Brunch με τον Ferran Adria

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα να μιλάμε για τον Ferran Adria ή πότε διάβασα κάτι για αυτόν. Πάνε σίγουρα πολλά χρόνια. Αυτό όμως που θυμάμαι είναι ότι πάντα ήθελα να τον γνωρίσω από κοντά. Ήταν από τους ανθρώπους που θαύμασα –και θαυμάζω- στο χώρο της γαστρονομίας. Το 2004, όταν επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Αθήνα, δεν είχα να την τύχη να είμαι ανάμεσα σε αυτούς που βρέθηκαν και γευμάτισαν μαζί του. Πέντε χρόνια όμως αργότερα, τον επισκέφτηκα εγώ, στο «σπίτι» του στο θρυλικό El Bulli. Πήγα σαν απλός πελάτης και όχι με την ιδιότητα του δημοσιογράφου. Πήγα για να γευτώ και να ζήσω την εμπειρία που είχα χιλιοδιαβάσει σε πολλά περιοδικά και είχα ακούσει να μου διηγούνται. Όμως ούτε και τότε είχα την δυνατότητα να τον γνωρίσω από κοντά. Έτσι πήγα και δεύτερη φορά, δύο χρόνια μετά. Εκείνη όμως την φορά, τα είπαμε για τα καλά.

Και να που οι δρόμοι μας συναντιούνται ξανά. Αυτή την φορά στην Αθήνα στα πλαίσια του Εstrella Gastronomy Congress, για «πάρουμε» σαν γνήσιοι Ευρωπαίοι brunch. Καθισμένοι στα τραπέζια του εστιατορίου Premiere στον τελευταίο όροφο του Intercontinental μαζί με άλλους συναδέλφους δημοσιογράφους και τρεις Έλληνες chef (την Γεωργιάννα Χιλιαδάκη, τον Χριστόφορο Πέκσια και τον Δημήτρη Κατριβέση) που είχαν μαθητεύσει δίπλα του. Η αμηχανία που επικρατούσε στην αρχή έσπασε γρήγορα με τον Ferran Adria να δηλώνει πόσο ευτυχισμένος είναι που το πρώτο πράγμα που αντίκρισε μόλις ξύπνησε ήταν η Ακρόπολη «Εσείς μάλλον το βλέπετε καθημερινά και την έχετε συνηθίσει» μας λέει γελώντας. Και η κουβέντα παίρνει μπροστά. Θα μας πει ότι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από την τελευταία φορά που ήρθε στην Αθήνα και ότι χαίρεται για αυτό. Θα πιάσουμε την κουβέντα για το πόσο σημαντικό είναι να δημιουργεί κανείς και όχι να αντιγράφει, και για το ότι δεν πρέπει να μένουμε προσκολλημένοι στην παράδοση αλλά να καινοτομούμε και να δημιουργούμε «Με την παράδοση δεν πήγε κανένας μπροστά. Σίγουρα θα πρέπει να την σεβόμαστε και να την γνωρίζουμε. Είναι το παρελθόν μας, η ιστορία μας. Όμως θα πρέπει να φτιάξουμε και εμείς την δική μας έτσι δεν είναι;» θα τονίσει και δεν έχει άδικο.

Τα πιάτα που έχει ετοιμάσει ο chef Μιχάλης Νουρλόγλου, είναι τα μόνα που αποσπούν για λίγο την προσοχή από τη συζήτηση. Ο Ferran Andria θα μας μιλήσει για την ισπανική πραγματικότητα και για τον χρόνο ζωής που έχουν τα εστιατόρια εκεί. Θα χαθούμε λίγο στην μετάφραση –υπήρχαν και αυτά- αλλά στο τέλος θα βρούμε την άκρη. «Στα πέντε χρόνια κλείνουν τα περισσότερα εστιατόρια. Είτε γιατί τους λείπει το business plan, είτε γιατί οι chef τους έχουν «καεί» και δεν έχουν τίποτα άλλο να δώσουν». Κι ενώ προσπαθώ να καταλάβω τι θέλει να πει, αμέσως φέρνει ένα παράδειγμα. «Ο Πικάσσο για να φτιάξει μια καινούργια συλλογή από πίνακες χρειαζόταν πέντε χρόνια, γιατί ένας chef να χρειάζεται ένα χρόνο; Δείτε τους αδερφούς Roca που αλλάζουν μενού μόλις είναι έτοιμοι να πουν κάτι καινούργιο και όχι κάθε χρόνο. Αυτό πήγαμε να πάθουμε και εμείς στο El Bulli και για να μην χάσουμε αυτό που είχαμε χτίσει, αποφάσισα να σταματήσω την λειτουργία του». Μα πόσο δίκιο έχει.

Κάθε τόσο σταματά να μιλά και κοιτά την Ακρόπολη. Δεν χορταίνει να την βλέπει. Με κάνει να νιώθω ενοχές που της έχω γυρισμένη την πλάτη. Τον ρωτάω για το καινούργιο El Bulli που θα φέρει και τον αριθμό 1846. Συμβολικός αριθμός. Τόσες ήταν οι συνταγές που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του el Bulli, αλλά και η ημερομηνία γέννησης του Escoffier. «Θα ξεκινήσει να λειτουργεί το 2019. Δεν θα είναι εστιατόριο αλλά ένα διεπιστημονικό ερευνητικό εργαστήριο, ένας τόπος γαστρονομικής μελέτης. Δεν θα απευθύνεται μόνο σε μάγειρες αλλά και σε αρχιτέκτονες, designers και άλλους επιστήμονες που σκοπό θα έχουν να δουλεύουν πάνω στην καινοτομία» θα πει. Ιδιόμορφο, ιδιαίτερο και αρκετά δελεαστικό ακούγεται, σαν κι αυτά που πάντα ετοίμαζε αυτός ο μεγάλος chef. 

Η ώρα περνά και ο αλχημιστής της κουζίνας πρέπει να συνεχίσει το πρόγραμμα και να ετοιμαστεί για το απογευματινό Εstrella Gastronomy Congress. Έχουμε πλέον σηκωθεί από το τραπέζι και εκείνος υπογράφει βιβλία και ποδιές. Βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω «κατ’ ιδίαν». Μιλάμε για λίγο για την κατάσταση που επικρατεί στην Ισπανία με την νέα κυβέρνηση, την αυτονομία της Βαρκελώνης – δεν την θέλει-, πιάνουμε την κουβέντα για το ποδόσφαιρο και το επικείμενο μουντιάλ. Ρωτά τι ομάδα είμαι και κάπου σοβαρεύει μόλις ακούει την απάντηση μου. «Αν και είσαι Real σε συμπαθώ» μου λέει χαμογελώντας. Είναι ωραίος τύπος ο Ferran Adria. Απλός, προσιτός, ευχάριστος στην παρέα και με πολύ χιούμορ. Αγαπά την Ελλάδα, μάλιστα αυτοχαρακτηρίζεται πρεσβευτής της. Αγαπά και το απλό φαγητό. Δεν τον νοιάζουν οι γνώμες των κριτικών. Πότε δεν τον ένοιαξαν. Αυτό που ήθελε ήταν να φεύγουν ευχαριστημένοι οι επισκέπτες του -όχι πελάτες- και να συνεχίζει τη φιλοσοφία του «Γιατί αν έχεις μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, πρέπει να πας μέχρι το τέλος με αυτή» λέει και αυτό συνεχίζει να κάνει.