Προηγείται, την διαμορφώνει και βάζει την σφραγίδα της με τρόπο αμετάκλητο.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην Θεσσαλονίκη. Η θέση της, ο μυχός του θαλάσσιου κόλπου, τα τρία ποτάμια που ποτίζουν την δυτική της πλευρά, είναι ο πιο βαθύς πυρήνας της πόλης, είναι η ψυχή της. Το σημείο εξόδου στη θάλασσα για μία ολόκληρη χερσόνησο, βασικό οδικό πέρασμα, για αιώνες μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Σημείο ανάπαυλας για όσους βάδιζαν στη Εγνατία Οδό, που ένωνε τη Ρώμη με την Κωνσταντινούπολη. Βασικό λιμάνι υποδοχής μετακινούμενων πληθυσμών, από τους σεφαραδίτες Εβραίους που έφτασαν τον 15 αιώνα από την Ισπανία, έως τους Μικρασιάτες πρόσφυγες που έχτισαν εδώ την καινούρια τους ζωή το 1922.
Και όλος ο παλμός της γεωγραφίας σε σφιχταγγάλιασμα με την ιστορία, αποκαλύπτεται πιο καθαρά σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο της πόλης. Εκεί ακριβώς που η μεγαλειώδης ευρωπαϊκή πλατεία που σχεδίασε ο Ερνέστος Εμπράρ, διευρύνεται για να συναντήσει τη θάλασσα. Στην πλατεία Αριστοτέλους. Με τα δύο κτήρια, σύμβολα της πλατείας, το Ολύμπιον και το ξενοδοχείο Ηλέκτρα.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση