Το νεράκι που έγινε νερό

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως το νερό είναι ζωντανός οργανισμός. Όχι με την έννοια ότι περιέχει ζωντανούς οργανισμούς, αλλά ότι το ίδιο ζει και πεθαίνει. Γκουρού της θεωρίας του «ζωντανού νερού» (living water) είναι ένας Ιάπωνας γιατρός («γιατρός» στο μέτρο που απέκτησε πτυχίο εναλλακτικής ιατρικής από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο της Ινδίας το 1992), ο Masaru Emoto, το βιβλίο του οποίου Message from Water είναι η βίβλος των οπαδών της θεωρίας του.

Με αφετηρία κάποια πειράματα που δείχνουν ότι όση ώρα το νερό παγώνει κάτω από διαφορετικές μουσικές υποκρούσεις οι κρύσταλλοί του στοιχίζονται με διαφορετικό τρόπο δημιουργώντας «όμορφα» και «άτακτα» σχήματα, ο κ. Εμότο έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει πως το νερό έχει την ικανότητα να αντιδρά σε «θετικές σκέψεις και λόγια» και πως «η προσευχή και η θετική προβολή» μπορούν να καθαρίσουν νερά που είναι μολυσμένα. Όσοι πιστεύουν στην ύπαρξη του ζωντανού νερού, θεωρούν πως το νερό της βρύσης είναι «νεκρό», όπως νεκρά είναι και τα εμφιαλωμένα νερά και πως μόνο τα νερά που βρίσκονται εν κινήσει, π.χ. σε ένα ρέμα, είναι ζωντανά. Για τη βροχή δεν γνωρίζω.

Οι θεωρίες του κ. Εμότο συνεχίζουν να έχουν μεγάλη απήχηση. Πριν από μερικά χρόνια ένας από τους πιο γνωστούς δημοσιογράφους γεύσης της Αμερικής, ο David Rosengarten, μου έλεγε πως ένας επιχειρηματίας από τη Νέα Υόρκη κέρδισε πολλά χρήματα εισάγοντας από μία Σκανδιναβική χώρα εμφιαλωμένα νερά μέσα σε ειδικά διαμορφωμένα πήλινα σκεύη που έμοιαζαν με τεράστια αυγά, έτσι ώστε το νερό να μπορεί να συνεχίσει τις κυκλικές του κινήσεις στο μεγάλο του ταξίδι από τις παρυφές του Βορείου Πόλου μέχρι τα βάθη του Μανχάταν, παραμένοντας «ζωντανό» μέχρι την κατάποσή του.   

Αναφέρομαι στα παραπάνω γιατί με το πέρασμα του χρόνου τα όρια ανοχής μου απέναντι σε κάθε είδους ανοησία έχουν πέσει πάρα πολύ και αντιμετωπίζω με περίσσιο κυνισμό κάθε τι το «New Age». Έτσι, λοιπόν, όταν έλαβα μία πρόσκληση να δοκιμάσω διαφόρων ειδών ύδατα συνοδεία διαφορετικών κρασιών και εδεσμάτων, ομολογώ πως κάγχασα.  

Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχουν διαφορές στη γεύση και στην υφή μεταξύ διαφορετικών νερών, αναρωτιέμαι ωστόσο αν έχει νόημα να περιπλέκουμε τη ζωή μας ακόμα περισσότερο εισάγοντας στην καθημερινότητά μας άλλον ένα παράγοντα ενδοιασμών και αμφιβολίας, δηλαδή «τι νερό να πιω;».  Ειδικά όταν οι διαφορές μεταξύ νερών είναι τόσο μικρές, όταν τόσοι ειδικοί λένε πως το νερό της βρύσης είναι μια χαρά και όταν η μισή ανθρωπότητα λέει το νερό νεράκι.

Κάγχασα, αλλά πήγα τρέχοντας, γιατί δεν αρνείσαι μία πρόσκληση για γεύμα στου Βεζενέ πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από San Pellegrino που είναι, ομολογώ, το αγαπημένο μου νερό.

H γευσιγνωσία, με τις εξηγήσεις του βραβευμένου οινοχόου (υδροχόου;) Νικόλα Γιαννόπουλου περιλάμβανε τρία ποτήρια νερό που συνόδευαν διαφορετικά κρασιά και πιάτα από την κουζίνα του Άρη Βεζενέ. Η άσκηση: να δούμε τι ταιριάζει με τι. Το πρώτο νερό μπροστά μας ήταν το Acqua Panna, ένα ήσυχο νερό (χωρίς ανθρακικό) από την Τοσκάνη, το δεύτερο ήταν ένα Château Kaminis από τη λίμνη του Μαραθώνα και το τρίτο ένα San Pellegrino από τις ιταλικές Άλπεις. Καθώς τα νερά σερβιρίστηκαν δροσερά αλλά όχι κρύα, το χλώριο στο νερό της βρύσης κατέκλυσε τις μύτες όλων και απαξάπαντες οι συνδαιτυμόνες έκριναν πως δεν έχριζε περαιτέρω διερεύνησης. «Νερό πισίνας» η ετυμηγορία! Τα ποτήρια με το νερό του Δημάρχου αποσύρθηκαν διακριτικά.

Έμειναν στην παλαίστρα τα δύο νερά της Nestlé, απέναντι σε τρία κρασιά και εφτά (!) διαφορετικά πιάτα, από συναγρίδα ταρτάρ μέχρι παγωτό, με ενδιάμεσες στάσεις πάπιας, αρνιού και βοδινού σε άπειρες εκδοχές, με διάφορες άλλες «γκουρμεδιές» με τις οποίες δεν θέλω να σας κουράσω. Όσοι έχετε φάει στου Βεζενέ θα καταλάβετε. Οι άλλοι χρησιμοποιήστε τη φαντασία σας και πολλαπλασιάστε επί δύο.

Γρήγορα έγινε αντιληπτό ―τουλάχιστον σε όσους από εμάς ακολούθησαν την προτροπή του υδροχόου να αναζητήσουμε την «εύγευστη αίσθηση της νοστιμιάς»― πως το πείραμα σκόνταφτε σε ένα πρόβλημα καθαρά μεθοδολογικό. Με τρεις πρωταγωνιστές να συναγωνίζονται για την προσοχή των γευστικών μας καλύκων, ήτοι: κρασί, νερό και φαγητό, ποιος από τους τρεις προείχε; Με άλλα λόγια, έχοντας καταπιεί μια μπουκιά φαγητό, τι ακολουθεί: το κρασί ή το νερό; Να μία ερώτηση υπαρξιακής φύσεως ικανή να προκαλέσει βαθιές αμφιβολίες σε κάθε γευσιγνώστη που σέβεται τον εαυτό του! Διότι αν το φαγητό ακολουθεί το κρασί, όπως συνήθως συμβαίνει σε ορισμένους από εμάς, η αρμονία νερού και φαγητού πάει περίπατο και τότε θα πρέπει να μιλάμε για αρμονία νερού με ...κρασί. Aνακόλουθο. Ή, όπως θα έλεγε ο Λούκουλος: non sequitur! Αν, πάλι, το νερό ακολουθήσει το φαγητό και πιούμε το κρασί μετά, ε, c`est le monde à l`envers, που λένε οι Γάλλοι, που ξέρουν από γαστρονομία και ανεστραμμένες πραγματικότητες. Με άλλα λόγια, περίπτωση Catch-22.

Η λύση κατά την ταπεινή μου άποψη είναι να αφαιρεθεί το κρασί από την εξίσωση και να αναζητήσουμε αρμονίες στη γεύση μόνο μεταξύ φαγητού και νερού, για όσους δεν «πίνουν», αλλά και για όσους «πίνουν» αλλά πίνουν και νερό για να αντισταθμίσουν το γεγονός ότι «πίνουν».

Υπό αυτό το πρίσμα υπήρξαν, ναι, αρμονίες μεταξύ των εκλεκτών εδεσμάτων του Vezene και των δύο ιταλικών μεταλλικών νερών, όπως στην περίπτωση της πάπιας με τον ξινό τραχανά με σάλτσα μαύρης σοκολάτας και αγριοβύσσινου όπου το Acqua Panna ταίριαζε άριστα όταν το Pellegrino εξαφάνιζε το πιάτο. Αντιθέτως, με το λιπαρό βοδινό Hereford, το αφρώδες νερό «καθάριζε» στην εντέλεια τον ουρανίσκο προετοιμάζοντας το στόμα για νέες γευστικές εμπειρίες. Και ούτω καθεξής.

Καλό το παιχνίδι με το νερό, δεν λέω, αλλά είναι λίγο σαν να παίζεις με τον διάβολο. Μπορεί να σου γίνει και συνήθεια. Όπως λέει και ο καλός γιατρός Ε. Μ. Μορί στο εκπληκτικό του βιβλίο Γιατρευτείτε με το Κρασί, (εδώ) «Τα δύο λάθη που κάνουν οι θιασώτες του νερού είναι να ταυτίζουν το οινόπνευμα που είναι αδρανής ύλη με το κρασί, που είναι ζωντανός οργανισμός, και να θεωρούν αλκοολικό τον έντιμο γευσιγνώστη του χυμού της κληματαριάς».