Τα προβλήματα των κακών εστιατορίων είναι λίγο-πολύ τα ίδια σε όποια χώρα κι αν πας. H εκπομπή Kitchen Nightmares του Gordon Ramsay (η ελληνική τηλεόραση τον έκανε Αιγύπτιο: Σεφ Ράμζι), το αποδεικνύει περίτρανα. Ωστόσο, υπάρχουν στην ελληνική εστίαση μερικές κακές συνήθειες που είναι σε ένα βαθμό ενδημικές και ιδιαίτερα ενοχλητικές για κάποιους από εμάς, τους οποίους οι εστιάτορες αναμφίβολα θεωρούν σούπερ σπαστικούς πελάτες! Ακολουθεί η δική μου ιεράρχηση, στην οποία δεν έχω συμπεριλάβει θέματα απόλυτα αυτονόητα (π.χ. καθαρές τουαλέτες), υποδομής (π.χ. άβολες καρέκλες) ή μικρότερης σπαστικότητας όπως τα αναθεματισμένα τραπέζια που παίζουν όσα καπάκια μπίρας κι αν τους βάλεις από κάτω.
10. Η φοροδιαφυγή ως κοροϊδία του πελάτη
Πας σε μία ταβέρνα και τρως του σκασμού με 12€ το άτομο και αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να τα φέρνει βόλτα ο καημένος ο ταβερνιάρης, όταν πάνω από τα μισά χρήματα που θα του δώσεις θα πάνε στον γνωστό συνέταιρο-τραμπούκο. Αποφασίζεις λοιπόν, από άποψη, να ζητήσεις, εσύ ο πελάτης, να μην σου εκδώσουν απόδειξη. Άλλο όμως αυτό και άλλο να σου φέρνουν το δελτίο παραγγελίας ως απόδειξη ή, όπως μου συνέβη πρόσφατα σε ταβέρνα που περνιέται για ιταλικό ρεστοράν στο Λιμένι Μάνης, να σου φέρνουν απόδειξη άλλου που εκδόθηκε μισή ώρα πριν, και το ποσό της οποίας δεν συμπίπτει με εκείνο του δελτίου παραγγελίας. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αλλά σε κανέναν δεν αρέσει να τον πιάνουν κορόϊδο.
9. O βρωμερός και τρισάθλιος κατάλογος
Τους έχω συναντήσει ακόμα και στα καλύτερα εστιατόρια: πανάθλιοι, βρώμικοι, λεκιασμένοι και σκισμένοι κατάλογοι που μερικές φορές, χωρίς υπερβολή, σιχαίνεσαι να ανοίξεις. Εάν είναι έτσι ο κατάλογος, που είναι η βιτρίνα του εστιατιορίου, φαντάζεται κανείς πώς θα είναι η κουζίνα. Όχι, αγαπητοί φίλοι, δεν είναι statement να έχεις πολυχρησιμοποιημένους καταλόγους όποιου είδους εστιατόριο και να είσαι. Μάλλον τσιγκουνιά δείχνει. (Για τα μικροσκοπικά γράμματα δεν λέω τίποτα).
8. Το ιδιόρρυθμο σέρβις στις ταβέρνες
Αναφέρομαι σε ένα πρόβλημα που αφορά αποκλειστικά τις ταβέρνες, και μάλιστα σε όλη την Ελλάδα, που είναι το εξής: αφού έχουμε φάει τον αγλέουρα σε πρώτα πιάτα και το τραπέζι μοιάζει με πεδίο μάχης, εμφανίζεται ο σερβιτόρος φορτωμένος με τα κύρια πιάτα και εκεί διαπιστώνει, σαν να ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που του συμβαίνει κάτι τέτοιο, πως πρέπει πρώτα να «αποσύρει» τα λερωμένα. Οπότε είτε παρκάρει τα φαγητά στο διπλανό τραπέζι και αρχίζει να μαζεύει τα βρώμικα είτε, το πιο σύνηθες, ξεκινά ένα απίστευτο αλισβερίσι μεταξύ σερβιτόρου και πελατών με τους τελευταίους να τον βοηθούν να κάνει τη δουλειά του. Η πρακτική αυτή αποτελεί απόλυτο μυστήριο και είναι σήμα-κατατεθέν της ένδοξης ελληνικής ταβέρνας (μαζί με το «No papers in the toilet» για το οποίο μας κοροϊδεύει όλη η υφήλιος, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση).
7. Το συνεχές απογέμισμα των ποτηριών
Η συνήθεια αυτή αφορά τα «καλά» εστιατόρια και είναι από μόνη της ικανή να σπάσει τα νεύρα και του πιο ψύχραιμου πελάτη: αναφέρομαι, φυσικά, στους σερβιτόρους εκείνους οι οποίοι σε παρακολουθούν ως γύπες και μόλις πιεις μια γουλιά νερό έρχονται να την αναπληρώσουν. Έχουν ψύχωση μπας και διψάσεις και άλλη δουλειά δεν κάνουν από το να σερβίρουν συνέχεια νερό, όλη την παρέα. Έλεος πια! Βέβαια, με τον τρόπο αυτό, είναι πολύ εύκολο σε ένα τραπέζι 4-5 ατόμων να έχει πιει ο καθένας μέχρι το τέλος της βραδιάς ένα ολόκληρο μπουκάλι νερό. Καλό για την Ουρολογική Εταιρεία, κακό για την τσέπη. Τις προάλλες, σε ένα λογαριασμό 230€ τα 30€ αφορούσαν μόνο το νερό. (Παραδόξως δεν συμβαίνει το ίδιο με το κρασί, μάλλον το αντίθετο, εκεί τους κυνηγάς να σε σερβίρουν!).
6. Ο λογαριασμός που δεν λέει να έρθει
Φάγαμε, ήπιαμε και θέλουμε να φύγουμε. Ενδεχομένως και να βιαζόμαστε γιατί θα «αρχίσει το έργο». Ο εστιάτορας, όμως, έχει άλλες προτεραιότητες. Τώρα που σε έχει εκεί που θέλει, θα σου φέρει το λογαριασμό όταν θα είναι εκείνος έτοιμος. Καλά, δεν καταλαβαίνουν πόσο σπαστικό και αγενές είναι; Είδα μία φορά στην Αγγλία, έναν πολύ καθώς πρέπει πελάτη να φεύγει χωρίς να πληρώσει, δίνοντας στον σερβιρόρο την επισκεπτήρια κάρτα του με αυτά τα λόγια: «Περιμένουμε εδώ και 20΄ να μας φέρετε τον λογαριασμό. Όταν το αφεντικό σου μου ζητήσει συγγνώμη γραπτώς, θα σας στείλω τα χρήματα». Goodbye, over and out.
5. Το υποχρεωτικά εμφιαλωμένο νερό
Διαδεδομένη κακή συνήθεια των εστιατόρων που εκνευρίζει όλον τον κόσμο, αλλά αυτοί εκεί: πας σε ένα εστιατόριο και με το που κάθεσαι έρχεται ο σερβιτόρος και σε σερβίρει εμφιαλωμένο νερό. Δεν θα είχα αντίρρηση εάν ήταν προσφορά του εστιάτορα, αλλά δεν είναι. Τολμάς να του πεις, «πάρτο πίσω και φέρε μου μία καράφα νερό»; Φυσικά και όχι. Το νερό πρέπει να είναι μέρος της παραγγελίας και ως απάντηση στην ερώτηση: «Νερό θα πιείτε εμφιαλωμένο ή να σας φέρω μία καράφα κρύο νερό;». Αμάν πια! (Εννοείται ότι εξαιρούνται οι περιοχές της χώρας όπου το νερό της βρύσης δεν είναι πόσιμο, όπως η Σαντορίνη).
4. Η τραγική συνήθεια με τα επιδόρπια
Άλλο χαλβάς και καρπούζι σε ταβέρνα και άλλο αυτό που συμβαίνει κατά κόρον στα καλά εστιατόρια της Αθήνας και είναι... μπλιαχ! Πρόκειται για την πιο πρόσφατη και την πιο κακή συνήθεια των φιλόδοξων εστιατόρων μας· δεν ξέρω πώς προέκυψε αλλά είναι ό,τι πιο αντι-γαστρονομικό υπάρχει: πρόκειται για τη μοναδικά ελληνική πρακτική του μοιράσματος γλυκών στο τέλος ενός δείπνου και μάλιστα με μία εντελώς ταβερνοειδή προσέγγιση όπου όλοι βουτάνε τα κουτάλια τους μέσα στο γλυκό λες και είναι χωριάτικη σαλάτα. Συχνά δεν υπάρχουν καν ατομικά πιάτα, ενώ ο εστιάτορας είναι εκείνος που διαλέγει ποια γλυκά θα στείλει, τα οποία άλλοτε χρεώνει και άλλοτε όχι. Αποκομίζει κανείς την εντύπωση πως δεν έχει καμία σημασία τι γλυκό είναι, φτάνει να είναι... γλυκό. Σε κάθε περίπτωση η συνήθεια (την οποία, ομολογώ, έχουν αγκαλιάσει όλοι οι πελάτες) δείχνει το χάσμα που συνεχίζει να υπάρχει μεταξύ της υψηλής ζαχαροπλαστικής και του μέσου Έλληνα (ο οποίος, από την πλευρά του, έχει αποκτήσει την κάκιστη συνήθεια να περιμένει να του κάνουν δώρο το γλυκό στο εστιατόριο, όπως φαίνεται από πάμπολλα σχόλια πελατών στο Trip Advisor και αλλού).
3. Το σκοτάδι όπου δεν βλέπεις τι τρως
Αυτό είναι, πραγματικά, ένα από τα μεγάλα μυστήρια του κόσμου της εστίασης: να πηγαίνεις σε ένα εστιατόριο και να μη βλέπεις τι τρως! Είναι αμέτρητες οι περιπτώσεις που έχω πάει σε εξαιρετικά, κατά τα άλλα, εστιατόρια γαστρονομίας όπου, πολύ απλά, δεν έβλεπα τι έτρωγα. Όταν ο ίδιος ο σεφ «θάβει» τις δημιουργίες του στο βαθύ σκοτάδι και χρειάζεται να επιστρατεύεις το... κινητό σου κάθε λίγο και λιγάκι, τι να πεις; Το αστείο είναι ότι σε μερικά από αυτά τα πολύ καλά και θεοσκότεινα εστιατόρια οι σερβιτόροι χρησιμοποιούν... φακό για να φωτίσουν και να περιγράψουν το πιάτο στους πελάτες. Καλή η ρομαντική ατμόσφαιρα, αλλά το σκοτάδι είναι για τα μπαρ.
2. Η (δυνατή) μουσική που σου σπάει τα νεύρα
Το καταλαβαίνω, ο Έλληνας μισεί την απόλυτη σιωπή και θέλει «βαβούρα», αλλά αυτό το πράγμα που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι καθαρό μαρτύριο. Δεν είναι μόνο ότι συχνά δεν μπορείς ούτε το διπλανό σου να ακούσεις, η μουσική είναι ενοχλητική ακόμα κι όταν «δεν ακούγεται» και είναι απλώς ένας θόρυβος. Γιατί; Πότε θα καταλάβουμε όλοι, εστιάτορες και πελάτες, πως σε ένα εστιατόριο δεν υπάρχει ωραιότερη μουσική από εκείνη που συνδυάζει τους ήχους της κουζίνας, του σερβιρίσματος και των συζητήσεων των συνδαιτημόνων; Όσοι έχουν πάει στην Coupole του Παρισιού θα καταλάβουν ακριβώς τι εννοώ. Στο εξωτερικό, πάντως, στα εστιατόρια εκείνα όπου πας για τη γαστρονομική εμπειρία (ακόμα κι αν είναι απλές ταβέρνες), δεν υπάρχει περίπτωση η μουσική να είναι μέρος της εξίσωσης. (Παρατηρώ δε, πως όσοι τολμούν να μην έχουν μουσική δουλεύουν μια χαρά και με καλό κόσμο).
1. Το κάπνισμα που δεν θάπρεπε
Ο νόμος είναι σαφής και θα έπρεπε να εφαρμόζεται από όλους τους εστιάτορες: απαγορεύεται το κάπνισμα. Τι θα πει «το ζητούν οι πελάτες»; Ευτυχώς ο κόσμος καπνίζει όλο και λιγότερο μέσα στα εστιατόρια (τουλάχιστον στην Αθήνα), αλλά αν δεν είσαι καπνιστής, ένας καπνιστής αρκεί για να σου χαλάσει τη βραδιά. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που συνεχίζει να ανέχεται το κάπνισμα σε κλειστούς δημόσιους χώρους, φτάνει πια! Εξάλλου, όπως έχουν δείξει πολλές έρευνες, η πλειοψηφία του κόσμου, και καπνιστές ανάμεσά τους, τάσσονται υπέρ της εφαρμογής του νόμου. Όπως λέει το σλόγκαν της ιταλικής οινοποιίας Bava, «smoking kills the bouquet».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Εξαιρετικό άρθρο, πολύ επιτυχημένη ιεράρχηση. 1ο Κάπνισμα: Σε Ιταλία, Γαλλία, Τουρκία ουδείς καπνίζει στο πλέον απομακρυσμένο κατάστημα του πιο άσημου χωριού! Ορισμένοι ελληναράδες (κρυπτοταλιμπάν) θεωρούν ότι καταπιέζονται από την απαγόρευση και πετυχαίνουν να την αψηφούν ... Εδώ υπάρχει λόγος: μέτριοι και κακοί επαγγελματίες φοβούνται ότι απαγορεύοντας το κάπνισμα διώχνουν πελάτες, οι οποίοι δεν εκτιμούν το φαγητό τους, σε βαθμό που θα το προτιμήσουν χωρίς να καπνίζουν (τραγικό). Στο 3ο: Σκοτάδι υπάρχει και στο εξωτερικό και είναι γενικώς διαδεδομένο (χωρίς να διαφωνώ με τον κ. Στεργίδη ότι είναι ενοχλητικό). Στο 4: Επιδόρπιο κερασμένο σαφώς δε σημαίνει 3ης και 4ης κατηγορίας πιάτο - δεν θα ξεχάσω τα γλυκά που κέρασε ο Κοντοσώρος στο Ξινό Νερό Φλώρινας που στέκονταν άνετα σε παρισινό ζαχαροπλαστείο. Δεν είναι κακό επίσης ένα εστιατόριο να προσφέρει ένα καλό γιαούρτι με επιλεγμένο γλυκό κουταλιού. Κακό είναι το άθλιο κέρασμα επειδή κερνούν όλοι. Στο 10ο παραλείπεται μια σοβαρή παράμετρος της σε βάρος μας ενέργειας: το ΦΠΑ στην εστίαση είναι σήμερα 24%. Κάθε τυπάκος σε κατάστημα εστίασης που δεν εκδίδει απόδειξη στο κρατάει στην τσέπη του, γιατί οι τιμές καταλόγου περιλαμβάνουν ΦΠΑ. Χωρίς απόδειξη οι τιμές θα έπρεπε να είναι 24% μικρότερες τουλάχιστον (γιατί επωφελείται και από μικρότερο φόρο εισοδήματος). Γι'αυτό ειδικά στην εστίαση πρέπει να είμαστε φορτικοί απόδειξη μάγκες ή το 1/4 του λογαριασμού πίσω ....
Το νούμερο 7 είναι όντως εκνευριστικό και δε δείχνει καλό σέρβις. Σε αυτό θα ήθελα να προσθέσω την κακή συνήθεια να σου παίρνουν το πιάτο πριν τελειώσει να τρώει η υπόλοιπη παρέα. Πολλά από αυτά όμως εκτός αυτό του καπνίσματος και ίσως το 4 και το 8 συμβαίνουν σε πολλά μέρη του κόσμου.
Θα προσθέσω άλλα δύο: 1. Οι περισσότερες κουζίνες βρίσκονται δίπλα ή απέναντι από τουαλέτα , γιατί άραγε; 2. Ανθρακούχο νερό(ελληνικό κ´ άριστης ποιότητας) σπάνια συναντάμε. Δεν είναι κακό να ρωτούν τι προτιμά ο πελάτης(στα "καλά" υπερτιμημένα εστιατόρια αναφέρομαι). Ευχαριστώ.
Με καλύψατε κ Δεληγιάννη .Συμφωνώ σε όλα. Και προσθέτω ,τα αλατοπίπερα,που πολλές φορές συχαίνεσαι να τα πιάσεις.
καλησπερα, σαν εστιατορας μπορω να πω οτι σε πολλα εχετε απολυτο η σχετικο δικιο αλλα γενικα ειναι πολυ ευκολη η κριτικη ,ειχα τις ιδιες αποψεις πρι ανοιξω το εστιατοριο αλλα ολα αυτα που κατηγορουσα σαν πελατης ,ηρθαν πανω μου λες κ μ εκδικειται ο θεος των εστιατορων !!!!!!