Φυσικά το τελευταίο σχεδόν ποτέ δεν αποκτά ίζημα, οπότε δεν χρειάζεται να μεταγγίσουμε ένα κρασί για να απαλλαγούμε από το κατακάθι του. Επιπλέον το λευκό είναι και περισσότερο ευοξείδωτο, γεγονός που δρα αποτρεπτικά στην σκέψη και μόνο μιας μετάγγισης.
Όμως όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν λευκά που θα ωφεληθούν από μια επαφή με το οξυγόνο. Και μέσα σε αυτά περιλαμβάνονται τα πολύ “κλειστά” άγρια κρασιά δεξαμενής, οι βαριές, βαρελάτες εκδοχές τα φυσικά κρασιά αλλά και τα Orange Wines.
Στην περίπτωση των πρώτων η μετάγγιση θα βοηθήσει ώστε να ανέβει η ένταση και η πολυπλοκότητα των αρωμάτων αλλά και να μαλακώσει λίγο η έντονη οξύτητα, ενώ τα δεύτερα θα εκτονώσουν την υπερβολική παρουσία του αχώνευτου ξύλου και θα αναδείξουν το φρούτο τους. Τέλος οι τελευταίες κατηγορίες θα αποβάλουν τις συχνά παρούσες (λόγω οινοποίησης) δυσάρεστες οσμές και θα χαρίσουν όλη την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα τους.
Φυσικά σε κάθε περίπτωση μεταγγίζουμε μόνο κρασιά υψηλής ποιότητας και δύναμης αλλά και νεαρής ηλικίας, όμως για παράδειγμα τα Chablis, τα Riesling της βόρειας Ευρώπης (Γερμανία, Αλσατία, Αυστρία), τα Gruner Veltliner, τα ακριβά λευκά Bordeaux, τις σπουδαίες Βουργουνδίες και άλλα τα πληθωρικά Chardonnay από την Ελλάδα και το εξωτερικό καθώς και σχεδόν όλες τις νεαρές Σαντορίνες.
Μία ώρα στην καράφα είναι ένας ασφαλής χρόνος ώστε και να δείτε κάποια απτή διαφορά και να μην ρισκάρετε μια ανεπιθύμητη υπερβολική οξείδωση.
Όσο για τις δυσκολίες του κρυώματος, μπορούμε να διατηρήσουμε την καράφα μέσα σε μια σαμπανιέρα καθ’ όλη την διάρκεια του αερισμού, ή εναλλακτικά να γυρίσουμε το κρασί ξανά στην φιάλη και κατόπιν να το παγώσουμε.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση