Μια παλαιωμένη οκτάφυλλη μαργαρίτα!

Με έδρα την περιοχή Βενεράτο, που βρίσκεται εντός της ζώνης ΠΟΠ Δαφνών,  το δημιούργημα του Βασίλη Λαδερού και της Καλλιόπης Βολιτάκη με έμβλημα την (“δανεισμένη” από το δίσκο της Φαιστού) οκτάφυλλη μαργαρίτα είναι το πλέον καλοκρυμμένο διαμάντι του Κρητικού Αμπελώνα.

Δεν ξέρω αν για αυτό φταίει το χαμηλό προφίλ των ανθρώπων του οινοποιείου η ή αδιάφορες  ετικέτες, οι οποίες ναι μεν δεν είναι κακόγουστες πλην όμως  δεν συνάδουν διόλου με την φυσιογνωμία των κρασιών του. Ότι όμως λείπει σε “γραφιστικό” επίπεδο περισσεύει σε οινικό, αφού τα κρασιά της Ιδαίας δεν αφήνουν περιθώρια για παράπονα: η Βηλάνα της είναι μια από τις ελάχιστες αξιόλογες εκφράσεις της ποικιλίας, το Θραψαθήρι με κάνει να ποντάρω ότι η ομώνυμη ποικιλία θα γίνει το “nextbigthink” του νησιού μετά το Βιδιανό, τα ροζέ και τα ερυθρά της είναι απόλυτα αξιόπιστα ενώ το Λιαστό της από Λιάτικο είναι ένα γλυκό παγκόσμιας κλάσεως, ένα τέρας συμπύκνωσης και βελούδινης γλύκας.

Με ανυπομονησία επομένως “έβαλα χέρι” σε μερικές παλαιωμένες  φιάλες του οινοποιείου, προκειμένου να διαπιστώσω αν οι λίαν θετικές μου εντυπώσεις μπορούν να αντέξουν και στον χρόνο.

Αν για κάποιο από τα κρασιά ήμουν ιδιαίτερα δύσπιστος αυτό ήταν η Βηλάνα 2011 ( 6/10 ). Όμως αφού απαίτησε αρκετή ώρα στο ποτήρι, έβαλε ανανάδες και αμύγδαλα δίπλα στο εκρηκτικό άρωμα του πετρελαίου που “μυρίζει” Riesling. Το ελαφρύ στόμα είναι ακόμα ζωηρό και πιπεράτο με την οξύτητα να συνεισφέρει σε διάρκεια και επίγευση,  ενώ το flavor βρίσκεται στην κορύφωση της ωριμότητάς του.

Το Θραψαθήρι δίνει παχιά, μαλακά και εξωτικά κρασιά και η πρόταση της Ιδαίας από το 2011 ( 7/10 ) boost…άρει τα χαρακτηριστικά αυτά με ένταση και γευστικό μάκρος, ενώ παράλληλα αρτύζει το σαφράν και το αχλάδι με βοτανικά περάσματα φασκόμηλου. 

6 χρόνια φαίνεται ότι είναι αρκετά για να φθάσει αυτό το κρασί στο απόγειο του, 4 όμως όχι! Έτσι το Θραψαθήρι 2013 ( 6/10 ) δίνει μια πιο ανέτοιμη εκδοχή με λάιμ και άγουρο ανανά στην μύτη, στρόγγυλη δροσιά στο στόμα και ευχάριστη πίκρα γκρέιπφρουτ στο τελείωμα, στοιχεία που αναζητούν 3-4  επιπλέον χρόνια στη φιάλη. 

Η Ιδαία προσφέρει ίσως το καλύτερο κλασσικό blend Μανδηλαριού- Κοτσιφαλιού,

 όμως από το κελάρι ανασύρθηκαν 2 παλιές χρονιές του Cabernet Sauvignon. To 2004 ( 6/10 ) μόνο ευεργετήματα έχει λάβει από την 13χρονη παλαίωση αφού η μύτη ανέπτυξε πολύπλοκο μπουκέτο κέδρου, αποξηραμένων κόκκινων φρούτων, δαμάσκηνου, λιαστής ντομάτας και μελανιού. Όμως και το μέσου βάρους στόμα δεν υπολείπεται προσφέροντας ισορροπία, μαλακή αίσθηση και μια αδιόρατη λεμονάτη αίσθηση.

Αν και 3 χρόνια νεότερο, το Cabernet Sauvignon 2007 ( 6/10 ) δείχνει το ίδιο έτοιμο, με αρώματα αποξηραμένου εστραγκόν και μελανιού να ντύνουν το ώριμο, μαύρο φρούτο. Οι τανίνες έχουν μαλακώσει και εδώ  καθιστώντας το κρασί απολαυστικό, ωστόσο η δροσερή οξύτητα θα επιτρέψει την παραμονή στο κελάρι για άλλα 4-5 χρόνια.

Η μέγιστη απόδειξη της δουλειάς ενός οινοποιείου είναι η  ικανότητα των κρασιών του να εξελίσσονται στο χρόνο, και η εν λόγω εμπειρία δείχνει ότι η  Ιδαία κάνει εδώ και χρόνια μια πολύ σοβαρή προσπάθεια. Μάλιστα με δεδομένη την θεαματική άνοδο του “δουλέματος” και του ραφιναρίσματος των κρασιών της την τελευταία 4ετία είμαι σίγουρος ότι όσοι εμπιστευτούν έναν χώρο της κάβας τους στα κρασιά της θα βιώσουν ακόμα περισσότερες συγκινήσεις στο μέλλον.