Το 2020 σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας δεκαετίας και ως εκ τούτου μας δίνει μια καλή αφορμή για να αναζωπυρώσουμε την πίστη, τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας σε σχέση με το ελληνικό κρασί. Φυσικά κάθε ένας από μας έχει τις δικές του απόψεις ως προς την ομάδα που θα οδηγήσει το ελληνικό κρασί στο επόμενο Champion’s League, με την παρακάτω ενδεκάδα να είναι αυτή που εγώ θα ήθελα να δω στο γήπεδο να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της 2ης δεκαετία του 21ου αιώνα.
Εκτίμηση του κλασικού.
Η παράδοση αποτελεί θεμελιώδη λίθο στον κόσμο του παγκόσμιου κρασιού και ως εκ τούτου οι ετικέτες με μακραίωνη ιστορία θα πρέπει πάντα να βρίσκονται στην αιχμή του ελληνικού οινικού δόρατος. Αντί να συζητάμε επομένως ατελείωτα για το κάθε ασήμαντο νέο κρασάκι, ας αποδώσουμε στα κρασιά που έφεραν την χώρα εδώ που είναι σήμερα τον φόρο τιμής που τους αξίζει.
Λιγότερες ετικέτες.
Ο μεγάλος ελληνικής καταγωγής τριάστερος σεφ Νίκος Λαδένης θεωρούσε το “restrain” ως το βασικότερο “υλικό” της γαστρονομικής επιτυχίας. Αυτή η εγκράτεια πρέπει να αποτελεί οδηγό και για τα οινοποιεία, τα οποία σε όσο λιγότερες ετικέτες διοχετεύουν την ενέργειά τους τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχουν. Αλλά και εμείς οι καταναλωτές ας αναλογιστούμε ότι κανείς δεν βαριέται το Chateau Margaux παρόλο που μας έχει προσφέρει μόλις 3 ετικέτες τα τελευταία 300 χρόνια!!
Λιγότερες cuvee των 2000 φιαλών.
Τα κρασιά των μερικών εκατοντάδων φιαλών μπορεί να ανεβάζουν το “εγώ” των οινόφιλων που τα κατέχουν και το buzz γύρω από αυτούς που τα παράγουν, ωστόσο ελάχιστα συνεισφέρουν στην οινική καταξίωση της χώρας.
Λιγότερο βαρέλι.
Η κρίση έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και οδήγησε στην μείωση της μάστιγας του νέου βαρελιού που έχει καταστρέψει αμέτρητα εγχώρια κρασιά. Μακάρι η επόμενη δεκαετία να κάνει αυτή τη φιλοτιμία ανάγκη, και όλοι να πεισθούν ότι το λιγότερο βαρέλι σημαίνει και χαμηλότερο κόστος και καλύτερο αποτέλεσμα.
Λιγότερα φυσικά κρασιά.
Εύχομαι η φρενίτιδα με τα κρασιά ελαχίστων παρεμβάσεων να περάσει γρήγορα. Όχι επειδή έχω κάτι απέναντί τους αλλά επειδή έχω δοκιμάσει αμέτρητα αποτυχημένα παραδείγματα από παραγωγούς που απλώς προσπαθούν να ακολουθήσουν την μόδα χωρίς να συνειδητοποιούν ότι αυτό το “άθλημα” είναι ιδιαίτερα δύσκολο!
Λιγότερη υπερωρίμανση.
Δυστυχώς ή ευτυχώς η χώρα μας έχει ένα κλίμα που καθιστά εύκολη την υπερωρίμανση των σταφυλιών. Όμως αυτή η αμπελουργική πρακτική-πειρασμός θα πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ, αφού σαν αποτέλεσμα συνήθως έχει κρασιά με καμένα αρώματα και χαμηλή οξύτητα που χάνουν –ιδιαίτερα στους τομείς της φινέτσας και της δυνατότητας παλαίωσης- πολλά περισσότερα από αυτά που κερδίζουν.
Πιο αργές κυκλοφορίες στα λευκά.
Προφανώς θα προτιμούσα να μην ήμαστε πρωταθλητές στο κάπνισμα ή τα τροχαία ατυχήματα, όμως ας χάσουμε τουλάχιστον τα πρωτεία στην θλιβερή εικόνα των λευκών που κυκλοφορούν τελείως ανέτοιμα, ασύνδετα και γεμάτα με αναγωγικά αρώματα. Και εμείς βέβαια ως καταναλωτές ας μην αναζητούμε από το ΄20 τα κρασιά του ΄21!!
Περισσότερη πίστη στην παλαίωση.
Η ποιότητα αλλά και το κύρος περιοχών και χωρών χτίζεται πάνω στην ικανότητα των κρασιών να παλαιώνουν. Συνεπώς θα ήθελα να δω περισσότερα κρασιά που δεν φτιάχνονται με σκοπό την άμεση αλλά την μελλοντική ευχαρίστηση. Και φυσικά να δω περισσότερους παραγωγούς να κρατούν φιάλες (και λευκών κρασιών!) για να δουν την εξέλιξή τους και να τις παρουσιάσουν σε κάθετες δοκιμές ενισχύοντας το προφίλ των ιδίων αλλά και της χώρας.
Σπουδαία ροζέ.
Η Ελλάδα προσφέρει ήδη ροζέ υψηλότατου επιπέδου, τα περισσότερα όμως εκ των οποίων βασίζουν την ποιότητά τους σε μοντέρνες οινοποιητικές τεχνικές. Μακάρι η δεκαετία η οποία ξεκίνησε να βάλει το παιχνίδι σπουδαία ροζέ που να εκφράζουν και το terroir τους, όπως το πράττουν πολλές ΠΟΠ και μη περιοχές σε άλλους τύπους κρασιών.
Ριζικό επαναπροσδιορισμό των ΠΟΠ.
Καλώς ή κακώς η δομή των Προστατευόμενων Ονομασιών Προέλευσης καθορίζει το υπάρχον τυπικό πλαίσιο της Ελληνικής οινοπαραγωγής. Ας θέσει όμως και το ουσιαστικό, με τον πλήρη επαναπροσδιορισμό των ζωνών ΠΟΠ και την διασφάλιση της ποιότητας και στο ποτήρι, μέσα και από πραγματικές, αυστηρές, γευστικές δοκιμές.
Συλλογικές πρωτοβουλίες παραγωγών.
Σε όλον τον κόσμο οι οινοπαραγωγικές περιοχές ενισχύουν την προβολή των ποιοτικότερων κρασιών τους σαν πρεσβευτών του δυναμικού τους και μέσο απόκτησης κύρους. Με δεδομένο ότι στην Ελλάδα αυτό δεν μπορεί να γίνει με την αρωγή του δυσκίνητου και ψηφοθηρικού κράτους, ας γίνει τουλάχιστον σε επίπεδο ομάδων παραγωγών. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι όλοι θα κατανοήσουν ότι ακόμα και αν είναι οι χειρότεροι της ομάδος τους θα ωφεληθούν με το πάρει αυτή το πρωτάθλημα!!!