10 + 15 εστιατόρια που άφησαν εποχή στην Αθήνα

27 Μαρτίου 2018
Πάνος Δεληγιάννης
Ο Πάνος Δεληγιάννης ξεχωρίζει τα εστιατόρια που στιγμάτισαν την αθηναϊκή σκηνή στα ‘80ς και τα ‘90ς, το καθένα για τους δικούς του λόγους.
  • 10 + 15 ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ | Θέματα

Τέλειωσα το σχολείο το 1987 και από το 1988 ξεκίνησε η συστηματική αναζήτησή μου στη γεύση, τομέας που έμελλε να εξελιχθεί πολύ σύντομα σε επαγγελματική ενασχόληση. Με αφορμή λοιπόν την συμπλήρωση τριάντα χρόνων ασχολίας μου με το σπορ αλλά και τα έβδομα γενέθλια του FNL είπα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα.

Στις δεκαετίες του 80 και του 90, μπορεί η γαστρονομία να μην ήταν τόσο αναπτυγμένη και οι επιλογές για φαγητό στην Αθήνα να ήταν μετρημένες στα δάχτυλα, ωστόσο υπήρξαν ορισμένα εστιατόρια που ξεχώρισαν, άφησαν εποχή και συνέβαλαν αποφασιστικά στην σημερινή εστιατορική σκηνή της πόλης.

Η λίστα που ακολουθεί είναι σε αλφαβητική σειρά και περιλαμβάνει μόνο εστιατόρια που δεν υπάρχουν πλέον και τα οποία πρόλαβα να γευτώ, να «ζήσω». Την κορυφαία –κατά τη γνώμη μου- δεκάδα συμπληρώνουν δεκαπέντε ακόμη εστιατόρια που θυμάμαι με αγάπη και θεωρώ πως διαδραμάτισαν επίσης σημαντικό ρόλο. Ελπίζω ότι δεν ξέχασα κάποιο.

9+9

Στα «Εννιάρια» όπως έλεγαν οι θαμώνες του το πιο διάσημο ίσως μαγαζί των 80’sπίσω από το Στάδιο,  για να καθίσεις για φαγητό στο αριστερό κομμάτι που λειτουργούσε το εστιατόριο αν ήσουν άντρας έπρεπε να φοράς υποχρεωτικά γραβάτα, και για να κλείσεις τραπέζι στο club που ήταν στο δεξί κομμάτι του μαγαζιού έπρεπε να είχες όνομα, λεφτά και τον Αλόρα – τον μετρ- μέσο. Εκεί, στο στέκι των πιο επωνύμων της Αθήνας, ο Κώστας Ζουγανέλης μας πρωτόμαθε να τρώμε σαλάτα με ωμό σπανάκι, γαρίδες με bacon και αυθεντικό σουφλέ σοκολάτα. Τα καλοκαίρια το μαγαζί μετακόμιζε στις 9 Μούσες του Αστέρα σε μεγαλύτερο χώρο, με περισσότερα τραπέζια και τον κύριο Κώστα, τον πορτιέρη να γίνεται πιο ελαστικός στα κριτήρια του.

Αριστερά-Δεξιά

Ένα από τα πρώτα εστιατόρια υπερπαραγωγές που έγιναν στην πόλη, στο Ρουφ. Εντυπωσιακή διακόσμηση του Kirios Kriton, με μια κάβα-όνειρο και έναν τοίχο που κρεμόταν από την οροφή να χωρίζει το εστιατόριο στα δύο. Αξεπέραστη μέχρι και σήμερα λίστα κρασιών με την φροντίδα του Δημήτρη Λίτινα και δημιουργική κουζίνα με ελληνικό και μεσογειακό πρόσημο από τον σεφ και συνιδιοκτήτη Χρύσανθο Καραμολέγκο στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του.

Bajazzo

Ένα μοναδικό εστιατόριο για την Αθήνα, στα σκαλάκια της Πλουτάρχου στην αρχή (μετακόμισε αργότερα στο Μετς, στην οδό Αναπαύσεως). Ο Γερμανός σεφ και ιδιοκτήτης του Κλάους Φόγιερμπαχ υπήρξε ένας χαρισματικός δημιουργός και το Bajazzo ήταν το πρώτο (1997) που πήρε αστέρι Michelin στην πόλη και πέτυχε διαδοχικές πρωτιές τα πρώτα πολλά χρόνια των Χρυσών Σκούφων. Η δημιουργική κουζίνα του ήταν πρωτοποριακή για την εποχή, ενώ τα πιάτα επιδεικνύονταν σε ένα εντυπωσιακό «show» σε κάθε τραπέζι από τον μετρ και σύντροφο του Κλάους, τον εξαιρετικό Σίντνεϊ από την Τζαμάικα. Ένα εστιατόριο με ξεχωριστή σημασία και για εμένα προσωπικά καθώς ήμουν πιστός πελάτης από τον πρώτο του χρόνο στην Αθήνα (άνοιξε το 1987 μετακομίζοντας από την Ύδρα), ενώ στην συνέχεια έφτιαξα εκεί την λίστα κρασιών και το wine-club “Εμείς” μαζί με τον Μανώλη Γιαμνιαδάκη^ αξίζει να αναφέρω επίσης ότι εδώ έκανε και τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα στο κρασί ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης, ο πρώτος Έλληνας Master of Wine. Μια «μικρογραφία» του Bajazzo υπήρξε η Εδωδή των Μιχάλη & Γιώργου Λυτρίβη που υπήρξαν κατά κάποιον τρόπο οι κληρονόμοι του Κλάους.

Γεροφοίνικας

Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα εστιατόριο του κέντρου όπου δοξάστηκε η ελληνική & διεθνής, αστική κουζίνα αυτό είναι χωρίς αμφιβολία ο ιστορικός Γεροφοίνικας στην οδό Πινδάρου. Στα λευκά, κολλαριστά τραπεζομάντιλα του σερβιρίζονταν μαγειρευτά, πολίτικα πιάτα αλλά και διάσημες διεθνείς σπεσιαλιτέ του όπως ο αστακός thermidor.

GB Corner

Η εξαιρετική –κατά τα άλλα- ανακαίνιση της Μεγάλης Βρετανίας είχε σαν μοναδικό «θύμα» της το θρυλικό GB Corner. Μπορεί να άνοιξε ξανά ανακαινισμένο αλλά αυτή η μοναδική «σκοτσέζικη» ατμόσφαιρά του είχε χαθεί για πάντα δυστυχώς. Τα σεπαρέ με τους μαλακούς δερμάτινους καναπέδες, οι καρό ταπετσαρίες, οι μπρούτζινες λεπτομέρειες συνέθεταν μια από τις ομορφότερες σάλες της πόλης. Το GB Corner υπήρξε το κατεξοχήν πολιτικό στέκι της Αθήνας και η κουζίνα του ήταν εξαιρετική στο είδος της. Ακόμη θυμάμαι την κορυφαία σαλάτα του σεφ, το κλαμπ σάντουιτς, το μοσχαράκι στρογγανόφ και την κρεμμυδόσουπα του.

Melrose

Το εστιατόριο του Άρη Τσανακλίδη στα σκαλάκια του Λόφου Στρέφη υπήρξε το πρώτο εστιατόριο στην Αθήνα που σέρβιρε fusion κουζίνα …αν και δεν νομίζω ότι είχε ανακαλυφθεί ο όρος τότε. Οι pacific rim δημιουργίες του έκαναν τον ταλαντούχο Άρη Τσανακλίδη έναν από τους πιο πολυσυζητημένους σεφ της χώρας.

Mezzo-Mezzo

Το εντυπωσιακό bar-restaurant του Τάκη Γιγουρτάκη στην αρχή της Συγγρού υπήρξε από τα πιο εμβληματικά και φιλόδοξα openings που σηματοδότησαν την προ-ευρώ ευφορία. Αμφιλεγόμενη κουζίνα, αλλά σίγουρα ένα εστιατόριο που σημάδεψε την σκηνή της Αθήνας.

Rose

Πιστεύω πως το Rose είναι το καλύτερο bar-restaurant που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Ο Δημήτρης Τριαντάφυλλος, εκεί κάπου στα μέσα των ‘90s, κατάφερε να συνδυάσει μοναδικά την υψηλή –για την εποχή- κουζίνα του σεφ Jean Yves Karatoni με μια μοναδική ατμόσφαιρα ξεφαντώματος, σε έναν χώρο μπροστά από το ΚΑΤ με νεοϋορκέζικη ατμόσφαιρα.

Stage Coach

Πριν ακόμη σκεφτούμε την μόδα του κρέατος, όταν η καμένη μπριζόλα έδινε κι έπαιρνε σε κάθε ψησταριά υπήρχε το Stage Coach στην πόλη, ένα όμορφο, ατμοσφαιρικό και αυθεντικό, american-style bistro & steak-house . Ήταν το εστιατόριο που προϋπήρξε του Rock n’ Roll στην ιστορική έδρα της Λουκιανού και που στην συνέχεια μετακόμισε στην οδό Βουκουρεστίου όπου το πρόλαβα και εγώ.

Vardis

Το γαλλικό εστιατόριο του Πεντελικού, του Χάρη Βάρδη υπήρξε το κατεξοχήν grand restaurant της Αθήνας υπό την καθοδήγηση του σεφ Ζαν Ντε Γκριγιό (κατά κόσμον Γιάννη Γρυλλιωνάκη). Η ραφιναρισμένη γαλλική κουζίνα του Ζαν με τις ελληνικές επιρροές, το άψογο σέρβις και η αρχοντική αίσθηση της σάλας έκαναν το Vardis ένα από τα σημαντικότερα εστιατόρια που έγιναν ποτέ στην Αθήνα και το δεύτερο που κέρδισε αστέρι Michelin το 1999.

Πέρα από τα παραπάνω νομίζω αξίζει να αναφέρουμε τον ιστορικό Απότσο, στην στοά της Πανεπιστημίου που σήμερα συναντάμε το Τηλέμαχος Athens και που υπήρξε αγαπημένο μεσημεριανό στέκι πολιτικών και όχι μόνο. Η κουζίνα του πολύ απλή, αλλά η ζωντάνια και η ατμόσφαιρα μοναδικές. Θυμάμαι τα κεφτεδάκια του με την μουστάρδα στην άκρη του πιάτου. Θυμάμαι επίσης το Au Cap Lyonnais, το γαλλικό εστιατόριο του Jean Louis Capsalas (μετέπειτα σεφ στο Ballade) στο Μαρούσι, απέναντι από τα εκπαιδευτήρια Δούκα, το κλασικό Je Reviens δίπλα στο αειθαλές L’ Abreuvoir αλλά και το Gare du Nord του Μάριου Βολίκα, στην Κηφισιά, όπου γνωρίσαμε για πρώτη φορά τον Herve Pronzato. Το Al Convento του Βάλτερ Φανιόνι, στο Κολωνάκι, ήταν το πρώτο ίσως –σχετικά αυθεντικό- ιταλικό της πόλης. Και μια και πιάσαμε τα ιταλικά ασφαλώς πρέπει να αναφέρω το Boschetto, του Μπάρλου, στο Άλσος του Ευαγγελισμού όπου πρωτογνωρίσαμε τον Φαμπρίτσιο Μπουλιάνι και την αυθεντική ιταλική κουζίνα, το Fenice του Θάνου Πετμεζά, στη Γλυφάδα, αργότερα, όπου συνέχισε την καριέρα του ο Φαμπρίτσιο και βέβαια τα θρυλικά Casa di Pasta του Γιάννη Παπακώστα. Όμως σημαντικό ρόλο εκείνη την εποχή διαδραμάτισαν και τα δύο ξενοδοχεία της Συγγρού: το Intercontinental και το Ledra Marriott. Το La Rotisserie και το Kublai Khan στο πρώτο και τα Kona Kai και Ledra Grill στο δεύτερο υπήρξαν σημαντικά εστιατόρια για την πόλη. Πέρα από αυτά αξίζει να θυμηθούμε το Mare Nostrum, ίσως το ακριβότερο εστιατόριο που άνοιξε ποτέ στην Αθήνα, στον επάνω όροφο του «ξεφτισμένου» πια Εμπορικού Κέντρου του Ψυχικού. Νομίζω πως ήταν -σχετικά- πιο ακριβό ακόμη και από το Beau Brummel που άνοιξε πολύ αργότερα, το 2001, σηματοδοτώντας την ευφορία μεταξύ Millennium και Ολυμπιακών Αγώνων. Βαρύτιμη «ναυτική» διακόσμηση και σεφ ο Ζαν ντε Γκριγιό σε ένα από τα διαλείμματά του από το Vardis και το Πεντελικόν. Τελειώνοντας αξίζει να θυμηθούμε την πρώτη μοντέρνα γαστροταβέρνα της ιστορίας, την διάσημη Βιτρίνα του Χρύσανθου Καραμολέγκου αλλά και το πανέμορφο, πολύ φιλόδοξο, αλλά και πολύ «ταλαιπωρημένο» Πιλ-Πουλ.

Από το άρθρο αυτό απουσιάζουν εστιατόρια που άνοιξαν εκείνη την εποχή ή και νωρίτερα και εξακολουθούν να λειτουργούν. Αυτά θα τα πούμε σε ένα επόμενο αφιέρωμα γιατί σε μια πόλη όπου όλα αλλάζουν τόσο εύκολα, τους αξίζει ο σεβασμός μας! Κλείνω λέγοντας ότι πραγματικά πιστεύω πως οποιοδήποτε από τα –ειδικά τα πρώτα πρώτα δέκα- εστιατόρια της λίστας θα μπορούσε να συνεχίσει να μεσουρανεί και σήμερα. Προσωπικά τα αναπολώ όλα τους.

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση

ΕΙΡΗΝΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ - 29 Μαρτίου 2018

Τι μου θύμησες τώρα Πάνο....Στις πρώτες μου εξόδους στην Αθήνα υπάρχει μια γεύση που μου είναι αδύνατο να ξεχάσω.Ελάφι με αχλάδι και σοκολάτα στο αξέχαστο και για μένα Bajazzo.Νιώθω τυχερή που είχα καταφέρει να φάω αρκετές φορές απο τον Klaus..