Αυτά τα.... χλωμά ροζέ

Λίγα εισαγόμενα κρασιά είχαν στο ελληνικό κοινό την απήχηση του προβηγγέζικου Whispering Angel.Το status του, η χαρακτηριστική του φιάλη, η λαχταριστή απόχρωση, τα τροπικά φρούτα στη μύτη και η τραγανή φρεσκάδα στο στόμα, όπως και η όχι και τόσοαπρόσιτη τιμή του, το κατατάσσουν στην κορυφή της δημοφιλούς, πλέον, κατηγορίας των ροζέ. 

Η νέα τάση που καλλιεργήθηκε εν μέρει από το success story του Angel, έφερε στο προσκήνιο αρχικά τα ροζέ της Προβηγγίας – βλ. Petale de Rose και Bandol Domaines Ott – και στη συνέχεια μια σειρά από ελληνικά ροζέ νέας γενιάς. Κρασιά που απαρνιούνται τον μπριόζικο χαρακτήρα τους και τα βαφτιστικά κουφετί, τα κραυγαλέα βυσσινί και τα θερμά κερασί που επέλεγαν ως τώρα οι Έλληνες οινοποιοί. Αντ’ αυτών, από τις δεξαμενές τους τα ροζέ βγαίνουν σε μια λιγότερο φαντεζί κολεξιόν: πορτοκαλί στεφανωμένα με κεραμιδί ανταύγειες, σομόν, απόχρωση φλοιού κρεμμυδιού, άγουρου λίτσι, κλπ.

Σε μια αυτοψία στο οινοποιείο του Κώστα Λαζαρίδη στη Δράμα, δοκίμασα έναν τέτοιο έξοχο εκπρόσωπο. Το ροζέ Merlot Domaine Costa Lazaridi της καινούριας σειράς που λάνσαρε το οινοποιείο κρύβει μέσα του το νεύρο και την κλάση του Merlot, παρόλο που το κοριτσίστικο χρώμα του δεν σε προδιαθέτει για τις σπουδαίες του επιδόσεις. Σχεδόν εξίσου εντυπωσιάστηκα καιμε τις ανάλογες, ανοιχτόχρωμες προσεγγίσεις, του ολοκαίνουριου Pink Bang από το Κτήμα Τέχνη Οίνου – με χρώμα άκρως ανατρεπτικό, σε απόχρωση φλοιού λίτσι -, το LaTour Melas Idylle – καθαρόαιμο φαγητήσιο κρασί, για συνδυασμούς με λεπτές γεύσεις, για το οποίο όμως θα χρειαστεί να περιμένετε τον φετινό τρύγο, καθότι το 2014 εξαντλήθηκε πολύ σύντομα από την κυκλοφορία του –, το γεμάτο και απολαυστικό Ροζέ Κτήμα Άλφα και το Sun Rose Κτήμα Γράμψα – από το Ζακυνθινό οινοποιείο και την ποικιλία Αυγουστιάτης, ένα κρασί με εντυπωσιακή γευστική διάρκεια.

Η κατηγορία αυτών των ροζέ, θα ταιριάξει μια χαρά και στα κολωνάτα ποτήρια των μπαρ. Αρκετά από αυτά τα κρασιά, στέκονται και μόνα τους, δίχως φαγητό, παρόλο που συνήθως είναι λιγότερο κραυγαλέα τα αρώματά τους και σαφώς δεν απευθύνονται στους λάτρεις των σούπερ αρωματικών οίνων. Για παράδειγμα το Saumon του Χαρλαύτη, με την σαγηνευτική προβηγγέζικη απόχρωσή του, είναι ένα ολοκληρωμένο κρασί, με όμορφη ισορροπία ανάμεσα σε ροδόπεταλα, λουκούμια κι εσπεριδοειδή. Από την άλλη το Ροζέ Παπαργυρίου μας ξεγελά με το λεπτεπίλεπτο χρώμα του, αφού όταν μπει στο ποτήρι, ξεδιπλώνονται όλα εκείνα τα σπαρταριστά αρώματα που χαρακτηρίζουν τα κλασικά ελληνικά ροζέ: τσιχλόφουσκες, κεράσια, μήλο καραμέλα, μπανάνες. Κάπου στη μέση βρίσκεται η Φτέρη του Τρουπή, ένα χαρμάνι Αγιωργήτικου και Μοσχοφίλερου που εκπέμπει λαμπερές νότες φούτων του δάσους, κρεμ μπρυλέ και βοτάνων, συνεχίζοντας την έξοχη εισαγωγή του, σε ένα στρογγυλό και γενναιόδωρο στόμα μεγάλης διάρκειας.

Τα περισσότερα από αυτά τα κρασιά έχουν σαφώς μια θέση στο τραπέζι μας. Τα ροζέ θεωρούνται έτσι κι αλλιώς πασπαρτού λόγω της ευελιξίας τους να παίζουν στο ταμπλώ των κρεατικών, αλλά και των ιχθύων. Ωστόσο έτσι όπως είχαμε μάθει τα ροζέ ως τώρα, θα έλεγα πως η νέα – για τα ελληνικά δεδομένα – κατηγορία, είναι ακόμα πιο ευέλικτη, αφού από τα θαλασσινά (καβούρια, γαρίδες, αστακούς και όστρακα) περνάνε έυκολα σε ψαρικά, όπως σολομούς και μπαρμπουνάκια, και εισβάλουν ακόμα και στον κόσμο των κρεατικών, από καθόλου εώς ελαφροκαπνισμένα αλλαντικά, σε ελαφριά κοκκινιστά πουλερικά. Το Petite Fleur του Παρπαρούση, το οποίο παρεπιμπτόντως δεν είναι καθόλου νέα άφιξη, αλλά κυκλοφορεί εδώ και πολλά χρόνια από το πατρινό οινοποιείο, είναι ο leader αυτής της κατηγορίας. Η ποικιλία Σιδερίτης, από την οποία παράγεται, του χαρίζει βάθος, αυστηρότητα και ξεκάθαρα φαγητένια κατεύθυνση. Σημειώστε δε, πως είναι από τα λίγα ροζέ, που δεν χάνει το touchτου, ακόμα κι αν καβαλήσει το ένα ή και τα δύο χρόνια.