Δεν θα πω ψέματα, το «17» δεν είναι το εστιατόριο που θα διάλεγα, άλλωστε δεν νομίζω ότι είμαι το κοινό του… ίσως να γίνω όταν μεγαλώσω 20-30 χρόνια ακόμη. Όμως αυτή η εβδομάδα ήταν πολύ φορτωμένη με τις αλλεπάλληλες επισκέψεις σε μπαρ για τον διαγωνισμό World Class και επιπλέον μια επίσκεψη στο πολύ φιλόδοξο και ελπιδοφόρο Block 146 δεν θεώρησα ότι έπρεπε να οδηγήσει σε κριτική μια και το φαγητό διαμορφώνει ακόμη την τελική του μορφή και φαίνεται ότι πραγματικά θα είναι πολύ ενδιαφέρον, οπότε δεν θέλησα να το αδικήσω.
Από την άλλη, ένα επαγγελματικό ραντεβού με έφερε στο «17» μεσημέρι που θεωρώ ότι είναι πιο ενδιαφέρον και για μένα…και για εσάς. Το ιστορικό αυτό στέκι της πόλης διανύει την μετά-Φωτιάδη εποχή του (ο σεφ που επιμελήθηκε μια μοντέρνα ελληνική κουζίνα και του ανανέωσε την γευστική ταυτότητα) και σερβίρει –για το μεσημέρι- κλασική ελληνική κουζίνα, καλομαγειρεμένη και νόστιμη, με διαφορετικές επιλογές κάθε μέρα. Δεν θα σας πω βέβαια ότι τα μεσημέρια μεταμορφώνεται σε «νεανικό στέκι με trendy φατσούλες» αλλά όπως και να το κάνουμε η εντύπωση διασκεδάζεται λίγο και αν είστε τυχεροί μπορεί να πετύχετε και κανένα/καμία 40άρη/α να τρώει μέσα.
Όπως είπα ωστόσο το φαγητό είναι νόστιμο, καλοφτιαγμένο, σε πλούσιες μερίδες και αναμενόμενες τιμές (όχι ότι δεν θα μπορούσε να ήταν και λίγο φτηνότερο πάντως). Η παραγγελία μας κινήθηκε προς δύο κατευθύνσεις. Μια πιο …διαιτητική-νηστίσιμη και μια πιο πληθωρική, αφήνω στην κρίση σας να μαντέψετε ποιες ήταν οι προσωπικές μου επιλογές. Δοκίμασα ένα πολύ γευστικό χταπόδι στιφάδο με πατάτες, το πληθωρικό «σαγανάκι» με λουκάνικο, πατάτες, ντομάτα, φέτα και ένα αβγό (παραψημένο όμως) μάτι από πάνω και έναν κόκορα κρασάτο λίγο στεγνό με –ελαφρά παραβρασμένες- χυλοπίτες. Αλλά και στον αντίποδα αυτών, τα χόρτα ήταν σωστά βρασμένα, οι σαρδέλες της σχάρας αρκετά ζουμερές και οι αγγινάρες αλά πολίτα με μαμαδίστικη νοστιμιά.
Κλείνοντας να πω ότι το σέρβις έχει αυτή την ..αστική αβρότητα που μόνο τα εστιατόρια με δεκαετίες στην πλάτη μπορούν να πετύχουν… τουλάχιστον στην Αθήνα.