Στην Ιταλία έχω ταξιδέψει αρκετά. Ποτέ όμως δεν κατάλαβα γιατί μια χώρα τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με ορισμένα από τα πιο νόστιμα συστατικά δημιουργίας cocktail δεν διαθέτει σε κάθε της στενό και άλλο -καταπληκτικό- μπαρ παρά αρκείται στις -κατά τα άλλα πολύ καλές- aperitivo στιγμές.
Τόσα βερμούτ θα περίμενες να έχουν “αναπτύξει” από μόνα τους μια “σχολή” που θα ακολουθείται από όλους τους bartender του κόσμου. Τόσα αμάρο επίσης. Τόσα λικέρ, τόσα εξαιρετικά κρασιά, τόση βαθιά κουλτούρα επάνω στις γεύσεις και οτιδήποτε σχετίζεται με αυτές, θα περίμενες τουλάχιστον να αφήνουν την Αθήνα χιλιόμετρα πίσω στην άτυπη μάχη των καλών προτάσεων για ποτό.
Αυτό δεν συμβαίνει. Στη Ρώμη όμως υπάρχει το Jerry Thomas Speakeasy Project. Και αυτό με απλά λόγια... αρκεί και περισσεύει. Το να χτυπήσετε το κουδούνι του “Prof. Jerry Thomas” είναι το πρώτο βήμα για να μπείτε στο συγκεκριμένο μπαρ που θα συναντήσετε σε ένα μικροσκοπικό στενό κοντά στην Chiesa Nuova.
Φυσικά έχει προηγηθεί τηλεφωνική κράτηση μιας και στους 4-5 καναπέδες του, τα 2-3 τραπέζια του και την μικρή του μπάρα χωρούν ελάχιστα άτομα, ενώ επιπλέον πρέπει να κρατηθεί και αυτή η “μυστική” ταυτότητα του χώρου.
Α, ναι! Το Jerry Thomas είναι ένα speakeasy bar, κάτι που με απλά λόγια σημαίνει πως είναι εμπνευσμένο από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και έτσι εδώ ισχύουν άλλοι “κανόνες” από ότι συμβαίνει συνήθως στα νυχτερινά μαγαζιά.
Η βαριά πόρτα ανοίγει σχεδόν κατά το ήμισυ και κάπου εκεί βγαίνει ένας κύριος που μας ζητά το όνομα της κράτησης, είτε τον “μυστικό κωδικό” για να μπούμε.
Στην δεύτερη περίπτωση... την έχουμε πατήσει μιας και όπως μου εκμυστηρεύτηκε ένας εκ των ιδιοκτητών και bartender του, Antonio Parlapiano, στην περίπτωση που ζητηθεί κωδικός σημαίνει πως για τον οποιονδήποτε λόγο η είσοδός μας στον χώρο δεν είναι αρεστή.
Στην δική μου περίπτωση ο “κωδικός” δεν ζητήθηκε (είχα κάνει κράτηση) και έτσι ο σχεδόν ολοκληρωτικά βαμμένος στα κόκκινα χώρος μου αποκαλύφθηκε λίγα λεπτά αργότερα.
Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι είναι ο ατμοσφαιρικός φωτισμός. Το δεύτερο, ο πάντα κομψός και καλοντυμένος κόσμος που σου υπενθυμίζει πως βρίσκεσαι στην χώρα της μόδας. Στα αυτιά σου το σαξόφωνο κυριαρχεί και η soul κάνει το δικό της παιχνίδι ενώ εσύ παρατηρείς τους chesterfield καναπέδες, τα μικροσκοπικά σκαμπό, τις κατακόκκινες αποχρώσεις και το βαρύ ξύλο που κυριαρχεί.
Στους τοίχους του διάσπαρτα θα κρέμονται από μαφιόζοι Ιταλιάνοι που διέπρεψαν στην Αμερική του `20, μέχρι εξέχουσες προσωπικότητες του αλκοόλ ανά τους αιώνες.
Και στο βάθος, βρίσκεται το μπαρ. Αυτό το μπαρ με τα σπουδαία μπουκάλια από πίσω, με δεκάδες σπιτικά bitters και λικέρ επάνω του, με τον όμορφο εξοπλισμό, τα βότανα, τα φρέσκα φρούτα και όλα εκείνα που λατρεύεις πάντα να βλέπεις στο μπαρ που έχεις αποφασίσει να περάσεις το βράδυ σου.
Στην πίσω του μεριά οι θεατρικοί bartender. Ο Leonardo Leuci (ο οποίος είναι και ιδιοκτήτης του χώρου), ο Antonio Parlapiano και ο Roberto Artusio, πάντα ντυμένοι στο concept της εποχής, πάντα ευδιάθετοι και ομιλητικοί με τον κόσμο παρασκευάζουν είτε κάποια από τα περίπου 25 cocktail τους, είτε άλλες classic συνταγές βγαλμένες από άλλες εποχές.
Ο κατάλογος φτάνει στα χέρια μας και με μια γρήγορη ματιά βλέπουμε ένα όμορφο πέρασμα στην εξέλιξη των cocktail.
Όλα ξεκινούν με τα punch, και συγκεκριμένα με την πρόταση του Punch Del Giorno στην οποία τονίζεται η σημασία των ελαιοζαχάρων για τη δημιουργία του αλλά και η προσθήκη sherbet για την αποθέωσή του.
Συνεχίζουμε με pre-prohibition προτάσεις από την Αμερική του 18ου και 19ου αιώνα. Δοκίμασα ένα δροσερό No. Ten Collins με London Dry gin, σπιτικό σιρόπι χαμομήλι, χυμό από λεμόνι και ροζ grapefruit, ενώ την περιέργειά μου κίνησε και η πρόταση Cue Delight Sour φτιαγμένη με ρούμι Havana Club 3 ετών, σπιτικό σιρόπι βανίλιας, χυμό από λεμόνι, φρέσκο ginger και αγγούρι, σπιτικά bitter από περγαμόντο και τελείωμα με άνθη σαμπούκου.
Η “χρυσή εποχή” των cocktail ξεκινά και μας μεταφέρει κάπου στο 1919 και τις προτάσεις του Jerry Thomas. Ήταν τότε που είδαμε τα πρώτα Manhattan, Martinez και Dry Martini... ή ήταν τότε που το C.C.C. (Caribbean Champagne Cocktail) μεσουρανούσε και πλέον βρίσκεται και εδώ στη Ρώμη. Εδώ θα το βρούμε φτιαγμένο με house blend από παλαιωμένα ρούμια, με σπιτικό σιρόπι από passion fruit, με επίσης δικά τους bitters από pimento (ελιές με chili) και σαμπάνια, ενώ αν επιθυμούμε κάτι διαφορετικό δεν θα πούμε όχι σε ένα house Manhattan με ιταλικό βερμούτ ή σε ένα improved aviation με σπιτικά bitters από άνθη από dog rose (κυνόροδο). Στην ίδια “χρυσή” κατηγορία θα βρούμε και το Martini Del Professore φτιαγμένο με είτε με London Dry, είτε με Old Tom gin είτε ακόμη και με Genever, το δικό τους σπουδαίο “δημιούργημα”, το βερμούτ Del Professore και τα bitter τους από περγαμόντο. Συνέχεια έχουν τα cocktail εμπνευσμένα από τα “Italian Classic” όπου το Negroni πρωταγωνιστεί και φτιάχνεται και πάλι με το Del Professore και το House Mi-To το οποίο εντυπωσιάζει με Cocchi, Campari, λικέρ γλυκόριζας και σόδα.
Για το τέλος, αφήνουν τα “Cuban Golden Age Drinks” όπου μεταξύ άλλων θα συναντήσουμε ένα πολύ ενδιαφέρον Kaffir Daiquiri με Havana Club 3 ετών, ζάχαρη αρωματισμένη με φύλλα από kaffir lime και χυμό από φρέσκο lime, τα “Tiki Craze inspired drinks” αλλά και το “σιντριβάνι από Αψέντι” στο οποίο θα βρούμε προτάσεις σερβιρίσματος για 3 άτομα με αλκοολικούς βαθμούς που ξεπερνούν τους 65...
Κατά τα άλλα, ενδιαφέρον σαφώς έχει και ο δεύτερος κατάλογος του Jerry Thomas ο οποίος είναι ακόμα πιο μεγάλος και αφορά στην εντυπωσιακή λίστα των αποσταγμάτων.
Τα Single Malt ξεκινούν παρουσιάζοντας εκπροσώπους από την αφρόκρεμά τους. Εδώ θα βρούμε από Glenlivet 21 YO “archive” (Speyside) και Ardbeg Uigeadail (Islay), τη σειρά των Bowmore, και περίπου 15 επιπλέον επιλογές, ενώ ακολουθούν τα Blended και Pure Malt, τα Ιρλανδέζικα και τα Ιαπωνικά με τις ετικέτες των Great King St. Artist`s, Red Breast 12 YO και Nikka Taketsuru 21 YO να “παρελαύνουν” αντίστοιχα. Μεγάλη έμφαση έχει δοθεί και στα Αμερικάνικα ουίσκι στα οποία θα βρούμε περισσότερες από 30 ετικέτες (μεταξύ των οποίων και το Elijah Craig 18 ετών), ενώ ο λάτρης των bourbon δεν θα μείνει ασυγκίνητος από την “δική του” κατηγορία όπου μπορεί να βρει από Kentucky Gentleman του 1970, ως Old Crow Traveler Fifth Bot. της ίδιας χρονιάς.
Τα Rye και Tennessee ουίσκι ακολουθούν και τα American Spirits επίσης με προτάσεις όπως το Jack Daniel`s american honey infused bourbon, λίγο πριν φτάσουμε στο ρούμι και ξεκινήσει ένας νέος κόσμος.
Εδώ μετράμε περισσότερες από 100 ετικέτες από τον Παναμά και τα Μπαρμπέιντος, μέχρι τη Τζαμάικα, τη Μαρτινίκη, τη Guyana, τις Βερμούδες, τη Βενεζουέλα, το Περού, το Τρινιδάδ και κάθε άλλη κουκκίδα, μεγάλη ή μικρή της Λατινικής Αμερικής.
Μικρότερη αν και όχι λιγότερο σημαντική είναι η κατηγορία του Μεξικό με τις τεκίλες και τα Mezcal, ενώ αξιοθαύμαστη είναι εκείνη των Juniper Spirits (Genever, Jenever και Corenwijn) όπου συναντάμε περισσότερες από 60 (!) ετικέτες, ακόμα και εκείνες που έχουν πάψει να κυκλοφορούν όπως το Bols Corenwijn 10 ετών.
Συνεχίζουμε με London Dry Gin και πίνουμε μεταξύ άλλων μια σπάνια έκδοση του Booth`s, ή ένα Beefeater Crown Jewel, αναζητούμε τα “London Dry New Breed” όπου θα βρούμε Oxley, Bulldog και Mombasa Club και φτάνουμε στα “Small Batch Distilled Gin” με ετικέτες όπως τα Tanqueray Malacca, Old Raj 55% και Lebensstern London Dry.
Κάπου εδώ συνειδητοποιούμε πως πρόκειται για ένα μπαρ που έχει ιδιαίτερη προτίμηση στο gin, κάτι το οποίο γίνεται ακόμη πιο εμφανές με την μεγάλη κατηγορία των “American Dry και New Western Dry Gin” αλλά και εκείνες των “Mediterranean Distilled”, “Old English” και “Infused” που περιέχουν στο σύνολό τους επιπλέον 30 ετικέτες, κάτι που με απλά λόγια σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και έτοιμο να δοκιμάσει την οποιαδήποτε.
Για το τέλος, το Jerry Thomas Speakeasy αφήνει την κατηγορία των βερμούτ και των ενισχυμένων κρασιών που φυσικά αριθμεί δεκάδες ετικέτες.
Μ` αυτά και μ` αυτά ρίξαμε και μια αναλυτική ματιά στα ποτά του Jerry Thomas speakeasy. Ενός μπαρ που αναδείχθηκε το 19ο καλύτερο του κόσμου, και ενός μπαρ (ή καλύτερα του μοναδικού) που μπορεί κανείς να ικανοποιήσει την ανάγκη του για καλά cocktail στην Ρώμη.
Και όχι ότι έχω λόγο να το πω... αλλά απ΄ την άλλη δεν έχω και κανέναν για να το κρύψω: Κάπου εκεί έπιασα για άλλη μια φορά τον εαυτό μου να συγκρίνει τις στιγμές μου στη Ρώμη με αντίστοιχες στην Αθήνα. Η ζυγαριά πάλι προς τα εδώ γέρνει και αυτό με έκανε να χαμογελάσω και πάλι. Απλά εμείς δεν έχουμε κουδούνι, κωδικό στην πόρτα, και μια εξωφρενικά μεγάλη συλλογή σπουδαίων αποσταγμάτων. Τι σημασία έχει όμως;
Υ.Γ: Ο Jerry Thomas (1830-1885) ήταν ένας Αμερικάνος bartender που χάρη στην πρωτοπόρα του δουλειά έκανε τα cocktail γνωστά σε όλες τις ΗΠΑ. Θεωρείται ο “πατέρας του American mixology” ενώ μέσα από το συγγραφικό του έργο και τα σεμινάρια που είχε παραθέσει καθιερώθηκε τελικά ως “Professor Jerry Thomas”.
(Vicolo Cellini 30, Rome, tel. +39 06 96845937)
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
..φανταστικο μπαρ, το εχω τιμησει κανα δυο φορες!! (οσο για μπαρ με απιστευτη μεγαλη συλλογη αποσταγματων και διαφορων αλκοολουχων υπηρχε κατι αντιστοιχο στη Θεσ/κη που δυστηχως εχει κλεισει πλεον!)