Τα κρασιά της Νάουσας στην Αθήνα

Για ένα κρασί με τη φήμη της Νάουσας πρέπει να πούμε πως η παρουσία του στην πρωτεύουσα είναι απελπιστικά περιορισμένη. Αν εξαιρέσουμε την «απλή» Νάουσα Μπουτάρη των 7,50€, που βρίσκουμε σε όλα τα σούπερ μάρκετ και τη Ράμνιστα του Κυρ-Γιάννη, λίγες είναι οι υπόλοιπες Νάουσες που κυκλοφορούν ευρέως στην πόλη, ακόμα και σε εστιατόρια με καλές λίστες κρασιών. Οι παραγωγοί της Νάουσας είναι λίγοι και, τολμώ να πω, εσωστρεφείς. Κρίμα, γιατί τα κρασιά τους είναι τόσο ωραία…

Πρόσφατα, ωστόσο, εμφανίστηκαν όλοι μαζί στην Αθήνα (Όλοι; Όχι, βέβαια!), σε μία σπάνια όσο και μικρή εκδήλωση για επαγγελματίες και δημοσιογράφους που έξυπνα στόχευε στο συνδυασμό των παραδοσιακών προϊόντων της περιοχής με τον εορτασμό της Αποκριάς που στη Νάουσα είναι μεγαλοπρεπής. Ο Όμιλος για την Προστασία και Προβολή του Εθίμου της Νάουσας «Γενίτσαροι και Μπούλες» έφερε στην Αθήνα μερικούς από τους καλύτερους χορευτές του οι οποίοι, υπό τη μουσική υπόκρουση ενός ζουρνά και ενός νταουλιού μάς έδωσαν ένα μικρό δείγμα του τελετουργικού που με αυστηρότητα και πάθος εκτελείται κάθε χρόνο στους δρόμους της Νάουσας την Κυριακή της Αποκριάς.

Mαζί με τα κρασιά, οι καλεσμένοι είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν μερικές σπάνιες ντόπιες γεύσεις, όπως τα αλλαντικά της Φάρμας Μπαντή, τα τυριά Μπαμπαμίχα και τα ψωμιά του Τζέπου, τα οποία παρασκευάζονται με... ξινόμαυρο. Βέβαια, πρωταγωνιστές της βραδιάς ήταν τα κρασιά της Νάουσας και οι παραγωγοί τους ― όσοι ήρθαν βέβαια στην Αθήνα, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται υπάρχουν μερικοί σκληροπυρηνικοί που έχουν ορκιστεί να μην πατήσουν ποτέ το πόδι τους στην πρωτεύουσα.

Έτσι, μετά από πολύ καιρό είχα την ευκαιρία να ξαναδοκιμάσω τα κρασιά του κτήματος Μελιτζανή, ανέκαθεν μία από τις πιο αυθεντικές Νάουσες, η οποία δυστυχώς πέρασε μεγάλη κρίση μετά το τραγικό ατύχημα της οικογένειας όπου τα δύο υπέργηρα αδέλφια, ο Αγαμέμνων 75 ετών και ο Αντώνης, 83 ετών, πνίγηκαν μέσα σε μία δεξαμενή με μούστο όταν ο πρώτος έσπευσε να σώσει τον δεύτερο. Η διάδοχη κατάσταση είναι λίγο περίπλοκη με το κτήμα να έχει κοπεί στα δύο συμπεριλαμβανομένου και του αμπελώνα στο εξαιρετικό αμπελοτόπι «Γάστρα» λίγο έξω από τη Νάουσα. Πάντως ο Στέλιος Γιαμαλίδης, που εκπροσωπούσε το «Κελάρι Μελιτζανή» στην Αθήνα, είχε φέρει μαζί του δύο καταπληκτικά κρασιά, ένα 2008 δεξαμενής (αγνό, ταννικό, φρουτώδες, μακρύ) και ένα 2000 «κάβα» που ακόμα ήταν στα νιάτα του.

Οι πολύ ωραίες Νάουσες του Κωστή Δαλαμάρα ανήκουν επίσης στα κρασιά εκείνα που σπάνια δοκιμάζει κανείς στην Αθήνα (ο «Παλιοκαλιάς» του 2009, με 14 μήνες βαρέλι είναι ένα έξοχο κρασί), όπως επίσης και το περίφημο πλέον «Γη και Ουρανός» του Αποστόλη Θυμιόπουλου, το 2010 του οποίου, παρά το φτωχό της χρονιάς, είχε μία αξιοζήλευτη ισορροπία. Επικεντρώνομαι, ενδεικτικά, σε μερικά κρασιά που δεν βρίσκουμε εύκολα στην Αθήνα, παρά το γεγονός ότι όλοι οι άλλοι παραγωγοί που συμμετείχαν (Vaeni, Αργατία, Διαμαντάκος, Καρανάτσιος, Κόκκινος, Κελεσίδης, Κυρ-Γιάννη, Μπουτάρη Οινοποιητική, Τσάνταλης, Φουντής και Χρυσοχόου) είχαν επίσης πολύ ενδιαφέροντα κρασιά να παρουσιάσουν.

Είναι μεγάλη η πρόοδος που έχει κάνει ο αμπελώνας της Νάουσας τα τελευταία 20 χρόνια, με κρασιά που έπαψαν να «τραβούν χαστούκια». Από τα 500 στρέμματα στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο αμπελώνας σήμερα μετρά 5.000 στρέμματα και σχεδόν 20 οινοποιεία. Όπως δήλωσε η κα Σταυρούλα Κουράκου κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, εκφράζοντας τα συναισθήματα πολλών, «με συνδέει με τη Νάουσα μία αγάπη που δεν περιγράφεται».

Ας ελπίσουμε πως την αγάπη αυτή θα μας την ανταποδώσουν και οι παραγωγοί φέροντας πιο συχνά τα κρασιά τους στην Αθήνα!