42 Barstronomy, η επανεκκίνηση

Παρότι το 42 είναι γεμάτο, από την πρώτη μέρα που πέρασε στα χέρια του Σπύρου Κερκύρα, στους σχεδόν τρεις μήνες που μεσολάβησαν από την 1^η Νοεμβρίου, που ο Τάσος Μητσελής προανήγγελλε  τη στροφή του 42 σε γαστρομπάρ μέχρι την τελευταία φορά που δοκίμασα σχεδόν όλα τα κοκτέιλ της λίστας, άλλαξαν πολλά. Το 42 Barstronomy, αφού πέρασε κι αυτό την περίοδο της 2^ης εφηβείας του, την περίοδο της χάριτος, βρήκε τα πατήματα του, διαμόρφωσε τη σημερινή ομάδα του (με το Θάνο Κριμπούρα ως bar manager, τον Ιάσωνα Παπαδόπουλο, τον Θάνο Καρεκλά, τον Αλέξανδρο Τσιρίκο, τον barista Τάσο Ανδρέου και σταθερά τον σεφ Σταμάτη Μαρμαρινό στις φωτιές της κουζίνας) τώρα μας επανασυστήνεται δυναμικά.

Θα το πω μάλλον αλλιώς. Τώρα πια παρουσιάζεται, όπως θα θέλαμε να είναι από την πρώτη μέρα: γεμάτο, ζωντανό, δυναμικό, με κατασταλαγμένη την κουζίνα του και με τη σωστή δόση mainstreamίλας και ραφιναρίσματος στο cocktail menu του ώστε να διεγείρει το G-point ακόμα και εκείνων των πελατών που, όταν παραγγέλνουν κοκτέιλ, δεν θέλουν απλώς να πιούνε «κάτι γλυκό» ή «κάτι με τζίντζερ», αλλά προτιμούν ποτά που τα υλικά τους «χτίζονται» πάνω στην αγαπημένη τους αλκοολική βάση (το ουίσκι, το τζιν τους ή την τεκίλα τους), χωρίς να την επισκιάζουν.

Παρόλο που έχω εκφράσει πολλές φορές την εκτίμηση μου για τους ανθρώπους και το εγχείρημα, αυτή τη φορά πήγα με την πρόθεση να μην αφήσω τις συμπάθειες μου να επηρεάσουν την κρίση μου κι έτσι ζήτησα πρώτα το hit Liza Banana ball (με Metaxa 12* με ανανά και ψημένο καφέ, ελαιοσάκχαρα μπανάνας, σόδα από νερό καρύδας, πούδρα φυστικοβούτυρου και φύλλα καφίρ-λάιμ), αφενός γιατί δεν φανταζόμουν πως θα μπορούσε να υπάρχει κοκτέιλ με μπανάνα που θα τραβούσε τόσο την προσοχή μου και δεύτερον γιατί ήθελα να αρχίσω από τα πιο «δύσκολα» για μένα και να πάω, σταδιακά, σε όσα θεωρούσα του γούστου μου. Οι τρεις πρώτες γουλιές όμως ήταν αρκετές για να ανατρέψουν τα κλισέ που κατοικούσαν στο μυαλό μου. Το κοκτέιλ δεν ήταν απλώς ευχάριστο, ήταν δροσιστικό, φίνο δηλαδή ακριβώς στους αντίποδες των φόβων μου… για γλυκερές κρέμες μπανάνας. Άσε που το μισο-διακοσμητικό, μισο-λειτουργικό rimτου με τη σοκολάτα, πρόσθετε ένα απροσδόκητα ευχάριστο κάτι στη γεύση του. 

Η δεύτερη έκπληξη ήρθε από το Strawberry Daiquiri που βασίζεται στο μείγμα των ρούμι του (42 Rum Blend), αλλά η κλασική φράουλα αντικαθίσταται από μια πολύ ουμαμένια (umami) σάλτσα ketchup* φράουλας και τσιχλόφουσκας, με λάιμ και μοσχοκάρυδο. Θα πρέπει να πω πως η ketchupτους, στηρίζεται σε μια παλιά συνταγή  των σαλτσών (ketchup) που έχει ως βάση μια πάστα μανιτάρια και για αυτό, παρά την φράουλα και την τσιχλόφουσκα δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτές τις ροζουλιές γρανίτες που μας πασάρουν για daiquiri συνήθως. 

Το Mastiqua με μαστίχα Skinos, σπόρους cia και ταχίνι, να του δίνουν σώμα, και περγαμόντο, νέκταρ αγαύης με κρόκο Κοζάνης και πούδρα ελληνικού καφέ, αρωματισμένου με πορτοκάλι ήταν ένα κοκτέιλ που πίνεται ευχάριστα, χωρίς να προβληματίζει. Το Green Velvet με βότκα Belvedere, μαστίχα Skinos με λουίζα, σιρόπι cordialπράσινου μήλου, γύρη μέλισσας και λάιμ, ανήκει στη χωρία των δροσερών κι ανάλαφρων.

Αντίθετα το White Truffle Negroni με το ροσόλι περγαμόντου της Italicus (Rosolio di Bergamotto), τζιν Tanqueray No10 Gin, το μείγμα των ξηρών βερμούτ του 42, αρώματα λευκής τρούφας και ζελεδάκι από Campari, που σερβίρεται ανθρακωμένο, με rimλευκής σοκολάτας με λεμονοπίπερο, που με είχε σοκάρει (αρνητικά) την πρώτη φορά που το δοκίμασα, αυτή τη φορά, μου φάνηκε πολύ πιο ισορροπημένο, λιγότερο γλυκό κι όπως το ανθρακικό του ήταν πιο έντονο, τα αρώματα των συστατικών του αναδεικνύονταν με πολύ πιο σοφιστικέ τρόπο.

Το Release the Kraken είναι έντονο, μην ξεχνάμε πως έχει ως βάση το μείγμα των ρούμι του 42, ρούμι Plantation Pineapple και μεσκάλ Nuestra Soledad, πάνω στα οποία στέκεται το γλυκοκαυτερό τσάτνι μάνγκο και μουστάρδας κι ένα σιρόπι cordialροζ γκρέιπφρουτ και λάιμ, που προσθέτει την εξισορροπητική του νότα εσπεριδοειδών. Τελευταίο άφησα το Gaelic Warfare με βάση το ιρλανδέζικο ουίσκι Roe & Co (θυμίζω πως πρόκειται για ένα χαρμάνι single malt και grain ουίσκι, το οποίο παλαιώνει σε βαρέλια από bourbon, που επιτείνουν τον γλυκό του χαρακτήρα), που εδώ συνδυάζεται με σιρόπι μαύρης μπίρας και πορτοκαλιού, παλαιωμένα bitters και συνοδεύεται από έναlollipop από μαλλί της γριάς με σοκολάτα, που αν θέλετε βουτάτε στο ποτήρι σας για να εντείνετε τη γλύκα. Για μένα, μέχρι το lollipop που δεν χρειαζόμουν, η Κελτική Πάλη θα είναι μέχρι νεότερας το κοκτέιλ που θα παραγγέλνω τελευταίο, ως πιο στιβαρό.

Από όταν το 42 εισήγαγε την barstronomy, τη γαστρονομία των μπαρ στη ζωή μας, δε μου φαίνεται πρέπον να κλείσω το σημείωμα αυτό χωρίς να μιλήσω για το νόστιμο, ευρηματικό κι απολύτως comfort φαγητό του Σταμάτη Μαρμαρινού, είτε αυτό λέγεται «snacks» είτε «bar bites» είτε και «bar food». Η είδηση όμως αφορά το φαγητό που σερβίρεται τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου, την ώρα του Sunny Side Up (όχι, δεν σερβίρουν μόνο αβγά μάτια). Αυτό το πρωτότυπο μενού του brunch προτείνει από μια τέλεια niçoise με ταρτάρ τόνου, μέχρι ένα από τα μοναδικά beef Wellington αυτής της πόλης, ενώ ο πίσω από την μπάρα -προς το παρόν, τουλάχιστον- βρίσκεται ο Αλέξανδρος Γκικόπουλος και ετοιμάζει τα πιο XXL και πιο Bloody Mary, που έχετε δοκιμάσει- σε βαθμό που ένα από αυτά διακοσμείται με…ένα μίνι μπέργκερ, αντί της κλασικής ομπρελίτσας. Το δοκίμαζα και νόμιζα πως συμμετείχα στο Alan`s Psychedelic Breakfast των Pink Floyd .

Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως με το καινούργιο σχήμα ο Σπύρος Κερκύρας διατήρησε το «DNA του χώρου», όπως μας υποσχέθηκε εξαρχής, μόνο που αυτή τη φορά, όπως θα διαπιστώσετε και μόνοι σας, δίνει και την απάντηση για το νόημα της ζωής -που αναζητούσε ο Douglas Adams, στο 42- το οποίο αποδεικνύεται πιο απλό από όσο το πιστεύαμε πριν.  

Κολοκοτρώνη 3, Στοά Κεντρικού- Σύνταγμα, τηλ. 2130052153