Παρότι συνήθως αποφεύγω να αναφέρομαι σε όσα
δικαίως ονομάζονται «παραλειπόμενα», αυτή τη φορά θα ήθελα να διευκρινίσω πως στη
Νεμέα πήγαμε επί τούτω∙ σκοπός της μικρής μας εκδρομής ήταν το γεύμα στα 17 Χωριά,
το οινο-εστιατόριο που άνοιξαν λίγο πριν τις γιορτές (soft opening) στο
κέντρο της πόλης ο Κώστας Τουλουμτζής (φωτό κάτω) με τον Μένιο Τουρλότο, ιδιοκτήτη του
εστιατορίου Αντίκα που λειτουργούσε μέχρι πρότινος στον ίδιο χώρο.
Υποθέτω αφενός πως οι λάτρεις του Αγιωργήτικου έχουν ήδη καταλάβει πως το όνομα που επέλεξαν οι δυο συνέταιροι παραπέμπει στα δεκαεπτά χωριά* που περιλαμβάνει η αμπελουργική ζώνη της ΠΟΠ Νεμέα και πως ο εις εκ των ιδιοκτητών είναι παλιός γνώριμος από το χώρο του κρασιού, λόγω της θρυλικής του Enoteca στα Βριλήσσια. Εκείνο που ίσως δεν είναι εκ πρωιμίου προφανές είναι ο ρόλος που μπορεί να παίξει ένα εστιατόριο απόλυτα συνδεδεμένο με το κρασί στην καρδιά μιας οινοπαραγωγικής περιοχής και αφετέρου το πόσο μπορεί να επιδράσει θετικά στον οινοτουρισμό και στην ανάδειξη των τοπικών προϊόντων. Αλλά ας γυρίσω για λίγο πίσω στο χρόνο, στην εποχή της Enoteca από όπου άρχισαν όλα.
Συνήθως καταγράφουμε στη μνήμη μας τους ανθρώπους συνδέοντάς τους με όσα μας δίδαξαν ή με όσα μας έκαναν να αισθανθούμε.
Για μένα, αλλά και για πολλούς άλλους, νομίζω,
ο Κώστας Τουλουμτζής, πέραν του ότι ήταν ο ιδρυτής
και ο πρώτος Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Οινοχόων, έχει συνδεθεί με την προσπάθειά
του να μας προτείνει ένα διαφορετικό τρόπο για να προσεγγίζουμε το κρασί. Τον
θυμάμαι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 στην Enoteca του, το πρώτο πραγματικά
οινικό εστιατόριο, να προσπαθεί να μας πείσει να επιλέξουμε πρώτα τι θα πιούμε
και με γνώμονα το κρασί που διαλέξαμε να παραγγείλουμε το φαγητό που θα το
συνοδέψει. Παρά το αυστηρό του ύφος και το ότι επέμενε, σχεδόν εμμονικά, να
υιοθετήσουμε αυτό το μοντέλο, οι οινόφιλοι, απτόητοι, γέμιζαν κάθε βράδυ τις
αίθουσες της όμορφης μονοκατοικίας της λεωφόρου Πεντέλης, εκτιμώντας το γεγονός
πως εκεί θα είχαν την ευκαιρία να ανακαλύψουν καταρχήν τ’ αληθινά διαμαντάκια του
ελληνικού, αλλά και του διεθνή αμπελώνα, σε πραγματικά φιλικές τιμές. Ο Κώστας,
βλέπετε, επιστρέφοντας πίσω από την Ιταλία είχε φέρει μαζί τα πιο «σοβαρά» κρασιά
από το εστιατόριό του, στην Πίζα. Η βαθιά του γνώση και οι περιγραφές του, δυο μεστά λόγια, χωρίς
άσκοπες φανφάρες, ήταν συνήθως αρκετές για να καταλάβει κανείς αν το κρασί που «φλέρταρε»
ταίριαζε με το γευστικό του προφίλ ή όχι. Χάρη σε αυτές τις περιγραφές,
εξάλλου, διευκολυνόταν και στο να παραγγείλει το κατάλληλο φαγητό.
Το πρώτο που αντικρίζει κανείς στα 17 Χωριά, ακόμα πριν μπει στη σάλα, είναι ένα υπερυψωμένο, μικρό κελάρι, που προορίζεται πιο «κατανυκτικές», privés γευσιγνωσίες, σε ένα κοντινό μέλλον, όταν θα έχει ολοκληρωθεί το project, κάτι που αναμένεται να συμβεί γύρω στις αρχές Φεβρουαρίου. Γύρω-γύρω φιάλες κρασιού κι ένα μόνο μοναστηριακό τραπέζι στη μέση. Αντίθετα ο κυρίως χώρος, που θυμίζει αγροτόσπιτο, είναι πολύ φωτεινός, οικείος και ανοιχτόκαρδος. Παντού κυριαρχεί το σκουρόχρωμο ξύλο, από τα γυμνά τραπέζια και τις καρέκλες μέχρι τις εταζέρες στους τοίχους που είναι γεμάτες παλιακά αντικείμενα καθημερινής χρήσης και αγροτικά εργαλεία άλλων εποχών που δημιουργούν ένα περιβάλλον που προδιαθέτει για να απολαύσει κανείς το κρασί του.
Τα πιάτα στον κατάλογο, δεκαεπτά κι αυτά στο σύνολό τους, αναφέρονται ένα-ένα ονομαστικά στα χωριά της ζώνης*, έχουν μαγειρευτεί έτσι που να δίνουν το προβάδισμα στο κρασί παρότι δεν υστερούν γευστικά. Δεν το υπερκαλύπτουν, δεν βγαίνουν μπροστά, το συνοδεύουν. Ενδεικτικά αναφέρω τα κεφτεδάκια του καλωσορίσματος με τη διακριτική σάλτσα φρέσκιας ντομάτας που στέκεται διακριτικά πλάι στο Αγιωργήτικο. Δοκιμάσαμε δυο σαλάτες τις «Αρχαίες Κλεωνές» με ντομάτα, τριμμένο ψωμί, κρεμμύδι και βασιλικό – οι ιταλοτραφείς ίσως να έλεγαν πως τους θυμίζει την panzanella της Τοσκάνης – αλλά και την "Ασπρόκαμπος" όπου η ψητή στη σχάρα φλαμπουρίτσα, ένα ημίσκληρο, χειροποίητο τυρί από αιγοπρόβειο γάλα από την περιοχή, συνδυάζεται με τσιγαριστά χόρτα και ντόπιο λουκάνικο. Το «Καστράκι», ένα γευστικότατο ριζότο με βασιλομανίταρα, με έπεισε πως είχε φτιαχτεί για να συνοδέψει το κρασί που διαλέξαμε. Ο «Μποζικάς», τα αρνίσια παϊδάκια με χόρτα εποχής δεν μου πήγαν ιδιαίτερα, αλλά όταν ήρθε το «Πετρί», μια tagliata Black Angus με φασόλια Σκοτεινής (χορόζι) και μανιτάρια, ένιωσα πως γύριζα 25 χρόνια πίσω, όταν ανοίγαμε «κράσαρους» στην Enoteca για να τους συνοδέψουμε με μια απλή tagliata, μόνο που εδώ οι «κράσαροι» είναι μια γοητευτικές Νεμέες, που άξιζαν τα χιλιόμετρα που διανύσαμε για να τις δοκιμάσουμε στον τόπο παραγωγής τους, με τον τρόπο που τους πρέπει. Επιδόρπια δεν προτείνονται ακόμα, παρά τους κάποιους επιδόρπιους οίνους του καταλόγου.
Θα παρατηρήσατε ίσως πως δεν αναφέρθηκα στα κρασιά που ανοίξαμε. Σκοπίμως, , όχι γιατί δεν θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις εντυπώσεις μου, αλλά γιατί στα 17 Χωρία συμμετέχουν στον κατάλογο σχεδόν όλοι οι παραγωγοί της περιοχής και σε αυτή την πρώτη φάση δεν ήθελα να υπερθεματίσω εστιάζοντας μόνο σε αγαπημένους μου. Θα πω απλώς πως οι τιμές τους είναι πολύ καλές, πως τα κρασιά προτείνονται και με το ποτήρι και πως μπορείτε να βρείτε και λευκά, ροζέ και αφρώδη από παραγωγούς που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, καθώς και τις τοπικές μπίρες. Σχεδιάζουν όμως να διευρύνουν τη λίστα τους, πέραν των πελοποννησιακών οίνων, με ελληνικά κρασιά και άλλων περιοχών και με κάποιες επιλεγμένες διεθνείς ετικέτες– γιατί όχι;
Info: Δερβενακίων 12, Νεμέα, τηλ. 2746023778, Τιμή: € 30-35/άτομο, χωρίς το κρασί
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*Τα δεκαεπτά χωριά της ζώνης είναι: Αηδόνια, Αρχαίες Κλεωνές, Αρχαία Νεμέα, Ασπρόκαμπος, Γαλατάς, Δάφνη, Καστράκι, Κούτσι, Λεόντιο, Μποζικάς, Νεμέα, Πετρί, Τιτάνη, Ψάρι, Γυμνό, Κεφαλάρι και Μαλανδρένι.