Καθισμένη σε ένα από τα στουλ της μπάρας, με την πλάτη στραμμένη στο νοητό τρίστρατο που σχηματίζει η οδός Υπερείδου με τη Ναυάρχου Νικοδήμου και τη Σκούφου, διαπραγματεύομαι με τους δυο Γιώργους του μπαρ, το Γιώργο Λουκά και το Γιώργο Αλεξίου, αν θα ξεκινήσω τη βραδιά μου με ένα ποτήρι σαμπάνια Roederer ή ένα αφρώδες… από την Τασμάνια. Βρίσκομαι στο νέο Warehouse CO2, το οποίο, όπως δηλώνει χημικός τύπος που το διαχωρίζει από το αδελφάκι του των Εξαρχείων, εστιάζει σε όλα τα πιθανά «σενάρια» με φυσαλίδες, που μπορεί να δημιουργήσει το γαργαλιστικό κι ευφορικό CO2 (διοξείδιο του άνθρακα). Από τις στιλάτες, δηλαδή, σαμπάνιες και τα premium αφρώδη κρασιά μέχρι τις μπίρες, τις διάφορες «σόδες» και τα ανθρακούχα νερά.
Μόλις συνειδητοποιώ πως μπορώ να επιλέξω αν θα ανοίξω μια φιάλη ή θα δοκιμάσω by the glass επιλέγοντας κάποια από τις προτάσεις μιας ικανοποιητικής σε μέγεθος συλλογής, ενθουσιάζομαι. Είναι προφανές πως έχουν σταχυολογήσει ορισμένα από τα γνωστότερα και αντιπροσωπευτικότερα δείγματα του ελληνικού και ξένου αμπελώνα. Λίγα λεπτά αργότερα, παρατηρώ την ωραία ροή των φυσαλίδων κι απολαμβάνω τα άνθη, τα ροδάκινα και τα πεπόνια της ποικιλίας chenin blanc όπως εκφράζονται σε ένα Champalou-Vouvray brut, οινοποιημένο με την παραδοσιακή μέθοδο (méthode traditionnelle)-δηλαδή τη μέθοδο που ακολουθείται για την παραγωγή της σαμπάνιας. Ονειρεύομαι δίπλα του μια κρέμα αμυγδάλου ή ένα μπολ με φράουλες, αλλά ο κατάλογος στο μαυροπίνακα πάνω από το μπαρ, όπως τον «έγραψε» ο σεφ Βασίλης Γεωγλερής προτείνει κυρίως κρύα πιάτα με προϊόντα deli, αλλά και φρέσκα οστρακοειδή, τυριά και αλλαντικά, τα οποία κόβονται -α! να πω πως μπορεί κανείς να τα αγοράσει και για το σπίτι του.
Διαβάζω: καρπάτσιο μοσχαριού με φλοίδες μαύρης τρούφας, buratta με αβγοτάραχο, παντζάρι με αβγά πέστροφας και κρεμώδες τυρί. Προτείνει ακόμα και μπρουσκέτες, ποικιλίες τυριών και αλλαντικών και διάφορα πιο γκουρμέ σάντουιτς. Καθώς όμως η στήλη δεν ασχολείται με το φαγητό επιστρέφω στα του CO2 και στην ευφορία που δημιουργεί ακόμα κι η ανάγνωση ονομάτων. Από τις ετικέτες που μπόρεσα να συγκρατήσω-δεν είχαν τυπωμένο κατάλογο- θυμάμαι το λευκό extra dry Yliana της Domaine Porto Carras, που συνδυάζει τη μαλαγουζιά, το ασύρτικο και το λημνιό, δημιουργώντας ένα ευχάριστο κρασί που σε κερδίζει με την τραγανότητα του, δίπλα του υπήρχε ένα Nyetimber, το πρώτο αφρώδες κρασί στη βραχεία ιστορία των βρετανικών οίνων, που ξεκίνησε πριν 25 χρόνια. Πρόκειται για ένα blanc de blancs 100% chardonnay, που από το 2015 σαρώνει τα βραβεία στην κατηγορία του, χάρη στην εξαιρετική μύτη εσπεριδοειδών και τη γοητευτική ορυκτότητα του.
Στο Warehouse CO2 μπορεί κανείς να ανακαλύψει ενδιαφέροντα αφρώδη: Prosecco, Moscato d`Asti, Franciacorta από την Ιταλία και διάφορες Cava από την Ισπανία και σαμπάνιες από τη Γαλλία, αλλά και αφρώδη από χώρες λιγότερο γνωστές για τις οινικές τους επιδόσεις στο θέμα, όπως η Αγγλία, που ανέφερα, αλλά και η Τασμανία, χωρίς αυτές όλες οι φυσαλίδες να αποκλείουν την ύπαρξη μιας μικρής επιλογής από ήσυχα κρασιά, σε μεγαλύτερες φιάλες (magnum) ή σε χρονολογημένες σαμπάνιες (vintage).
Το μαγικό είναι πως σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο wine bar μπορεί να απολαύσει κανείς τις όποιες φυσαλίδες του, με έναν απολύτως δημοκρατικό τρόπο, χωρίς την τυπολαγνεία και τα λοιπά απαγορευτικά τελετουργικά που αποθαρρύνουν τους αμύητους, και να τα απολαύσει, μάλιστα, καθισμένος σε ένα κεντρικό-απόκεντρο πεζοδρόμιο, κάπου ανάμεσα στο Σύνταγμα και την Πλάκα, σε αυτό σημείο της παλιάς Αθήνας, που λατρεύουν οι τουρίστες και που ανακαλύπτουν τώρα πάλι οι νεότερες γενιές των Αθηναίων.
Υπερείδου 1, τηλ. 2103247048
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση