Δεν τους μέτρησα, άλλα θα έβαζα στοίχημα πως είναι χιλιάδες οι περιστεριώνες της Τήνου, πως χάνεις τον λογαριασμό με τα ξωκλήσια της, και διαπίστωσα πως η μαρμαροστόλιστη ενδοχώρα της είναι ένα απίθανο μουσείο λαϊκής τέχνης. Κι όλα αυτά τα ανακάλυψα μόλις την τελευταία πενταετία, τρωγοπίνοντας βασιλικά, στα πάμπολλα ταβερνάκια της. Ήδη από τον πρώτο καιρό, η ατμόσφαιρα μου μύριζε ...μπαρούτι. Οσμίστηκα τότε, πως μια μικρή γαστρονομική επανάσταση βρίσκονταν στα σκαριά. Για την ώρα μόνο σαν μια ακατέργαστη σκέψη, στα μυαλά κάποιων, όχι οργανωμένα, σχεδόν ανομολόγητα. Κι όταν η σκέψη ωρίμασε, με σεβασμό στον τόπο, στην παράδοση και στην κουλτούρα του, δημιουργήθηκε πέρσι για πρώτη φορά, το πρώτο Tinos Food Paths, από μια ομάδα ανθρώπων της γαστρονομίας. Επαγγελματίες και μη, ένωσαν το πάθος τους για τη μαγειρική και την αγάπη τους για την Τήνο, και δημιούργησαν ένα γαστρονομικό φεστιβάλ, αλλιώτικο από τ` άλλα, με κυρίαρχο συστατικό την βιωματική εμπειρία και την δημιουργία αυθεντικού συναισθήματος.
Με το περσινό TFP έγινε σαφής η γαστρονομική ταυτότητα του νησιού και ξεκάθαρο πως ο τόπος δικαιούται με το παραπάνω τον χαρακτηρισμό "Γαστρονομικός Προορισμός". Όμως με τη φετινή βερσιόν, η ομάδα του TFP βάλθηκε να γαργαλίσει τους δημιουργικούς σεφ όλης της Ελλάδας, με πιάτα που θα ζήλευαν αρκετά γκουρμεδιάρικα εστιατόρια Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Μυκόνου, Σαντορίνης, και μάλιστα τούτη τη φορά, χρησιμοποιώντας ως μπροστάρηδες ένα μάτσο κυρίες, δίχως πτυχία και μαγειρικούς σκούφους.
Από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις που παρουσιάστηκαν στην διάρκεια του τριημέρου και στα πλαίσια των διαφορετικών δράσεων, ήταν το ζυμωμένο με γύρη, βότανα και μπαχαρικά, τηνιακό πέτρωμα, το τοπικό τυράκι που μεταμορφώθηκε σε ένα πανέμορφο έργο τέχνης με couleur local.
Δοκίμασα και κάτι μυθικές αβρωνιές (άγρια σπαράγγια), ίσα ίσα ζεματισμένες, στολισμένες με αυγοτάραχο, σερβιρισμένες με κουτάλι για να μη μείνει ούτε σταγόνα από το λεμονάτο, παλ ροζέ ζουμάκι τους - σαν θάλασσα μέσα από αχινό -, ένα ανοιξιάτικο μενταγιόν τηνιακών λαχανικών (σε στυλ pommes boulangere), όπως και μια θεσπέσια ρεγγοσαλάτα σε λαγάνα με φιλέτο καπνιστής ρέγγας, ανθισμένη με χαμομήλι.
Παράλληλα ο σεφ Γιάννης Γαβαλάς (Bakalo, Μύκονος) στα πλαίσια του TFP ενέπνευσε τους ντόπιους μαγείρους με μια απολαυστική, μοντέρνα εκδοχή του φρικασέ με αγκινάρες, ο Αλέξανδρος Καρδάσης, σεφ κι ιδιοκτήτης στο αθηναϊκό Αθήρι, μας εξέπληξε με μια γλυκιά γλώσσα με κρεμμύδια πουρέ και αφρό μήλου, ο Τηνιακός σεφ Ρένος Αράθυμος (Ελιά, Βρυόκαστρο) δημιούργησε μια άλλη εκδοχή των λαχανοντολμάδων σε στυλ maki roll, ο Βασίλης Αλβανίδης (Yellow) έκανε τα αυγά μελάτα σε στυλ μπραντς επάνω σε φρυγανισμένο ψωμί με τσιγαριαστά σέσκουλα και η Ελένη Σαβιολάκη (Different) έφτιαξε γλυκά τρουφάκια με .... σέσκουλα, πειράζοντας πολύ πετυχημένα τα ιδιότροπα, τοπικά, γλυκά φεσκλοπιτάκια.
Τώρα, κι έχοντας ζήσει αυτή την μοναδική εμπειρία, διοργανωμένη στην εντέλεια, από ανθρώπους απλούς, καθημερινούς, διαπίστωσα πως τελικά, η Τήνος ήταν πάντοτε γαστρονομικός προορισμός, γιατί ήταν πάντοτε τόπος παραγωγικός. Πολύ πριν το TFP, και το όργιο της δημιουργικής εξέλιξης των προϊόντων της, οι Τηνιακοί ήταν καλοφαγάδες: φυτεύανε ημιάγρια αγκινάρα εκλεκτής γεύσης, ντομάτα απίθανα αρωματική και πεπόνια με αμίμητο eau de parfum, εκτρέφανε τα περιστέρια κι ετοιμάζανε πιτσούνια κοκκινιστά - γκουρμεδιά ασύγκριτη -, από το πρόβειο γάλα έφτιαχναν το one of a kind, τηνιακό τυράκι, κι από τα χοιροσφάγια τους προέκυπταν κάποια από τα ωραιότερα αλλαντικά της Ελλάδας, όπως η iconic λούζα τους. Αν σας βγάλει η θάλασσα προς Τήνο μεριά δοκιμάστε οπωσδήποτε: αγκιναράκια του λαδιού κι αγκιναρόπιτες, φρουτάλιες με λουκάνικα ντόπια, ή με αρναθκιές (αγριομανίταρα) ή με αβρωνιές (άγρια σπαράγγια), λιβιά "μακαρόνια" (δηλαδή αμπελοφάσουλα με σάλτσα και τριμμένο τηνιακό τυράκι), φρικασέ με άγρια χόρτα, με αγκινάρες ή με αλιφώνια, φεσκλόπιτες και γλυκά, τσιμπητά τυροπιτάκια, και μην παραλείψετε να αναζητήσετε το καρίκι της Αγγελικής Ρουγγέρη, το μπλε τυρί της Τήνου που ωριμάζει μέσα σε κούφια κολοκύθα - θα το βρείτε αποκλειστικά στο νησί.... δοκιμάστε το μαζί με το ντόπιο φρυγανόμελο και θα με θυμηθείτε!
Αν πάλι θέλετε να πάρετε μια γεύση του τόπου, δίχως να διασχίσετε τις θάλασσες, αναζητήστε στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις: τις μπίρες της μικροζυθοποιίας Κυκλάδων Νήσος, τα Ασύρτικα και τα Μαυροτράγανα, αλλά και το ολοκαίνουριο mav Rose του οινοποιείου T-Oinos, τη Μαλαγουζιά από το νεόκοπο Volacus, τη λούζα και το σαλτσίσι του Γιάννη Κρητικού, τα τηνιακά τυράκια, τη κοπανιστή, τη γραβιέρα, το πέτρωμα και τα βούτυρα του τυροκομείου San Lorenzo και του Συνεταιρισμού, τις κάπαρες, τα αγκιναράκια και τα τοπικά ζυμαρικά από το Ντουλάπι της Γιαγιάς, τις φρέσκες αγκινάρες - τώρα είναι η εποχή τους - σε κάποιες λίγες λαϊκές, αλλά και τα αμυγδαλωτά του Χάλαρη.
Ευχαριστούμε για το φωτογραφικό υλικό την Evelyn Foskolou.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση