Αφού πέρασα παρατηρώντας προσεκτικά τον κέρσορα να αναβοσβήνει καμιά ώρα στη λευκή σελίδα, αφού πέρασαν από το μυαλό μου ένα σωρό πιθανές λίστες για να ξεφύγω (το έχω κάνει πολλές φορές όμως), αφού ξανακοίταξα παλιότερα edito για να δω ποιο θα μπορούσα να ανεβάσω ξανά, σκέφτηκα να σας ευχηθώ καλές διακοπές από τώρα και να σας δώσω το ραντεβού τον Σεπτέμβριο.
Όμως ο επαγγελματισμός μου –λέμε τώρα- νίκησε προς το παρόν.. Καθώς χάζευα παλιά edito συνειδητοποίησα ότι έχω γκρινιάξει σχεδόν για τα πάντα, έχω δημοσιεύσει ευχολόγια, έχω κατακεραυνώσει την έλλειψη ιδεών, τις αντιγραφές και πάει λέγοντας. Τώρα όμως που η Αθήνα καθιερώνεται πλέον ως προορισμός και τα ξενοδοχεία πλημμυρίζουν κόσμο, συνειδητοποιώ ότι από την πόλη μας λείπουν –ορισμένα από- τα πιο απλά πράγματα. Μια καλή ταβέρνα ας πούμε. Ξέρω έχω ξαναγράψει για τις ταβέρνες και οι πιο πιστοί αναγνώστες θα θυμάστε ίσως ότι δεν είμαι και από τους μεγαλύτερους φαν τους. Από την άλλη, μια πραγματικά καλή ταβέρνα πραγματικά μου αρέσει και πραγματικά λείπει …ιδιαίτερα από την Αθήνα. Έρχονται τουρίστες και στους πιο ψαγμένους από αυτούς έχουμε να τους προτείνουμε ένα σωρό καλά εστιατόρια πια, ένα σωρό εκδοχές της μοντέρνας ελληνικής κουζίνας, μια σειρά από δημιουργούς που έχουν ενδιαφέρον και πάει λέγοντας. Όλοι όμως, από τους πιο ψαγμένους μέχρι τους πιο αδιάφορους το πρώτο που θέλουν είναι να δοκιμάσουν παραδοσιακή ελληνική κουζίνα και να ζήσουν την ατμόσφαιρα μιας κλασικής ταβέρνας. Και μαζί τους κι εμείς καμιά φορά …ας το παραδεχτούμε.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο λοιπόν να επανεφεύρουμε την ταβέρνα; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ασχοληθούν με αυτό το concept κάποιοι από τους τόσο δραστήριους επιχειρηματίες και σεφ; Η απλότητα είναι πάντα το ζητούμενο, η απλοϊκότητα και η προχειρότητα ο αιώνιος κίνδυνος. Μια σύγχρονη ταβέρνα χρειάζεται πολύ καλή πρώτη ύλη, χρειάζεται σεβασμό στην παράδοση αλλά και ένα «παιχνίδι», μια «μοντερνιά», μια επαφή με το σύγχρονο μαγειρικό γίγνεσθαι. Είναι τόσο δύσκολο να γίνει; Δεν μπορώ να το πιστέψω. Πέρσι δοκίμασα στην Μύκονο το απόλυτο τέτοιο project: τη Φάρμα που έστησε ο Γιώργος Βενιέρης. Γιατί δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και στην Αθήνα; Η Ελλάδα έχει μερικά τέτοια μέρη που στην Αθήνα οι τουρίστες (και όχι μόνο) θα έκαναν ουρές! Δεν λέω ότι στην Αθήνα δεν υπάρχουν επιλογές καλές όπως είναι τα Γιουβετσάκια στη Γλυφάδα, ο Κρητικός στην Κάντζα ή το Base Grill και έξυπνα concepts όπως τα θαυμάσια στο είδος τους «Μπαρμπουνάκι»-α, κορυφαίες ψαροταβέρνες-εστιατόρια όπως το Τραβόλτα ή ο Δουράμπεης και ο Παπαϊωάννου. Δεν αρκούν όμως και οι ξένοι επισκέπτες μας (και πιστεύω και πολλοί Αθηναίοι) θα ήθελαν και τις αντίστοιχα καλές προτάσεις σε μαγειρευτά και κρέας μέσα στην πόλη, στο κέντρο της.
Ψάχνουμε σε όλο τον κόσμο για ιδέες και τάσεις και καινοτόμες κουζίνες και υλικά και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, όμως καμιά φορά λησμονούμε να κοιτάξουμε πίσω και να αφουγκραστούμε και τις ανάγκες μιας πόλης που αλλάζει. Η Αθήνα ενισχύεται τουριστικά χρόνο με το χρόνο, δεν μπορεί αυτή η εξέλιξη να αφήσει αμέτοχη και τα εστιατόρια. Και όλοι μας –κάτοικοι και επισκέπτες- θέλουμε υψηλότερη ποιότητα, μεγαλύτερη επαφή με την παράδοση και ατμόσφαιρα και στο πιο καθημερινό επίπεδο εστίασης.