Νεμέας εγκυκλοπαίδεια

Το βιβλίο «Νεμέα Ιστορικό Οινοπέδιο», γράφτηκε με σκοπό να βοηθήσει τις προσπάθειες του αμπελουργικού και παραγωγικού κόσμου της περιοχής της Νεμέας, ως «δώρο της νονάς»... Αυτό αναφέρει η ίδια η κα Κουράκου-Δραγώνα, στην εισαγωγή του βιβλίου της, αφού ήταν εκείνη που το 1971, ως διευθύντρια του Ινστιτούτου Οίνου (Ιδρύματος Έρευνας του τότε υπουργείου Γεωργίας) είχε την πρωτοβουλία να εισηγηθεί στην Κεντρική Επιτροπή Προστασίας της Οινοπαραγωγής (ΚEΠΟ) την αναγνώριση και την προστασία του τοπωνυμίου Νεμέα ως «Ονομασίας Προελεύσεως», με βάση προσωπικές και ιστορικές αναζητήσεις της και οινολογικής φύσεως ερευνητικές εργασίες του Ιδρύματος. Έτσι, η δυναμική της ποικιλίας αγιωργίτικο, οι εδαφοκλιματικές συνθήκες της Νεμέας και η πολιτισμική κληρονομιά της περιοχής έκαναν το τοπωνύμιο Νεμέα να αναγνωριστεί ως «Ονομασία Προελεύσεως» για ερυθρούς ξηρούς οίνους, που παράγονται από τη γηγενή ποικιλία αμπέλου αγιωργίτικο, προσαρμοσμένη εδώ και αιώνες στα οινοπέδια 17 κοινοτήτων, που αποτελούν τη ζώνη παραγωγής οίνων Προστατευομένη Ονομασία Προέλευσης (ΠΟΠ) ΝΕΜΕΑ.

Το βιβλίο «Νεμέα Ιστορικό Οινοπέδιο» αποτελείται από αυτοτελή αφηγηματικά κείμενα ιστορικού, μυθολογικού, λαογραφικού και αμπελοοινικού ενδιαφέροντος, εμπνευσμένα από τη μακραίωνη ιστορία της «οινικής πρωτεύουσας» της Πελοποννήσου, της περιοχής της Νεμέας. Από τα κείμενα αυτά προκύπτει ότι η περιοχή είναι ένα ιστορικό «οινοπέδιο», ένα πεδίο που παράγει αδιάλειπτα ονομαστό οίνο, από την αρχαιότητα και τους βυζαντινούς χρόνους μέχρι σήμερα, αδιάφορο εάν Φράγκοι, Οθωμανοί ή Βενετοί κατείχαν στους μέσους χρόνους τον τόπο.

Η Σταυρούλα Κουράκου-Δραγώνα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και είναι Διδάκτορας της χημικής επιστήμης, με σπουδές οινολογίας στη Γαλλία. Διηύθυνε επί εικοσαετία (1964-1984) το Ινστιτούτο Οίνου, στο οποίο εργαζόταν ως ερευνήτρια από το 1953. Το 1964 εισηγήθηκε τη νομοθετική καθιέρωση και προστασία των οίνων ελληνικών περιοχών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την κατηγορία των οίνων «Ελεγχόμενης Ονομασίας Προελεύσεως». Για την τεκμηρίωσή τους άρχισε ερευνητικό πρόγραμμα που κάλυψε όλη την Ελλάδα, με συνέπεια να αναδειχθούν ξεχασμένες γηγενείς ποικιλίες αμπέλου και να επεκταθεί η αμπελοκαλλιέργεια σε περιοχές που φημίζονταν για την ποιότητα των κρασιών τους για αιώνες, αλλά για διάφορους λόγους είχαν εγκαταλειφθεί. Η ίδια επισκέφθηκε κάθε αμπελουργική γωνιά της ελληνικής γης, μίλησε με αμπελουργούς νέων και παλαιότερων γενιών, συγκέντρωσε και κατέγραψε παραδόσεις, λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία και κρατάει μέχρι σήμερα στενές σχέσεις με τον παραγωγικό κόσμο. Κάπως έτσι απέκτησε το προσωνύμιο «Η Κυρά των Αμπελιών».

Τη δεκαετία του 1970, με δική της εισήγηση, αναγνωρίζονται νομοθετικά οι πρώτες γεωγραφικές επωνυμίες καταγωγής και κάνουν την εμφάνισή τους στην αγορά οι πρώτοι ελληνικοί οίνοι «Ονομασίας Προελεύσεως», τους οποίους υποστήριξε και εξακολουθεί να υποστηρίζει με πολλές δημοσιεύσεις στον ελληνικό και στον ξένο Τύπο, με ανακοινώσεις σε συνέδρια, αλλά και με αυτοτελείς εκδόσεις, όπως το εν λόγω βιβλίο. Χάρη στο διεθνές κύρος της (ομόφωνα εκλεγμένη πρόεδρος [1979-1982] του Oiv, μέλος της Ακαδημίας Αμπέλου και Οίνου της Ιταλίας, αντεπιστέλλον μέλος της Γεωργικής Ακαδημίας της Γαλλίας, επανειλημμένα πρόεδρος Επιτροπών της ΕΟΚ, παρασημοφορημένη από τη Γαλλία και την Ισπανία, κ.ά.), αλλά και την εκτίμηση των νεότερων και εν ενεργεία συναδέλφων της, πέτυχε την αναγνώριση και την προστασία ελληνικών ιστορικών «Ονομασιών Προελεύσεως», ακόμη και το 2011, όταν είχε πια συνταξιοδοτηθεί από χρόνια. Κατά κοινή ομολογία, η κα Κουράκου-Δραγώνα (άρθρα της οποίας έχει δημοσιεύσει αρκετές φορές το Αμπελοτόπι), υπήρξε ένας οραματιστής δημόσιος υπάλληλος, τεχνοκράτης, που είχε τη δύναμη να κάνει το όραμα πράξη.