Το 2019, κάνοντας ένα διάλειμμα, έφυγε από τη Νέα Υόρκη και μεταφέρθηκε στο σπίτι των γονιών της στην Καραϊβική. Αυτή η αλλαγή, στάθηκε σημαντική για την πορεία της, μια και γνώρισε ένα κατασκευαστή και παραδοσιακού glassblower του γυαλιού, που την κάλεσε να μάθει την τέχνη στη Βενετία. Εκεί ανακάλυψε και τις οικογενειακές της ρίζες, μια και ένας αρκετών γενεών πίσω θείος της, έκανε την ίδια δουλειά.
Τα οργανικά και συνήθως μεγάλου μεγέθους που σχεδιάζει η Arbib, παράγονται στο Μουράνο και φέρουν εμφανώς τις επιρροές από την Εβραϊκή-Λιβυκή κουλτούρα της. Δηλώνει ότι, «Νομίζω ότι οποιοσδήποτε σχεδιαστής σε κάποιο επίπεδο ζωγραφίζει μια εικόνα της κληρονομιάς του μέσα από τη δουλειά του». Στην τελευταία της συλλογή με έμπνευση από λαχανικά και ρίζες, που παρουσίασε στη Νέα Υόρκη, τα δεκαεπτά εκθέματα περιλάμβαναν και φωτιστικά όπως πολυελαίους και απλίκες. Η συλλογή είχε τίτλο Vetro Otro που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει, Γυάλινος Κήπος Λαχανικών.
«Προσπάθησα να αποτυπώσω την υφή του εδάφους και των φυτών, την ουσία ενός μπουμπουκιού, την κίνηση της διαδικασίας μέχρι την ωριμότητα, αλλά και της άνθησης». Η Arbib χρησιμοποίησε γυαλί Murano σε γήινους τόνους πράσινου, καφέ, κόκκινου και κίτρινου σε όλη τη συλλογή, που φυσικά κυριαρχούν οι οργανικές φόρμες που το σχήμα τους ολοκληρώθηκε απολύτως χειροποίητα και αυτός είναι ο λόγος που τα κάνει μοναδικά. Οι δημιουργίες της με έντονε μεσογειακές επιρροές, μοιράζονται στην πραγματικότητα μικρές ιστορίες, που η καλλιτέχνης έχει την ελπίδα, ότι στο μέλλον θα γίνουν μέρος ιστοριών άλλων ανθρώπων.
Θαυμάζει την Peggy Guggenheim, τον Walter Gropius και τον Josef Hoffman. Δεν θα μπορούσε ποτέ να αποχωριστεί ένα χρυσό μενταγιόν, δώρο της μητέρας της που αγόρασε στη Αίγυπτο τη χρονιά που γεννήθηκε ο αδερφός της Stephen. Όπως δηλώνει, περιφρονεί τις προτάσεις διακόσμησης που κατά κόρον παρουσιάζονται τελευταία στο Instagram και θαυμάζει τους ανθρώπους που δεν αγχώνονται εύκολα. Της αρέσει το φως των κεριών και τα κηροπήγια ανήκουν στα αγαπημένα της αντικείμενα.
Εξερευνά πάνω από δέκα χρόνια, διαφορετικές τεχνικές χειροτεχνίας, αλλά αυτή τη στιγμή, το κύριο μέσο για να εκφραστεί δημιουργικά είναι το γυαλί. Μάλιστα, συνεργάζεται με τεχνίτες από όλο τον κόσμο, ανακαλύπτοντας και παράλληλα γιορτάζοντας, παραδοσιακές τεχνικές που περνάνε από τη μια γενιά στην επόμενη, συχνά και μέσω οικογενειών. Δεν σταματάει ποτέ να μελετάει και τελειοποιεί, αυτές τις δεξιότητες και τεχνικές, τις οποίες τοποθετεί σε ιστορικά πλαίσια και χρησιμοποιεί για να παράξει το έργο της.