Κάθε δημιουργός είναι εύλογο να επιδιώκει να προτείνει με την μέγιστη δυνατή ελευθερία τις δημιουργίες που τον εκφράζουν και οι σεφ δεν αποτελούν εξαίρεση ασφαλώς. Από αυτή την άποψη είναι πολύ λογικό και για έναν σεφ να θέλει να μαγειρεύει τα πιάτα που εκφράζουν τη φιλοσοφία του, την αισθητική του, την σκέψη του. Από την άλλη είναι εξίσου λογικό για ένα εστιατόριο να θέλει να σερβίρει πιάτα σύμφωνα με τις εμπορικές ανάγκες του, με τη φιλοσοφία του ιδιοκτήτη του. Και αν μεν ο σεφ είναι καταξιωμένος και γνωστός στο ευρύ κοινό τότε η κουζίνα του είναι αναπόσπαστο στοιχείο του marketing του εστιατορίου και τα δύο παραπάνω σενάρια έρχονται πολύ κοντά. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που μιλάμε για έναν νέο σεφ που αποζητά με πάθος την καταξίωση;
Θα έλεγα ότι η αυτογνωσία είναι το κλειδί στην περίπτωση αυτή. Αυτογνωσία για τον σεφ που οφείλει να ξέρει ότι ο δρόμος για την καταξίωση δεν εξαντλείται ούτε σε μια καλή κριτική ούτε βέβαια στα ενθουσιώδη σχόλια των φίλων του στο facebook. Συνεπώς, το ότι κάποιος από εμάς έγραψε κάποια στιγμή κάτι καλό για τον ίδιο και την κουζίνα του, δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι ο εργοδότης του είναι υποχρεωμένος να προσαρμόσει ολόκληρο το business plan και τη φιλοσοφία του στις δημιουργικές ανησυχίες του. Και βέβαια όλοι οι φερέλπιδες και ταλαντούχοι νέοι σεφ θα πρέπει να έχουν κατά νου ότι ο δρόμος για μια μεγάλη καριέρα απαιτεί υπομονή και ξεκινά από το να μπορούν να μαγειρεύουν πραγματικά νόστιμα, με σωστές τεχνικές και καλή διαχείριση των υλικών τους, όχι μέσα από τον θαυμασμό κάποιων για τις ευφάνταστες ιδέες τους και τα ινσταγκραμικά στησίματα των πιάτων τους. Η αυτογνωσία βέβαια αφορά και τον ιδιοκτήτη που καλό είναι να ξέρει τι γνωρίζει και τι όχι και που οφείλει να αντιμετωπίζει τον σεφ του ως στρατηγικό εταίρο και όχι ως yesman υπάλληλο.