Το ΄πε και το ‘κανε ο Βασίλης Καλλίδης. Έστησε ένα, μικρό, pink rose ντιμ-σαμό-σπιτο (a.k.a dim-sum house) στο πιο καυτό σημείο της νεοσύστατης γειτονιάς φαγητού της Αθήνας, που ορίζεται από τη Φιλελλήνων και τη Βουλής και από την Μητροπόλεως και τη Ναυάρχου Νικοδήμου. Και έτσι, ευφυώς, κάλυψε ένα κενό σε αυτό το multi-ethnic σημείο, όπου ήδη μπορούσε κανείς να αναζητήσει από ινδικό, κινέζικο, κορεάτικο κι ισπανικό φαγητό μέχρι σουβλάκια και sushi γκουρμέ και μη.
Θυμίζω πως τα dim sum, τα μικρά συνοδευτικά «μεζεδάκια» του τσαγιού, που κάποτε ήταν μια καθαρά καντονέζικη συνήθεια και σήμερα πια για μεν τους Κινέζους κατέχουν μια αντίστοιχη θέση με τα ισπανικά τάπας ή τους δικούς μας τσιπουρο-μεζέδες, ενώ για όλους εμάς, τους υπόλοιπους, είναι μια πολύ προσφιλής κατηγορία street food. Καταναλώνονται δε στην ίδια λογική της παρεΐστικης μοιρασιάς, του φαγητού του δρόμου, αλλά και του finger food. Κι αυτό το στιλ, ο Βασίλης Καλλίδης το γνωρίζει όσο λίγοι. Έχοντας ταξιδέψει πολύ, έχοντας εντρυφήσει στις κουλτούρες αυτών των περιοχών του πλανήτη κι έχοντας έμφυτο το χάρισμα του foodie traveler ή, πιο σωστά, το ένστικτο του taste trekker κατάφερε να στήσει ένα αληθινά funky μαγαζί με το τίποτα- έ, όχι ακριβώς με το τίποτα, γιατί αν παρατηρήσουμε γύρω μας τις μικρές λεπτομέρειες που αποδεικνύουν πως δεν έκανε προχειροδουλειά, θα καταλάβουμε πως ακόμα και αυτό, που βιάστηκα να αποκαλέσω «τίποτα», κοστίζει. Τα φούξια -ροζ φλαμίνγκος από τους αναδευτήρες των ποτών μέχρι τη διακόσμηση στο εσωτερικά λευκό μαγαζί έχουν έρθει από τις τέσσερις γωνιές της Ασίας και της Αμερικής, είναι τόσο υπερβολικά παντού, που δεν άντεξα να μην τον ρωτήσω αν αυτό, το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των πλαστικών φλαμίνγκο, δεν είναι αναφορά στη θρυλική κι ακραία, σε κάθε επίπεδο, αμερικάνικη μαύρη κωμωδία του John Waters, ένα έπος της υπερβολής και της «βλασφημίας», που βγήκε το 1982 με πρωταγωνιστή τον τραγουδιστή-drag queen, Divine (Harris Glenn Milstead).
Πήγα κι εγώ ένα βράδυ και δοκίμασα τα πάντα. Μη νομίζετε, βέβαια, πως τα πάντα είναι η δική μου υπερβολή γιατί ο μικρός του κατάλογος-χαρτί παραγγελίας προτείνει πέντε ντιμ-σαμ κι ένα επιδόρπιο: το παγωτό ξυλάκι του σεφ. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με shao mai (αυτά τα ανοιχτά πουγκάκια που οι Καντονέζοι αποκαλούν «siu mai»), κοτόπουλο και φρέσκια γαρίδα, συνεχίσαμε με dumplings ατμού με χοιρινό και τζίντζερ και τα bao ημέρας (cha shao bao), που τη δική μας μέρα ήταν με χοιρινό και τα χορτοφαγικά μισοφέγγαρα fenguo (ή fun gor), με γλυκοπατάτα, φακές κι αρακά. Είχαμε δε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε κι εκτός καταλόγου, την «πάπια» του σεφ, στο καλαθάκι, που στην ουσία είναι κοτόπουλο μαγειρεμένο έτσι που η γεύση του να θυμίζει πάπια. Όχι, ο Βασίλης Καλλίδης δεν κοροϊδεύει κανέναν. Μας το είπε εξαρχής, εξάλλου το φαγητό του είναι τίμιο, φτηνό και νόστιμο, όσο όλα τα πληθωρικά φαγητά του δρόμου. Όμως όλα τα ντιμ-σαμ είναι χειροποίητα, οι ζύμες τους είναι από ελληνικό αλεύρι, παρασκευάζονται και καταψύχονται σε δικό τους εργαστήριο, από φρέσκα ελληνικά υλικά και ως τέτοια πρέπει να εκτιμηθούν.
Info: Σκούφου 2-4, τηλ. 2103316177
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση