Όσον αφορά το The Dalliance House θα μπορούσα να εντοπίσω το λόγο της «πιστότητας» του κοινού του σε εκείνο το αρχικό moto των ιδιοκτητών που προσδιόριζε το μαγαζί ως «house of casual romance». Παρότι, μάλιστα, ήταν Δευτέρα βράδυ, παρατήρησα ότι τα περισσότερα τραπέζια του ισογείου ήταν γεμάτα από νεαρά ζευγάρια, γεγονός που θα μου επέτρεπε να συμπεράνω ότι οι ιδιοκτήτες κατάφεραν να το κάνουν το moto τους πράξη. Ο ευχάριστα μισοσκότεινος χώρος, η σωστή ένταση της μουσικής που επιτρέπει τον διάλογο, χωρίς να είναι υποτονική και ένας μάλλον mainstream κατάλογος ποτών, που εύκολα θα γίνουν αποδεκτά από όλους, συν μια υποδειγματική ομάδα φιλόξενων και εξυπηρετικών (και στη σωστή δόση, ευπροσήγορων) σερβιτόρων, δημιουργούν τις τέλειες προϋποθέσεις για να νιώσει κανείς την ανεμελιά, που είναι, τελικώς, βασική προϋπόθεση να χτιστεί αυτό το ειδύλλιο, το ρομάντζο που ευαγγελίζεται το moto.
Μόνο που εδώ θα πρέπει να ομολογήσω πως για μια στιγμή μου
πέρασε από το νου το πόσο εύκολο είναι να περάσει κανείς από το επίπεδο του
casual= ανέμελο, στο επίπεδο του casual =παραμελημένο.
Δεν ξέρω αν έφταιγε η μέρα ή αν είναι η πρόθεση της ιδιοκτησίας να κάνει το μπαρ πιο οικείο και πιο βατό-άρα και γευστικά πιο κοινότοπο;- αλλά έχοντας κατά νου τα κοκτέιλ που έχω πιεί παλαιότερα και συγκρίνοντας τα με όσα παραγγείλαμε εκείνη τη Δευτέρα, μολονότι ήταν καλοφτιαγμένα, έμοιαζαν να τους λείπει εκείνο το κάτι, που άλλοι ονομάζουν «χέρι» κι άλλοι «ψυχή». Δοκίμασα το Dos Gusanos (με λευκή τεκίλα, λάιμ, σιρόπι μπίρας, με μια ριξιά μεσκάλ και με τσίλι και πάπρικα ως rim, στα χείλη του ποτηριού), για το οποίο δύσκολα θα θυμόμουν το οτιδήποτε το επόμενο πρωί, αν δεν είχα προνοήσει να σημειώσω τι έπινα. Τα πράγματα με το Strawberry Negroni (τζιν, Campari, γλυκό βερμούτ και φρέσκιες φράουλες) από τα Signature Cocktails ήταν διαφορετικά. Ενώ αρχικά δομείται πάνω σε μια πολύ ευχάριστα πικρή βάση, στη συνέχεια το Campari του δεν καταφέρνει ούτε να επικρατήσει πάνω στη γλύκα των φρούτων ούτε και να τα εξισορροπήσει. Οι φράουλες, ίσως λόγω του ότι τώρα είναι εκτός της εποχής τους, έρχονταν δεύτερες, ως επίγευση, χωρίς να προσθέτουν το «σώμα» και τη γευστική ένταση, που θα προσδιόριζαν με χαρακτήρα τους το Negroni.
Τελευταίο δοκιμάσαμε ένα από τα κλασικά κοκτέιλ του μπαρ, το Beast (με Dewar’s 12 y. o., Martini Rosso γλυκό βερμούτ, μελόξιδο, σέρι P.X., bitters σοκολάτα και πορτοκαλιού και φυσαλίδες), που ήταν πραγματικά ευχάριστο, δροσιστικό κι ευκολόπιοτο, αλλά σαφώς δεν ανταποκρινόταν στο όνομα beast (τέρας), που παραπέμπει σε στιβαρότερα κοκτέιλ. Θέμα χεριού; Ποιος ξέρει;
Εμείς πάντως φύγαμε ευχαριστημένοι από την περιποίηση και από τη χαλαρωτική ατμόσφαιρα, αλλά κι έτοιμοι για ένα επόμενο ποτό, που δεν θα αφήνει αυτή την τόσο LVB αίσθηση, η οποία μας έκανε να ξεχάσουμε ακόμα την πρόθεση μας να συνοδεύσουμε το ποτό μας με μια-δυο προτάσεις από τα Shareat, τα έξυπνα μικρά πιάτα του καταλόγου του εστιατορίου, που «παίζουν» ως συνοδευτικά και για τα κοκτέιλ.
Info Κυριαζή19, Κηφισιά, τηλ. 210 6230775
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση