Ένα mode στο οποίο η Γαία Οινοποιητική βρίσκει τον μοναδικό τρόπο να σε βάζει με όλα τα πρωτοποριακά που κάνει εδώ και μια 20ετία, ταράζοντας τα λιμνάζοντα – και ενίοτε τελματωμένα -νερά του Ελληνικού κρασιού.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια η ταραχή από τον παφλασμό του νερού ήταν στιγμιαία μόνο, δίνοντας αμέσως την θέση της στην 6χρονη ηρεμία που επικρατεί στον πυθμένα του βυθού της Σαντορίνης. Εκεί, όπου μια κλούβα με Θαλασσίτες από την εσοδεία του 2011 έγιναν θαλάμι για σμέρνες και ροφούς αλλάζοντας παράλληλα τα μαθηματικά. Εκεί, που η απουσία οξυγόνου έπαιξε τα δικά της παιχνίδια μεταβάλλοντας τους ρυθμούς και τις εντάσεις της οξειδωτικής διαδικασίας, γεγονός που έκανε τον “θαλασσινό” έναν άλλον Θαλασσίτη!
Για να καταλάβει κανείς πόσο “άλλον”, θα πρέπει να φέρει στην μνήμη του τον στεριανό αδελφό, δοκιμάζοντας με προσοχή την πρόσφατη εσοδεία του. Με προσοχή και υπομονή, μιας και ο ντροπαλός Θαλασσίτης 2016 (6/10) απαιτούσε συγκέντρωση και ώρα στο ποτήρι για να βάλει μνήμες καπνού δίπλα στο Σαντορινιό μέταλλο και να αποκαλύψει με φειδώ (προς το παρόν) το flavor των πικρών φρούτων και την όμορφα ενσωματωμένη οξύτητα.
Τα μικρά μανάλια γέμιζαν τις οθόνες και εγώ γέμιζα το ποτήρι με το υπέροχο Ασύρτικο της Γαίας 2016 (8/10). Η δύναμη της ωριμότητας ευεργέτησε τις εντάσεις του καπνού και το έντονο flavorενώ έντυσε με πάχος και μπαχαρένιο τελείωμα την δαιμονισμένη οξύτητα σε ένα σύνολο που θα συναρπάσει ακόμα περισσότερο σε μια 10ετία.
Όμως μέσα από τα καλυμμένα με όστρακα μπουκάλια αναδύθηκε ο Θαλασσίτης Submerged 2011 (7/10) και τα μαθηματικά πήγαν περίπατο. Χρυσός στο χρώμα, “χρυσός” και στο άρωμα που ξεπηδούσε σαν ηφαιστειακή λάβα από το ποτήρι. Ωστόσο ήταν ένα άρωμα τόσο νεαρό και τόσο ιδιαίτερο, λες και όλα τα Sauvignon Blanc του Sancerre συνουσιάζονταν με το Ardbeg, το Laphroaig και την παρέα τους σε ένα ατελείωτο όργιο. Ένα όργιο του οποίου η λαμπρή οξύτητα φώτιζε κάθε γωνιά, “φτιάχνοντας” τον οινόφιλο με κάθε γουλιά!
Η δοκιμή ενός Θαλασσίτη από την ίδια εσοδεία αλλά και ενός πωματισμένου με Stelvin σίγουρα θα προσέφερε ακόμα περισσότερες συγκινήσεις επιτρέποντας παράλληλα ακριβέστερες συγκρίσεις, ωστόσο η γεμάτη κίτρα και γκρέιπφρουτ Σαντορίνη διόλου δεν δυσκολεύεται να δημιουργήσει μεγατόνους buzz από μόνη της.
Φυσικά οι περιορισμοί που θέτει το ίδιο το κρασί είναι παρόντες πάνω και κάτω από την επιφάνεια, γεγονός που μοιραία σε κάνει να αναλογιστείς πόσο σπουδαία πράγματα θα μπορούσαν να προκύψουν αν η ανάλογη διαδικασία εφαρμοζόταν και σε κάποιες φιάλες του σπουδαίου Ασύρτικου της Γαίας. Όσο μάλιστα ο Γιάννης Παρασκευόπουλος “σπουδάζει” τα τερτίπια της βύθισης, τόσο το ρίσκο μειώνεται και οι πιθανότητες να απολαύσουμε ένα Wild Sea Ferment αυξάνονται.
Όμως έτσι και αλλιώς η εν λόγω προσπάθεια δεν αξίζει τόσο αναλύσεων και κριτικής όσο συγχαρητηρίων και προβολής, αφού ο σκοπός της δεν είναι μόνο ουσιαστικός αλλά και επικοινωνιακός. Και ο τελευταίος είναι πέρα για πέρα απαραίτητος στο Ελληνικό κρασί, έτσι ώστε οι ελάχιστες μεταξωτές κορδέλες που διαθέτει να πωλούνται ως τέτοιες και όχι ως φύκια, ακόμα και αν αυτά είναι Σαντορινιά και κολλημένα πάνω στις φιάλες του βυθισμένου Θαλασσίτη! Chapeau λοιπόν στις εμπνεύσεις της Γαίας, μιας οινοποιίας που έχει αποδείξει ότι είναι ικανή να δημιουργεί μύθους και να βάζει επαναστατικά μπουρλότα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο παραγωγό της χώρας…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση