Χιλιάδες τα κρασιά που πέρασαν από τα ποτήρια μου μέσα στο 2017 και πολλά αυτά που για διαφορετικούς λόγους με εντυπωσίασαν. Τα περισσότερα από αυτά έχουν παρουσιαστεί στο FNL –Guide μέσω των αναρτήσεών μου οπότε και δεν θα μπω στον κόπο να τα επαναλάβω ακόμα και αν κάποια από αυτά είναι συγκλονιστικά. Έτσι αποφάσισα αυτή η αναδρομή της χρονιάς που πέρασε να περιλαμβάνει κρασιά (και στιγμές) για τα οποία όχι μόνο δεν έχω ξαναγράψει, αλλά επιπρόσθετα τα φέρνω στην μνήμη μου χωρίς να ξεφυλλίσω τις αμέτρητες σελίδες των …μπλοκ εργασίας.
Κρασιά για τα οποία ίσως και να μην έχω καν σημειώσεις αλλά μια τρυφερή ανάμνηση, κρασιά που χωρίς να κοστίζουν (στην πλειοψηφία τους) μια περιουσία φάνταζαν ανεκτίμητα σε συναισθηματικό επίπεδο.
Mια Σαμπάνια δεν χρειάζεται να φέρει το έμβλημα κάποιου μυθικού σπιτιού, να είναι προϊόν μιας μεγάλης χρονιάς ή να προέρχεται από Grand Cru χωριά προκειμένου να γεμίσει με συννεφάκια ευτυχίας το μυαλό. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει η Parmer, Blanc de Blancs NV!
Ένα “απλό” -και φυσικά αχρονολόγητο!- Sherryδεν μπορεί να διεκδικεί μια θέση σε οποιαδήποτε λίστα που περιλαμβάνει “κρασιά της χρονιάς”. Έλα όμως που αυτό το flavorελιάς, καπνού, αμυγδάλου και λεμονιού του Lustau “Los Arcos” Fino δεν λέει να φύγει με τίποτα από την μνήμη…
Συγκλονιστικά τα Σαββατιανό 2013 του Σταμάτη Μυλωνά και Σαββατιανό Vieilles Vignes 2012 του Βασίλη Παπαγιαννάκου που είχα την τιμή να παρουσιάσω στα πλαίσια της έκθεσης της ΕΝΟΑΑ στο μουσείο Βορρέ. Δύο ακόμα νέα κρασιά που αποδεικνύουν το δυναμικό και τις εντυπωσιακές δυνατότητες παλαίωσης της ποικιλίας, αρετές που τα περισσότερα Ελληνικά λευκά ούτε καν μπορούν να ονειρευτούν.
Σίγουρα σε αυτά τα τελευταία πάντως δεν περιλαμβάνεται το Chardonnay του Κτήματος Κατσαρού. Γιατί το κορυφαίο αυτό δείγμα της ποικιλίας από την Κρανιά αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία πόσο ευεργετικά δέχεται το χάδι του χρόνου. Μια τέτοια έφερε στο ποτήρι μου το εξωτικό και ακόμα ολοζώντανο 2002!
Η δυσπιστία μου δούλεψε υπερωρίες όταν δοκίμασα το Chardonnay Lidia 2011 του Πιεμοντέζικου περφεκτιονιστικού οινοποιείου La Spinetta που ευγενικά μοιράστηκε μαζί μου ο Χρήστος Ζαφειράκης. Κοίταζα και ξανακοίταζα την ετικέτα μην μπορώντας να πιστέψω ότι αυτό το ακόμα νεότατο “μοσχοβόλι” κίτρου, γκρέιπφρουτ και βανίλιας δεν ανήκει σε ένα Sauvignon Blanc αλλά στο αριστουργηματικό Chardonnay του Giorgio Rivetti.
Ως λάτρης των λευκών κρασιών συνεχίζω να ακούω την καρδιά μου να χτυπά δυνατά κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε μια φιάλη του FX Pichler. Γιατί ξέρω ότι πίσω από τις τραγικές ετικέτες του ύψιστου Αυστριακού παραγωγού βρίσκονται κάποια από τα κορυφαία οινικά θαύματα του κόσμου όπως το μπολιασμένο με αρώματα αχινοσαλάτας (!) και χαμομηλιού Riesling Durnsteiner Kellerberg Smaragt 2014.
Περίσσια η συγκίνηση και ο θαυμασμός στο ερυθρό οινικό γεγονός της χρονιάς, την κάθετη γευστική δοκιμή 24 εσοδειών της Νάουσας Μπουτάρη που έλαβε χώρα στο House of Wine. Συγκίνηση γιατί πολλά από τα κρασιά της βραδιάς ήταν μεγαλύτερα από πολλούς εκ των παρευρισκομένων (έστω και αν κάποια είχαν αποδημήσει εις Κύριον) και θαυμασμός γιατί χρονιές όπως το 2000, το 2001 και το 2004 αποδεικνύουν ότι ένα κρασί των 8€ μπορεί να συναρπάζει μετά από 15 και πλέον χρόνια.
Από το ίδιο οινοποιείο ακόμα μεγαλύτερα ρίγη συγκίνησης. Εκτός από την ασύλληπτού κάλους Φιλυριά 2008 και την ανάλογου μεγαλείου Φιλυριά του 2001, το 2017 μου έδωσε την ευκαιρία να δοκιμάσω και ένα 3ο μεγάλο κρασί από το ευλογημένο αμπελοτόπι της Γουμένισσας. Η εσοδεία του 2000 δεν έρχεται πλέον σαν έκπληξη αλλά σαν επιβεβαίωση ότι Φιλυριά είναι κατά τη γνώμη μου με διαφορά το καλύτερο Ξινόμαυρο- based κρασί της Ελλάδας.
Σχεδόν δύο δεκαετίες είχαν περάσει από τότε που είχα απολαύσει για τελευταία φορά την απόλυτη Barbera d’ Asti. Όμως οι μνήμες ήταν τόσο έντονες που όταν το μυθικό Briccodell’ Uccellone 2013 του Braida έπεσε στο ποτήρι, όλη η φορτωμένη με βιολέτες, κεράσια, χόρτα και βύσσινα πανδαισία ξαναζωντάνεψε με μιας!
Η γενναιοδωρία του Ντίνου του Στεργίδη προσέφερε μια από τις ελάχιστες glamour οινικές στιγμές της χρονιάς σε συνθήκες παρέας, υπενθυμίζοντας παράλληλα γιατί το- απρόσιτο πλέον για τους περισσότερους από εμάς- Μπορντό εξακολουθεί να είναι ο ισχυρότερος παίχτης του παγκόσμιου κρασιού. Το Chateau Pichon Longueville Baron 1990 έφερε φύση και άνθρωπο σε απόλυτη αρμονία και το αποτέλεσμα ήταν απλά βελούδινα ηδονιστικό…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση