Άτιμο πράγμα η μαγειρική στην τηλεόραση ….ή μάλλον άτιμο πράγμα η τηλεόραση γενικά. Διαβάζω από χθες εντυπώσεις από το πρώτο Hell’s Kitchen, ενώ όλο αυτό το διάστημα οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν για το –πολύ πετυχημένο- Master Chef, τους κριτές και τους παίκτες του. Διαβάζω κρίσεις για ανθρώπους και μάγειρες με όρους τηλεοπτικούς. Κάποιοι ας πούμε κρίνουν τον Μποτρίνι από τον ρόλο που υποδύεται, άλλοι τον κρίνουν ως ηθοποιό και –μοιραία- οι περισσότεροι τον απαξιώνουν ως σεφ μιας και τον ταυτίζουν με μια «καρικατούρα» χαρακτήρα που υπακούει, αναγκαστικά, σε ένα διεθνές τηλεοπτικό σενάριο.
Και ας είμαστε ειλικρινείς, πώς θα μπορούσαν να τον κρίνουν ως αυτό που στην πραγματικότητα είναι; Πόσοι από τους εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές έχουν δοκιμάσει την κουζίνα του στο εμβληματικό Etrusco ή έστω στο Botrini’s; Και πόσους από αυτούς πραγματικά αφορά; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δημοσιότητα της τηλεόρασης είναι γλυκιά, ενδεχομένως και τα λεφτά της, από την άλλη όμως η μαζικοποίηση δεν κάνει πάντα καλό μακροπρόθεσμα.
Θα μου πείτε στην Ελλάδα της κρίσης και της περιορισμένης –ακόμη- γαστρονομικής παιδείας ποιος σεφ θα σκεφτεί να προτάξει την προστασία της τέχνης και της εικόνας του απέναντι στο δέλεαρ της διασημότητας και των χρημάτων; Και για να μην γινόμαστε άδικοι ας σκεφτούμε ότι το Hell’s Kitchen (όπως και ο Εφιάλτης στην Κουζίνα, νωρίτερα) έγινε διάσημο από τον Gordon Ramsay, ενώ στο Ισπανικό οικοδεσπότης ήταν ο Juan Roca και το ιταλικό Hell’s Kitchen είχε στον κεντρικό ρόλο τον Carlo Cracco .. απλά, στις χώρες αυτές οι σεφ αυτού του διαμετρήματος είναι ήδη σταρ, αλλά και το κοινό σαφώς πιο εκπαιδευμένο.
Μιλώντας για μαγειρικά reality θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι περισσότερο ενδιαφέρει το ξεκατίνιασμα στα «σπίτια» των υποψηφίων μαγείρων παρά τα μαγειρικά δρώμενα, που στην τελική δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι και δύσκολα μπορεί να κρίνει κανείς από την τηλεόραση. Και βέβαια όλα αυτά έρχονται χέρι-χέρι με την τηλεοπτική διαφήμιση που, για ευνόητους λόγους, σπάνια -έως και ποτέ- περιλαμβάνει προϊόντα υψηλής γαστρονομικής αξίας, έτσι βλέπουμε σεφ κύρους να διαφημίζουν πατατάκια, αναψυκτικά και δευτεροκλασάτα σούπερ μάρκετ.
Ωστόσο, δεν θέλω να είμαι άδικος. Όλη αυτή η τηλεοπτική έκθεση της γαστρονομίας και της μαγειρικής κάτι αφήνει πίσω της. Συμβάλει με τον τρόπο της στο να γίνει η γαστρονομία μόδα και όπως έχω ξαναγράψει η μόδα πάντα αφήνει πίσω της μεγαλύτερο κοινό αληθινά ενδιαφερόμενων σε σχέση με το παρελθόν και είναι στο χέρι όσων αληθινά ενδιαφερόμαστε, αυτό το κοινό να το αξιοποιήσουμε και να το «εκπαιδεύσουμε».