία της, χωρίς να τη σκεπάζουν τα συνήθως πληθωρικά αρώματα του πικραμύγδαλου. Το Colpo Grosso Mexicano ήταν, βέβαια, ό,τι πιο ενδιαφέρον δοκίμασα εκείνο το βράδυ, ένα κλασικό Smoky Mezcal Negroni, με καλά τονισμένη βάση τεκίλας Cazadores Reposado, αρωματισμένη με κόκκους καφέ, μαζί με βερμούτ και Campari, που αποτελούσαν την τέλεια backbone για να πατήσει το μεσκάλ και να αντιτάξει στις γλυκόπικρες γεύσεις το καπνιστό άρωμα του.
Υποπτεύομαι πως οι φανατικοί των πιο εξεζητημένων κοκτέιλ θα διέκριναν σε όσα περιγράφω ένα “déjà vu”. Σε αυτούς, λοιπόν, απαντώ πως σε ελάχιστα μέρη στην Αθήνα μπορείς να πιείς καθαρά ποτά και πολύ καλοφτιαγμένα κοκτέιλ, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα μια τόσο ωραία θέα. Θα πω επίσης πως κάποιες φορές αυτό που χαρακτηρίζουμε mainstream όχι μόνο δεν είναι υποχρεωτικά κακό, αλλά μπορεί να φανεί και εξαιρετική επιλογή, όταν η παρέα δεν είναι ούτε μυημένη ούτε ομοιογενής.
Ηφαίστου 2, Πλατεία Μοναστηρακίου, τηλ. 2103210006, http://www.three-sixty.gr