Βαγγέλης Γεροβασιλείου… Από στόμα σε στόμα

Όσο παράξενο κι αν σας φανεί, υπάρχουν πολλοί έλληνες οινοπαραγωγοί που δεν δοκιμάζουν κρασί. Όταν λέω «δεν δοκιμάζουν», εννοώ πως δεν έχουν το μικρόβιο της γευστικής δοκιμής, να ξεχυθούν σε μια έκθεση μ’ ένα ποτήρι στο χέρι και να δοκιμάσουν ασταμάτητα όλων των ειδών τα κρασιά. Τις περισσότερες φορές περιορίζονται στο να δοκιμάσουν τα δικά τους, ενώ μερικοί όχι μόνο δεν δοκιμάζουν, δεν πίνουν κιόλας! Τέλος πάντων, μεταξύ εκείνων που δοκιμάζουν, πολύ και συστηματικά, είναι ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου και γι’ αυτό φτιάχνει τόσο ωραία κρασιά. Εκείνο, όμως, που με έχει εντυπωσιάσει ιδιαίτερα με τον κ. Γεροβασιλείου είναι η μετριοφροσύνη του.

Έχει τύχει να δοκιμάσω κρασιά παρέα με τον κ. Γεροβασιλείου σε παλαιότερες Vinexpo (η μεγάλη έκθεση του κρασιού που γίνεται κάθε δύο χρόνια στο Μπορντό), πηγαίνοντας μαζί τυχαία από περίπτερο σε περίπτερο, όπου σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του, εκείνος δεν δίσταζε να παραδεχθεί την ανωτερότητα μερικών από τα κρασιά που δοκιμάζαμε σε σχέση με τα δικά του. Προσέξτε: δεν έλεγε απλά «τι καλό που είναι αυτό το κρασί που δοκιμάζουμε», έλεγε «είναι καλύτερο από το αντίστοιχο δικό μου». Αυτή η νοοτροπία, αυτή η προσέγγιση του κρασιού, είναι ασφαλώς ένας από τους λόγους που ο κ. Γεροβασιλείου θεωρείται σήμερα από πολλούς ο καλύτερος overall οινοπαραγωγός της χώρας.

Από τότε που ήταν υπεύθυνος παραγωγής στο Κτήμα Καρρά και στη συνέχεια, όταν δημιούργησε το δικό του κτήμα, ο κ. Γεροβασιλείου είχε το χάρισμα να βλέπει μπροστά. Έφτιαξε πρώτος σπουδαία κρασιά από διεθνείς ποικιλίες (το θρυλικό Château Carras 1993, 100% καμπερνέ είναι δικό του δημιούργημα, όπως και το πρώτο εξαιρετικό ελληνικό σιρά ― πάλι από το Κτήμα Καρρά), και όταν άλλοι έτρεξαν να τον μιμηθούν (και γέμισε η Ελλάδα καμπερνέ) άρχισε να φυτεύει και να πειραματίζεται με γηγενείς ποικιλίες, μεταξύ των οποίων η μαλαγουζιά ― όταν ακόμα δεν την ήξερε κανείς. Αποφάσισε να δημιουργήσει καθετοποιημένη αμπελοοινική εκμετάλλευση, όταν πολλοί συνάδελφοί του είχαν ακόμα ως όραμα ένα οινοποιείο παραγωγής «φασόν». Ακόμα και η σύλληψη του κτήματος Γεροβασιλείου ήταν πρωτοποριακή καθώς προέβλεψε το φαινόμενο του οινοτουρισμού (αφήνω ασχολίαστη την εκπληκτική συλλογή τιρμπουσόν που ξεκίνησε καθαρά ως προσωπικό χόμπι πριν γίνει μέρος αναπόσπαστο του οινοποιείου). Στη συνέχεια επένδυσε πέρα από το οινοποιείο του σε νέες περιοχές (Νότια Αφρική) και ταλαντούχα πρόσωπα (Βασίλης Τσακτσαρλής), ενώ όλα αυτά τα χρόνια τα κρασιά του δεν σταμάτησαν αν βελτιώνονται. Η λίστα φυσικά κάθε άλλο παρά πλήρης είναι.

Ωστόσο, θεωρώ ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, παρά την αναγνώριση που έχει ως οινοποιός και ως επιχειρηματίας και παρά την εμπορική επιτυχία που έχουν τα κρασιά του, εκείνος δεν σταμάτησε να επικοινωνεί, με καινοτόμους μάλιστα τρόπους. Έτσι, τα τελευταία χρόνια το Κτήμα Γεροβασιλείου, αντί να στέλνει ανούσια δελτία Τύπου, έχει φιλοξενήσει σημαντικές οινικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις που μεταφέρουν μηνύματα υψηλής ποιότητας, που ταιριάζουν επικοινωνιακά με το κρασί του. Πρόσφατα, για παράδειγμα, με αφορμή την εκδήλωση «Ανοιχτές Πόρτες» που οργανώνουν οι βορειοελλαδίτες οινοποιοί, το Κτήμα Γεροβασιλείου εξέδωσε ένα μικρό βιβλίο μαγειρικής, με τίτλο «Από στόμα σε στόμα, Επανομίτικα Μαγειρέματα». Μη φανταστείτε πως πρόκειται για κάποια πολυσέλιδη μελέτη πανεπιστημιακού επιπέδου. Είναι, απλώς, μια πολύ προσεγμένη, μικρή και συμπαθητική έκδοση, που τοποθετεί τα κρασιά του κτήματος μέσα στο διατροφικό και γεωγραφικό τους πλαίσιο, δίνοντάς τους με αυτόν τον τρόπο την υπεραξία που γεννά η έννοια του αμπελοτοπίου.

Μια μικρή εισαγωγή από το δάσκαλο του χωριού, Αθανάσιο Σακκά, μας ενημερώνει για τις τοπικές διατροφικές συνήθειες των Επανομιτών, κάνοντας αθρόα χρήση της τοπικής ντοπιολαλιάς (έτρωγαν, λέει, «τ’ αυγά μι τα τρυφιρά κρουμ’δούδια»), ενώ οι συνταγές που ακολουθούν μας δίνουν μια αρκετά ξεκάθαρη ιδέα της επανομίτικης κουζίνας, που κάθε άλλο παρά φτωχική μοιάζει να είναι. «Σαρδέλλες με τρυφερά κρεμμύδια και σκόρδα», «χταπόδι με πατάτες» και «κατσικάκι με ρύζι και σταφίδες», είναι μερικές από τις συνταγές που θα βρείτε στα «Επανομίτικα Μαγειρέματα» που επιμελήθηκε η Σόνια Γεροβασιλείου. Τα εδέσματα συνοδεύουν ― στη φαντασία μας, τι άλλο να κάνουμε; ― τα κρασιά του κτήματος (θάθελα να δοκιμάσω το στιβαρό Avaton με το κρασάτο χταπόδι!), ενώ δεν λείπει ακόμα και ένα μικρό γλωσσάρι γεύσης με το επανομίτικο ιδίωμα (πιτναρουδ’ = πετειναράκι και πλαδούδα = νεαρή κότα!).