Δεν υπάρχει οινοπαραγωγός χώρα στον κόσμο που να μη γίνεται η εξής συζήτηση: «πώς είναι καλύτερα να πουλήσεις το κρασί σου, προβάλλοντας καταρχάς την προέλευσή του ή το εμπορικό του σήμα;». Στην πρώτη περίπτωση, εάν η γεωγραφική προέλευση είναι πολύ δυνατή (π.χ. «Bourgogne» από όπου και η φωτογραφία του άρθρου), μπορεί να μη χρειάζεται καν άλλο εμπορικό σήμα (π.χ. «Crazy Horse»), αφού η συλλογική μάρκα αρκεί για να πουληθεί το κρασί από μόνο του. Για να φτάσει κανείς μέχρι εκεί, ο δρόμος είναι μακρύς. Στη δεύτερη περίπτωση, επενδύεις όσα έχεις και δεν έχεις σε ένα δικό σου εμπορικό σήμα και προσεύχεσαι στο Θεό να γίνει αναγνωρίσιμη «μπράντα».
Στους προβληματισμούς αυτούς, έρχονται να προστεθούν και οι παραινέσεις διαφόρων ειδικών του μάρκετινγκ οι οποίοι κατά κανόνα προσπαθούν να εισαγάγουν στο χώρο του κρασιού επιτυχημένες συνταγές από άλλους κλάδους, σπανίως με επιτυχία.
Έτσι, πριν από μερικά χρόνια σε ένα συνέδριο των Master of Wine, ένας μουσικός παραγωγός μεγάλης δισκογραφικής εταιρείας, κάνοντας διάφορους παραλληλισμούς μεταξύ κρασιού και μουσικής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η διεθνής οινοβιομηχανία έχασε το τρένο επειδή δεν συνέδεσε το προϊόν της με τον Έλβις Πρίσλεϊ και τους Νιρβάνα, χάνοντας «φρεσκάδα» και την αγορά των νέων.
Κατ’ αρχάς πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή με αυτή την ιστορία για το κρασί και την κακή σχέση που έχει με τους νέους και την κατ’ επέκταση ντεμοντέ εικόνα του. Στους δεκαοκτάρηδες ΔΕΝ αρέσει apriori το κρασί και είναι χαμένος κόπος να προσπαθεί κανείς να τους πείσει διαφορετικά ―όποιος έχει παιδιά το ξέρει!
Αλλάζοντας επικοινωνιακή πολιτική με την άκρατη υιοθέτηση των όποιων «μοντέρνων» εργαλείων μάρκετιγκ (δείτε τι κάνουν τα αλκοολούχα, δεν χρειάζεται να πάει κανείς παραπέρα), το κρασί όχι μόνο δεν πρόκειται να κάνει δικούς του τους μη πότες και τους περιστασιακούς καταναλωτές, αλλά κινδυνεύει να αποξενώσει τον πυρήνα του που πίνει κρασί συνειδητά όχι μόνο γιατί του αρέσει η γεύση του αλλά γιατί έχει ενστερνιστεί ολόκληρη την οινική φιλοσοφία. Αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι εκείνο που θέλουν να επικοινωνήσουν ενστικτωδώς οι οινοπαραγωγοί και πολλές φορές δεν τους αφήνουν (βλ. κατάπτυστη γαλλική νομοθεσία)!
Η αλήθεια είναι πως εδώ και αιώνες το κρασί πουλά τον εαυτό του στους ανθρώπους (όλων των χωρών και όλων των φυλών) με τον ίδιο πάνω-κάτω τρόπο. Μάλιστα, οι πολυσυζητημένες διαφορές μεταξύ του «Νέου» και του «Παλαιού» οινικού κόσμου φαντάζουν πολύ μικρές άπαξ η κουβέντα ξεφύγει από τα θεσμικά θέματα και αγγίξει την καθημερινότητα, τόσο του παραγωγού όσο και του καταναλωτή. Από την άλλη, πολλές από τις προτεινόμενες τεχνικές των γκουρού του μάρκετινγκ και της επικοινωνίας θεωρούνται ξεπερασμένες σε χρόνο μηδέν (με τις μονάδες μέτρησης κρασιού!). Ποιος ο λόγος να τις υιοθετήσει κανείς προδίδοντας όσα είναι αυθεντικά δικά του;
Αυτό που επιμελώς θέλουν να ξεχνούν οι διάφοροι καλοθελητές, για τους οποίους ο οίνος δεν αποτελεί βίωμα, είναι ότι το κρασί είναι ένα κατ’ εξοχήν γεωργικό προϊόν. Οι προτάσεις τους, περιέργως, προσπαθούν πάντοτε να αποδομήσουν την ιερή σχέση του κρασιού με την προέλευσή του, που είναι και το πιο δυνατό χαρτί του κρασιού, γιατί η προέλευση είναι πάντοτε μοναδική και αναντικατάστατη.
Οι ανά την υφήλιο οινοποιοί, οι οποίοι, ακολουθώντας το ένστικτό τους, συνεχίζουν να «πλασάρουν» τα κρασιά τους με παντιέρα την προέλευσή τους, κάτι ξέρουν ―κι ας θεωρούνται ξεπερασμένοι από πολλούς.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση