Φτάνοντας μετά από περίπου μια ώρα οδήγηση από την πόλη της Ζακύνθου, συνειδητοποιώ ότι είμαι σε έναν παράδεισο. Το «bio-restaurant» και παραδοσιακός ξενώνας Nobelos είναι ένα επιμελώς ατημέλητο σκηνικό σε ένα ονειρικό σημείο του νησιού. Κάθε λεπτομέρεια είναι προσεγμένη, κάθε τι που φαίνεται παράταιρο έχει τον σκοπό του δημιουργώντας ένα νέο-παραδοσιακό, boho περιβάλλον υψηλής αισθητικής, δημιουργημένο για να χαλαρώσεις, να ξεχαστείς, να κάνει το μυαλό και τις αισθήσεις να ταξιδέψουν. Όλα τα επιμέρους στοιχεία δένουν στην εντέλεια με το μοναδικό αυτό spot, το φιλικό, αποτελεσματικό και ταυτόχρονα «ανέμελο» σέρβις κουμπώνει στην εντέλεια με την αισθητική και το εξαιρετικά προσεγμένο φαγητό (σε ποιότητα, εκτέλεση, παρουσίαση και υλικά) έρχεται να συμπληρώσει μια εικόνα αρτιότητας που σπάνια συναντάμε στην Ελλάδα …πόσο μάλλον σε ένα νησί όπως η Ζάκυνθος που –προς το παρόν- δεν φημίζεται για το υψηλό επίπεδο τουρισμού της.
Ένας Έλληνας θα θαυμάσει την αρτιότητα του όλου project, θα εκτιμήσει τις εξαιρετικές γεύσεις (δοκίμασα για παράδειγμα τον κορυφαίο μουσακά των πολλών τελευταίων χρόνων) αλλά πιστεύω ότι –όπως και εγώ- θα ξαφνιαστεί από τις πολύ υψηλές τιμές (πχ μουσακάς στα €17, κρασιά επί τέσσερα και επί πέντε!) …ίσως και να το απορρίψει εξαιτίας αυτών. Ομολογώ ότι και εγώ πέρασα από αυτή τη φάση καταρχήν. Όμως όσο περνούσε η ώρα και δοκίμαζα πιάτα και αφηνόμουν να χαλαρώσω συνειδητοποιούσα ότι το Nobelos αξίζει τα χρήματά του, «δικαιούται» να ζητά αυτές τις τιμές. Μπορεί να έχουμε συνηθίσει να πληρώνουμε τέτοια ποσά σε πιο ντιζαϊνάτα και μοντέρνα μέρη, σε πιο κοσμικούς προορισμούς ή σε πιο εξωτικά εστιατόρια. Βλέπετε ο παράγοντας του εξωτισμού εμπεριέχει σημαντική προστιθέμενη αξία ψυχολογικά. Για σκεφτείτε όμως. Για ποιο λόγο η παραδοσιακή ελληνική κουζίνα, το παραδοσιακό ελληνικό περιβάλλον να μην μπορεί να διεκδικήσει τέτοιες τιμές; Για ποιο λόγο ένας αποδομημένος μουσακάς με τη «βαριά» υπογραφή ενός επώνυμου σεφ να κοστίζει €17 ή και παραπάνω και ένας –πραγματικά- κορυφαίος παραδοσιακός μουσακάς να μην αξιώνει την ίδια τιμή; Στο κάτω-κάτω ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που για εμάς αποτελεί μια συλλογική, πλην όμως ξεχασμένη, μνήμη για τον μέσο δυτικό τουρίστα είναι εξίσου εξωτικό όσο είναι για εμάς ένα εστιατόριο με περουβιανή κουζίνα ή ένας προορισμός όπως οι Μαλδίβες.
Κλείνοντας θα πω μόνο δύο πράγματα: Πρώτον, αν βρεθείτε Ζάκυνθο «πρέπει» να επισκεφθείτε το Nobelos. Και δεύτερον, εύχομαι η Ελλάδα να αποκτήσει πολλά τέτοια μέρη που όχι μόνο να «πουλήσουν» τη χώρα και την παράδοσή της, αλλά και να τολμήσουν να την τιμολογήσουν όσο –θα μπορούσε να- της αξίζει!