Borsalino: Strawberries, Sherries and an Angel’s share in summer

Έχουμε ξαναγράψει για καταλόγους που έχουμε δοκιμάσει στο εν λόγω μπαρ. Η αλήθεια είναι ότι με ενθουσιάζουν οι εποχικοί κατάλογοι. Βουτάμε σε υλικά που εκτός από φρέσκα, βρίσκονται στο απόγειο της ώριμης φάσης τους, άρα δίνουν περισσότερα από το γευστικό τους προφίλ στο ποτήρι μας. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ κάποιον που δεν αγαπά τις ζουμερές, γλυκόξινες, γεμάτες χυμούς φράουλες. Ναι, οι φράουλες είναι σίγουρα ένας ασφαλής τρόπος να δελεάσεις κάποιον να πιει cocktail, πόσο μάλλον κατά την διάρκεια ενός θερμού καλοκαιρινού μήνα. Ίσως για αυτό να έχει βεβηλωθεί και η χρήση τους τα προηγούμενα χρόνια, μέσα σε αμφιβόλου ποιότητας frozen Margaritas και Daiquiri.

Παρόλα αυτά όσο εύκολο μπορεί να φαίνεται κάτι, τόση δυσκολία μπορεί να κρύβει η μετουσίωση του. Και σε αυτήν την περίπτωση, οι φράουλες δρουν με μια μικρή δόση πανουργίας, ίσως και ως μια αφορμή για κάτι πολύ πιο πολύπλοκο.

Καθισμένη στο πλάι του μπαρ δίπλα από το μεγάλο παράθυρο που μοιράζομαι με τον Βασίλη Τσομπανίδη, που βρίσκεται απέναντι μου στο εσωτερικό του μπαρ, ανοίγω το μενού. Είναι απόγευμα και η ανυπόφορη καυτή άσφαλτος, έχει μόλις παραδοθεί σε ένα καλοδεχούμενο καλοκαιρινό αεράκι, που δεν αργεί να φτάσει  μέχρι το σκαμπό μου.  Αρχίζω να επεξεργάζομαι πιο προσεκτικά τις συνταγές. Μας είναι γνωστό ότι το Borsalino κινείται πλέον σε κλασικά μήκη κύματος. Αυτό που μου αφήνει αμέσως θετική εντύπωση είναι η επιλογή αποσταγμάτων όπως το Sherry, το Cognac, το Brandy, το Whisky και η Σαμπάνια. Όχι επειδή δεν λαμβάνω υπόψη μου, την αδυναμία του συνιδιοκτήτη, barkeeper και Cognac educator, Γιάννη Κοροβέση, στο συγκεκριμένο απόσταγμα αλλά και στο Sherry. Αλλά επειδή παρατηρώ ότι κάθε κατάλογος προχωράει ένα βήμα παραπέρα. Ξεκινώντας με πιο βατές θεωρητικά γεύσεις, και ένα βήμα την φορά εισήγαγε στο κοινό του, το οποίο απαρτίζεται και από αρκετούς θαμώνες, νέες οπτικές και αλκοολικές συνήθειες. Έτσι αυτή την φορά, με σύμμαχο την φράουλα, ο Γιάννης μαζί με την ομάδα του, δηλαδή τους Βασίλη Τσομπανίδη, Μίλτο Τσιρογιάννη και τον Harry Glockler δημιούργησαν νόστιμες, σύνθετες όμως πολυδιάστατες συνταγές, με τον ανορθόδοξο τρόπο.

Ξεκινώντας  από τα in season προτείνω να δοκιμάσετε για αρχή, το ντελικάτο, φρουτένιο αλλά καθόλου βαρύ και κουραστικό, Soyer au fraise με Κασάσα Janeiro, Skinos μαστίχα, σαμπάνια Deutz brut, πορτοκάλι και παγωτό φράουλα.

Συνεχίζοντας με ένα cocktail που μου άρεσε πολύ, πάλι με μπουρμπουλήθρες, συγκεκριμένα με Deutz brut, Salers aperitif, βανίλια και bitters. Το αρκετά ενδιαφέρον Margaux, είναι φρέσκο, γλυκόπικρο και έχει μια αίσθηση βοτανικότητας. Εάν σας αρέσουν τα ανθικά cocktail θα στραφείτε στο λιγάκι πιο τανικό, Darjeeling Ltd, ένα ποτό με Beefeater dry Gin, τσάι Darjeeling, χαμομήλι, τόνικ, λεμόνι και Cocchi Americano. Εδώ υπερισχύει ένα γλυκόξινο αποτέλεσμα, με φανερό ανθικό προφίλ. Για εκείνους που προτιμούν τις πιο γλυκές γεύσεις, υπάρχει το γλυκό, boozy όσο πρέπει, με ευγενική πικρή νότα στο τέλος Down by Law. Bourbon Four Roses whiskey, Romate de Jerez μπάντι, μείγμα από διάφορα βερμούτ, τριαντάφυλλο, πιπέρι και bitters. Ένα ποτό βοτανικό που μαρτυρά την βάση του. Προσωπικά ερωτεύτηκα το El Bandido. Η Olmeca ALTOS plata τεκίλα, συναντά ροδάκινα, πορτοκάλια και μια δόση Cynar. Φρέσκο, μέσα στα αρώματα του, στρογγυλό, νόστιμο και ισορροπημένο με μια πιο γήινη πλευρά. 

Για το τέλος άφησα τα πιο δύσκολα. Το αντισυμβατικό Witch Hunt με Rittenhouse Whiskey, Nuestra Soledad μεσκάλ, amaro Averna, Aperol και Elderflower. Αρκετά γεμάτο, δίχως να κρύβει το αλκοόλ του. Γλυκά αρώματα στην μύτη, που καταλήγουν με μια τυπικότητα και συνέπεια, στον ουρανίσκο. Το μεσκάλ δίνει τον καπνό του χωρίς να επισκιάζει τα πιο φρέσκα υλικά. Στην επίγευση συναντάμε ώριμα εσπεριδοειδή.  Στο χείλος του ποτηριού συναντάμε κύμινο, που κάνει το αποτέλεσμα αρκετά μπαχαρένιο.

Εάν προτιμάτε κάτι χωρίς αλκοόλ δώστε μια ευκαιρία στο πιο ιδιαίτερο, πρωτεϊνούχο Coco Chanel, με γάλα καρύδας, πορτοκάλι, aquafaba, ενεργό άνθρακα και γύρη. Η γύρη έχει την δική της χαρακτηριστική γεύση που παραπέμπει σε χώμα, αλλά η υφή του ποτού είναι ιδιαίτερα ευχάριστη, με αρκετά θρεπτικά οφέλη.

Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω για τα ποτά αυτού του μενού. Δεν θα δώσω όμως περισσότερες πληροφορίες, για να μην στερήσω την χαρά της προσωπικής εξερεύνησης. Μπορεί εξάλλου να ακούσω κάποιο βράδυ από κοντά την δική σας άποψη, στην γωνία του μπαρ.

Κολοκοτρώνη 59, Αθήνα