Τα “διαμάντια” προβάλλονται σε περίοπτες θέσεις, ο πήχης ανεβαίνει-το ίδιο και τα επίπεδα του bar, και τελικά φτάνεις στο “ρετιρέ” και πιάνεις τα μάτια σου να γεμίζουν με εκείνο το απίθανο βλέμμα θαυμασμού που μόνο στα μικρά παιδιά μπορείς να συναντήσεις.
Οι ματιές συνεχίζουν να είναι γρήγορες και η πρώτη “στάση” είναι στα κονιάκ. Ένα Frapin VS Grande Champagne Premier Cru κάνει αισθητή την παρουσία του, το Leopold Gourmel ΧΟ επιβάλλεται τόσο με την Age du Fruit όσο και με την Age des Εpices εκδοχή του (αντιστοίχως σε decanter 10 και 20 καρατίων), ενώ το Chateau de Beaulon 1976 είναι μια σπανιότατη περίπτωση κονιάκ που προέρχεται από έναν μοναδικό αμπελώνα!
Αντίστοιχα ψηλά, βρίσκεται ο πήχης και με τις προτάσεις σε Armagnac, οι λάτρεις του οποίου εδώ θα συναντήσουν από Chabot Superior ως Marquis de Montesquiou και τα δύο σε Extra Old εκδοχές, ενώ σαφώς υπάρχουν και επιπλέον σημαντικές προτάσεις για τους λάτρεις του είδους.
Στην αναζήτηση ωστόσο του πρωταγωνιστή σημειώνουμε το ουίσκι. Προβάλλεται μεγαλεπήβολα σχεδόν στην πλειοψηφία του εντυπωσιακού, 4 επιπέδων μπαρ, σε περισσότερες από 200 ετικέτες και φυσικά με τις ανάλογες κατηγοριοποιήσεις με στόχο την αποσαφήνιση του μεγαλείου του στον πελάτη, κάτι που πραγματικά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό. Τέσσερις προτάσεις σε Tennessee, περισσότερες από 10 σε Bourbon, ετικέτες από Σκωτσέζικα Hedonism και Monkey Shoulder, Ιρλανδικά Midleton του `96 και Bushmills 10, 16 και 21 ετών, Ιαπωνικά Nikka από Pure Malt ως Miyagikyo 10 ετών... και όλα αυτά λίγο πριν επιστρέψουμε Ευρώπη, φτάσουμε Σκωτία και αναζητήσουμε Aultmore του `95 από το Speyside, Aberlour 10, 15 και 18 ετών από τα Highland και τυρφώδεις θησαυρούς του Islay όπως το Bunnahabhain 18 ετών. Η “παράσταση όπερας” ωστόσο του ουίσκι δεν σταματά εδώ παρά συνεχίζεται και με επιπλέον εκπλήξεις που άλλοτε αφορούν σε ειδικές παλαιώσεις όπως αυτή του Lagavulin 25 ετών, άλλοτε σε μαύρα Κέλτικα και άλλοτε και πάλι Ιρλανδικά χρονολογημένα το `78 ή το `82.
Περνάμε όμως στην έτερη αδυναμία του CV και του ανθρώπου που κρύβεται πίσω από αυτό, του Στέφανου Ψυλλάκη του αφανούς εκείνου “ήρωα” που προφανέστατα εδώ κάνει το κέφι και το πάθος του πραγματικότητα παρά καλύπτει την ανάγκη του για “επιχειρείν”...
Ειδική μνεία στο μπαρ γίνεται και στο ρούμι. Δεκάδες επιλογές και εδώ με εύστοχες, γεωγραφικές κατηγοριοποιήσεις: από Barbados και Colombia, Peru, Cuba, St. Lucia, Jamaica, Nicaragua, Venezuela, Trinidad, Guatemala, Panama, Martinique και έναν σωρό ακόμη χώρες που εξαντλούν ουσιαστικά την παγκόσμια παραγωγή σε ρούμι! Όσο για τις ετικέτες, ετοιμαζόμαστε για St. Lucia Distillers 1931, για εκλεκτές εκδόσεις του Ron Varadero, για εντυπωσιακό περουβιανό Ron Millonario XO, για Κολομβιανό Dictator 20 ετών ή το σπάνιο Mount Gay 1703 από τα όμορφα Barbados. Hint για ακόμη πιο εκλεκτούς, το El Dorado 25 ετών που σπανίζει ακόμη και για Ευρωπαϊκά δεδομένα.
Οι τιμές σε αυτό το σημείο φυσικά και αποτελούν ζητούμενο. Στην κάβα του CV άλλωστε συναντάμε περισσότερες από 30 ετικέτες που σε λιανική κοστολογούνται πλέον των 800 ευρώ ανά φιάλη, κάτι που ωστόσο ο κύριος Ψυλλάκης δεν φαίνεται να υπολογίζει προσφέροντας έτσι το κάθε σπουδαίο ποτήρι σε τιμές του κόστους. Αυτό σημαίνει πως ο πελάτης εδώ μπορεί να απολαύσει το κονιάκ Chateau de Beaulon, που λέγαμε προηγουμένως, με €75 το ποτήρι, μπορεί όμως και να επιλέξει ανάμεσα σε ένα σωρό ακόμη εκλεκτές ιδέες με τιμές ανά ποτήρι που ξεκινούν από €8.
Από εκεί και πέρα, η αρμόζουσα σημασία δίνεται και στις επιπλέον προτάσεις σε spirits, με την τεκίλα εδώ να καλύπτει ουρανίσκους που αναζητούν από Sierra Milenario Extra Anejo, ως την οικογένεια της Patron αλλά και 10 επιπλέον σπουδαίες επιλογές σε φιάλες αγαύης, ενώ σε δεύτερη μοίρα περνούν τα Gin, αν και αυτό συμβαίνει μόνο σε αριθμό και σε καμία περίπτωση σε επιλογές. Ένα Monkey 47 άλλωστε και το Tanqueray 10, μόνο “υποτίμηση” δεν υποδεικνύουν αν και είναι εντυπωσιακό το ότι τοποθετούνται στο πρώτο ράφι και άρα περνούν “στα ψιλά γράμματα”. Κάτι ανάλογο συμβαίνει βέβαια και με τις βότκες, αν και η Stumbras με το κλωνάρι σιταριού κάθε άλλο παρά απαρατήρητη περνά.
Κατά τα άλλα, η πρέπουσα σημασία δίνεται ορθώς και στα συνοδευτικά με ειδικές συλλογές σε τυριά της Προβηγκίας, με εκλεκτές προτάσεις σε αλλαντικά και τρούφες, με διαφορετικές προτάσεις σε αυγοτάραχο, με μαύρη Valrhona σε πέρλες και άλλα αντίστοιχου βεληνεκούς delicacies.
Στα cocktail δεν θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα. Δεν βρίσκω καν το λόγο ύπαρξης στο μενού ούτε του Bramble, ούτε των παραλλαγών της μαργαρίτα ούτε των εν γένει “ευρηματικών” ονομάτων που σαφώς δεν ταιριάζουν επ` ουδενί με οτιδήποτε έχει προαναφερθεί, και που μόνο μειώνουν παρά αναδεικνύουν το συγκεκριμένο bar. Αντίθετα θα ήθελα να δω τα πραγματικά κλασικά, τα λιγότερο γνωστά και εκείνα που μόνο θρυλικές μορφές ήξεραν να απολαμβάνουν θα αρκούσαν και με το παραπάνω. Και αν θα ήθελε να δώσει έξτρα βάρος στις προτάσεις του, τότε θα ήθελα να δω βαρελάκια με σπουδαίες παλαιώσεις, επιλογές σε «καπνισμένα» κοκτέιλ (με βότανα, αρωματικά, ξύλα κλπ) που θεωρώ ότι θα ταίριαζαν καλύτερα με το ύφος των υπόλοιπων επιλογών του. Να προσθέσω τέλος, ότι στο συγκεκριμένο μπαρ μου έλειψε πολύ μια εκλεκτή συλλογή με πούρα που θα ήθελα να δω σε ξεχωριστό κατάλογο... ακόμα κι αν αυτός αντικαθιστούσε το τόσο άστοχο ήδη υπάρχον cocktail-menu.
Το CV είναι ένα bar για (πολύ) λίγους. Έχει αισθαντική μουσική, ατμοσφαιρικό φωτισμό, εκλεκτή κουζίνα και πραγματικά βασιλική κάβα. Και δεν ξέρω αν ο στόχος του είναι η εκπαίδευση του κοινού ή μονάχα η ικανοποίηση των ελαχίστων, και στις δύο όμως περιπτώσεις τα καταφέρνει περίφημα.
Υ.Γ: Μόνο το να έρθεις τόσο κοντά σε ένα Pedro Ximenez 104 ετών σε αριθμημένη φιάλη, πιστεύω πως αρκεί για να πείσει αυτούς -τους πολύ λίγους- πως πρέπει να περάσουν από εδώ.
Κωνσταντινουπόλεως 108, Κεραμεικός, τηλ. 210 3451744
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση