American Dream Bar το κάναμε!

Πέμπτη βράδυ, οι δρόμοι στο κέντρο της Αθήνας βρεγμένοι, και η ώρα απείχε μόλις λίγα λεπτά από τις εννέα. Εκείνη την στιγμή περνούσα την είσοδο του εκατό ετών αρχοντικού στην Αιόλου, το κτήριο όπου είχε στηθεί το Clumsies American Dream Bar. Ένα χρόνο μετά το μεγάλο και επιτυχημένο εγχείρημά τους, Hotel Bar, η ομάδα των Clumsies, με την στήριξη του Fine Drinking by World Class, επέστρεψε δριμύτερη, αυτή τη φορά συντροφιά με έξι bar από την Αμερική. Όλα τους μοναδικά, με μια πολυπόθητη θέση στη λίστα των World’s 50 Best Bars για το 2016 και βέβαια με τους ταλαντούχους, βραβευμένους, και παγκοσμίως γνωστούς bartenders τους, που εξασφάλισαν αυτήν την επιτυχία.

Το σενάριο ακολούθησε τη περσινή λογική: τέσσερις όροφοι, έξι διαφορετικά διάσημα μπαρ με Αμερικάνικη καταγωγή, μας σέρβιραν τα cocktail τους από τις εννέα μέχρι και τη μία μετά τα μεσάνυχτα, με αντίτιμο μια μάρκα (των €10)- ίσως και ένα χαμόγελο.

Ο, ειδικά για εκείνη τη νύχτα, διαμορφωμένος χώρος, φανερά επηρεασμένος από την Αμερικάνικη urban κουλτούρα, λιτός και καθόλου φορτωμένος, μετέδιδε έναν απαραίτητο street-art παλμό στην ατμόσφαιρα, μέσα από τα κόκκινα neon και τις φωτεινές επιγραφές.

Ειδικά για το event ο sous-chef του Nomad bar, Michael Rellergert, επισκέφθηκε την Αθήνα και ετοίμασε ένα αυθεντικό αμερικάνικο hot dog, με brioche, μαγιονέζα αρωματισμένη με τρούφα, bacon wrapped dog, πίκλες σελινόριζας, γαρνιρισμένο με φύτρες από ραπανάκι. Ένα κλικ παραπάνω για να μεταφερθούμε και γαστρονομικά στο κλίμα. Οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, βρισκόταν όλοι σε θέση ετοιμότητας. Βρήκα αρκετά ευγενική την πρόθεση όλων των guest star bartender να επικοινωνήσουν με το κοινό και να εξηγήσουν την προέλευση κάθε ποτού, κάθε ιδέας αλλά και να μοιραστούν ιστορίες για τα bar στα οποία δουλεύουν και τις πόλεις που ζουν.

Οι Leo Robitscheck (γνωστός και από τη θητεία του στο Eleven Madison Park) και ο Pietro Collina του Nomad της Νέας Υόρκης μας σύστησαν το, στρογγυλό στη γεύση του, Tivoli με Don Julio Anejo Tequila, Amaro, Mancino Bianco Ambrato, Palo Corτado και celery. Η πιπεράτη φρεσκάδα του σέλερι δένει με την βοτανικότητα του ποτού, ενώ η τεκίλα ανιχνεύεται με μια απαλή διακριτικότητα που σίγουρα δεν κουράζει.

Απέναντι ακριβώς, ένα casual bar, που πήρε τη θέση παλιού εργοστασίου, με industrial χαρακτήρα, το Trick Dog. Με υποδέχτηκαν οι bartenders Josh Harris, Nick Melle και Scott Baird, οι οποίοι με ενημέρωσαν για την απόφαση τους, τα ποτά να βασιστούν σε μαγειρικά υλικά που βρίσκουμε στην εύκολα στην κουζίνα μας. Δοκίμασα το ευφάνταστο και ιδιαίτερο Kafeihe Xiangyan με Cardhu 12, λικέρ καφέ, Pedro Ximenez sherry, malt extract, cinnamon και marshmallow και το προκλητικό Pantone με Bulleit bourbon whiskey, combier, kummel, beet, ginger και fresh lemon juice, που έβαλα και στη καρδιά μου για την spicy αίσθηση που αφήνει και τον γοητευτικά ασαφή χαρακτήρα του, που περιπαικτικά θα μπορούσα ίσως να παραλληλίσω με τη γυναικεία φύση, για τη νεανική ζωηράδα που προδίδει.

Συνέχισα την περιήγηση μου στο θρυλικό νεοϋορκέζικο Dante, που έκλεψε τις εντυπώσεις του κοινού με το αρωματικό και φρουτώδες Bergamot Negroni, μια μίξη από Tanqueray Ten, Italicus Rosolio di Bergamotto, Gran Classico Bitter, Manchino Secco Vermouth και Calabrian bergamot. Θετική εντύπωση μου έκανε η απόφαση των mixologist να συμπεριλάβουν συνταγές που περιείχαν και αρκετά ελληνικά προϊόντα, κάποια από τα οποία ήταν τα Otto’s Vermouth και Three Cents, Skinos Mastiha, ή το ελληνικό γιαούρτι. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα το The Spritz που δοκίμασα με Ketel One Vodka, Greek rose, Aperol Skinos Mastiha, Three Cents lemon tonic, μια γλυκόπικρη και ευχάριστη παραλλαγή του κλασικού.

Στον ίδιο χώρο, λίγο παραδίπλα έκανα μια στάση στο The Walker Inn, με έδρα το Los Angeles και με τους Daniel Eun και Devon Tarby πίσω από την μπάρα. Γνωστό για τα high end concept ποτά του, εμπνέεται κυρίως από την εποχικότητα των υλικών για να στήσει τον κατάλογο του, και καταφέρνει να διατηρήσει μια παραδοσιακή, αυθεντικότητα στο στιλ του. Η επιλογή μου αποδείχτηκε τολμηρή αφού δοκίμασα το Beach Bonfire, με Bulleit bourbon whiskey, Ron Zacapa XO, pineapple gum syrup, Angostura bitters, Bittermens mole bitters, hickory smoke μέσα στο ποτήρι και ξεχωριστά σε ένα άλλο τη συνοδεία από Pilsner. Ποτό με καπνικό χαρακτήρα, που η βασική του ιδέα είναι να προκαλέσει οσμές και γεύσεις που θυμίζουν νύχτες με φωτιά στην άμμο δίπλα από τη θάλασσα, όπως με ενημέρωσε ο Daniel Eun. Τα δύο τελευταία bar του event ήρθαν και αυτά από τη Νέα Υόρκη και είναι και τα δύο speakeasy. Στο σπουδαίο Employees Only με την βιτρίνα-κάλυψη χαρτορίχτρας, δοκίμασα τρία cocktail από τους εξαιρετικούς Dev Johnson και Ulysses Dival, και ξεχώρισα το El Granjero με Don Juliotequila, Rainwater Madeira, Eo chamomile cordial και Angostura bitters και το δροσιστικό, φρέσκο, Chios Collins. Μια παραλλαγή της γνωστής συνταγής με συνδυασμό Tanqueray Νο. Ten, Skinos Mastiha Giffard Pamplemousse, χυμό grapefruit και σιρόπι.

Τελευταία στάση στο υπόγειο του κτηρίου όπου εκεί με live μουσική από σαξόφωνο και ύστερα από αρκετά ποτά, δεν άργησα να μπω στο κλίμα. Το PDT, ή αλλιώς Please Don’t Tell, είναι γνωστό για τον μυστήριο χαρακτήρα του, αφού για να εισέρθει κάποιος στο χώρο μιλάει μέσα από το τηλεφωνικό του θάλαμο και διασχίζει μια κρυφή πόρτα. Στην Αθηναϊκή μικρογραφία του γνώρισα τους Jeff Bell και A-K Hada. Με συνθηματικό σχεδόν τρόπο διάλεξα το αρωματικό, καπνιστό και γλυκό Benton’s Old Fashioned, με το bacon fat infused Bulleit bourbon τους, Vermont Grade B maple syrup και Angostura bitters, που αποτελεί και το signature ποτό τους. Το ευχαριστήθηκα.

Οι οικοδεσπότες της βραδιάς Λευτέρης Γεωργόπουλος, Θάνος Τσουνάκας, Νίκος Μπάκουλης, Βασίλης Κυρίτσης και Γιώργος Καίσαρης απέδειξαν για ακόμη μια φορά το ανήσυχο πνεύμα τους και την άρτια συναδελφική τους αλληλεγγύη, που αναμφισβήτητα αποτελεί το βασικό πυρήνα σε κάθε συνεργασία και επιτυχημένη προσπάθεια. Η αλληλεπίδραση με σημαντικά μπαρ του κόσμου, που μας συστήνουν οι Clumsies σηματοδοτεί και επιπλέον εξέλιξη για την Ελληνική σκηνή των μπαρ. Ταυτόχρονα όμως, σε παγκόσμιο επίπεδο, αφήνει ανοιχτή μια πόρτα επικοινωνίας, διάδρασης, και γιατί όχι και έμπνευσης για νέα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που εύχομαι να συνεχίσουμε να τα ζούμε με τέτοιες φανταστικές αφορμές!