Τζουγκρί: Η μάχη της Κρήτης ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ

Είμαι επιφυλακτικός με διάφορους επώνυμους που ξαφνικά ανοίγουν ένα εστιατόριο. Πείτε με κακό άνθρωπο αλλά αυθόρμητα μου έρχεται στο μυαλό μια ξεπέτα προκειμένου να εξαργυρώσουν την επωνυμία τους. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως για αυτό δεν είχα επισκεφθεί μέχρι τώρα το «Τζουγκρί» του ηθοποιού Γιώργου Παρτσαλάκη... και είχα άδικο.

Ατέλειες υπάρχουν κάμποσες και το φαγητό δεν κατάφερε να με μαγέψει όπως μου έχει συμβεί σε 3-4 εστιατόρια στην ίδια την Κρήτη. Όμως σίγουρα δεν υπάρχει καμιά ξεπέτα εδώ. Αντίθετα υπάρχει ένας άνθρωπος που προσπαθεί πραγματικά να φέρει τις γεύσεις και τα καλύτερα υλικά του τόπου του στην Αθήνα. Άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε με προβληματάκια, πάντοτε όμως με μεράκι, τιμιότητα και πάθος.

Η σάλα λιτή, με λευκή πέτρα, λεπτομέρειες στο κεραμιδί της σαχνισιάς και γιγαντο-φωτογραφίες κρητικών, όπως ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο Κατράκης, ο Καζαντζάκης ή ο Ξυλούρης, που εμπνέουν τον Παρτσαλάκη, όπως δηλώνει ο ίδιος. Καλοβαλμένη αίθουσα, αλλά δεν πέθανα κιόλας. Πιο πολύ μου άρεσε ο κήπος για να είμαι ειλικρινής. Καταπράσινος, μέσα στο γιασεμί, είναι από μόνος του λόγος επίσκεψης.

Στην απόπειρα των φωτογραφιών να προσδώσουν αυθεντικότητα στον χώρο, προσθέσετε και τον μετρ. Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος είναι από την Κρήτη ή αν το μουστάκι ήταν προαπαιτούμενη σεναριακή λεπτομέρεια, σίγουρα όμως τον κάνει να μοιάζει με –μικροκαμωμένο έστω- παλληκάρι της Λεβεντογέννας. Και είναι άμεσος και φιλικός όπως περιμένει κανείς σε ένα κρητικό εστιατόριο.

Ο σεφ Δημήτρης Πολίτης πάλι δεν είναι κρητικός, ούτε και μυστακοφόρος και η θητεία του στο Cubanita δεν εγγυάται την μαεστρία του στην κουζίνα της Μεγαλοννήσου. Παρόλα αυτά τα καταφέρνει μια χαρά και αν έλειπαν κάποιες αστοχίες το «μια χαρά» θα γινόταν «πολύ καλά». Τα καλτσούνια είναι ολόστεγνα, άψογα τηγανισμένα, με τα χόρτα μυρωδάτα και «ζωντανά», αλλά στην καρδιά τους κρύα. Τα ντολμαδάκια γευστικά και αρωματικά αλλά χαλαρά τυλιγμένα. Οι τηγανιτές πατάτες με στάκα (γευστική βόμβα αν και με λίγο αλεύρι παραπάνω) νόστιμες και τηγανισμένες σε πολύ καλό λάδι όμως ακατάλληλη ποικιλία για τηγάνι και είχαν ρουφήξει αρκετό. Μια παρένθεση εδώ. Η ατάκα του σεφ «αυτές μου έφεραν σήμερα, το ξέρω ότι δεν κάνουν για τηγάνι» είναι ανεπίτρεπτη! Δεν νομίζω ότι χρειάζεται άλλο σχόλιο. Το απάκι ήταν απλά υπέροχο, ιδανικά καπνιστό, απρόσμενα ζουμερό και χωρίς κανένα «αλλά». Το χανιώτικο μπουρέκι με πατάτα, κολοκύθι, δυόσμο και μυζήθρα συμπαθές και το μοσχαρίσιο λουκάνικο επίσης.

Στα κύρια πιάτα το τσιγαριστό αρνάκι ήταν πεντανόστιμο και τρυφερό όπως και το αρνάκι με πικρούτσικο και al dente βρασμένο σταμναγκάθι. Το κλασικό –και αναπόφευκτο- γαμοπίλαφο ήταν νόστιμο. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Είναι όμως πολύ δύσκολο σε οποιοδήποτε εστιατόριο να φτιάξει πραγματικά αυθεντικό γαμοπίλαφο, έτσι και εδώ κυριαρχούσε η γεύση της στάκας πάνω στον ζωμό του κρέατος και ενώ το ίδιο το πιλάφι ήταν σωστά βρασμένο, θα το ήθελα λίγο πιο χυλωμένο.

Αν είχαμε κρατήσει λίγο χώρο δεν νομίζω να αφήναμε μπουκιά από τις σφακιανές πίτες με μέλι ή τις απίθανες και αέρινες δίπλες. Μόλις ο καιρός σταθεροποιηθεί στις λιακάδες και τους 25+ βαθμούς θα επιστρέψω στο «Τζουγκρί» και τον κήπο του με την πρώτη ευκαιρία και θα ελπίζω οι μικροατέλειες να έχουν αντιμετωπιστεί.